Release Athens Festival – 7η & 8η μέρα: Δύο συναυλιακές μέρες αλησμόνητες

Γράφει ο Μπάμπης Λουκόπουλος

30 Ιουνίου 2022: Μία βραδιά που το μουσικό, συναυλιακό κοινό, θα τη θυμάται όσο ζει και υπάρχει

Οι ασύγκριτοι στο είδος τους (synth-pop) Pet Shop Boys, μαζί με τους Thievery Corporation, τον Κωνσταντίνο Βήτα και τους MAZOHA μας χάρισαν μία από τις καλύτερες συναυλιακές μέρες ever!

Αψηφώντας την υψηλή θερμοκρασία, αρκετοί βρέθηκαν από νωρίς στην πλατεία Νερού, για να απολαύσουν μία από τις πιο γεμάτες, πλήρεις αντιθέσεων ημέρες του Release Athens Festival.

Iδανικό ξεκίνημα, με αρμονική, καλοκαιρινή μουσική, γεμάτη soul-pop λούπες, συνοδεία όμορφων φωνητικών από τους Θεσσαλονικείς Bobya Cottisha.

Λίγο μετά τις έξι, σειρά είχαν οι MAZOHA. Ο Τζίμης Πολιούδης μας βύθισε στη γλυκιά, μελαγχολική του pop, ξεσηκώνοντας το κοινό και προετοιμάζοντάς το για τη μεγάλη βραδιά που θα ακολουθούσε.

Αρκετός κόσμος άρχισε να συρρέει, δημιουργώντας πρόβλημα και στους εξωτερικούς χώρους (καυγάδες στο πάρκινγκ, συνωστισμός). Να σημειωθεί ότι γίνονταν αρκετά τραγικά στο χώρο του πάρκινγκ από μπράβους ιδιώτες, που είχαν μισθώσει τους εξωτερικούς χώρους από την Εταιρεία Ολυμπιακών Ακινήτων, που ανήκει στην ΕΤΑΔ (Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου) και εισέπρατταν αυθαίρετα πέντε ευρώ από το κάθε όχημα, πράγμα που επιβάρυνε οικονομικά ακόμα περισσότερο, τους ανθρώπους που είχαν πληρώσει 60,70 ή και 100 (στα VIP) ευρώ, για να δουν τη συναυλία.

Παρ’ όλα αυτά, εντός του συναυλιακού χώρου, ο Κωνσταντίνος Βήτα ημέρευε τα πλήθη με τον τρυφερό, elegant και διακριτικό του τρόπο, γοητεύοντας κι εμάς που αναπολούμε εκείνες τις εποχές, ταξιδεύοντας μας μερικές δεκαετίες πίσω, στις ημέρες των Στέρεο Νόβα, αγγίζοντας τις ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές, ιδιαιτέρως ημών – των παιδιών των δυτικών συνοικιών.

Θυμίζουμε εδώ ότι ο Κωνσταντίνος Βήτα ήταν αυτός που είχε ανοίξει και στη διπλή συναυλία των Pet Shop Boys στον Λυκαβηττό, τον Ιούνιο του 2000, όπου όσοι είχαν πάει, είχαν πει ότι πρόκειται για μία ανεπανάληπτη συναυλιακή εμπειρία. Αυτό όμως, όπως φαίνεται, ίσχυε απλώς μέχρι σήμερα…

Κι ενώ περνούσε η ώρα και το πλήθος πύκνωνε ακόμη περισσότερο, να σου και οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού, οι Thievery Corporation να παρελαύνουν επί σκηνής, καλοκαιρινοί και πολύχρωμοι.

Τι να πει κανείς για το ντουέτο των Rob Garza και Eric Hilton που, συν τω χρόνω, ενσωματώνουν στο σχήμα και φοβερές μορφές, εξαιρετικούς μουσικούς, πλουτίζοντας ακόμα περισσότερο το Thievery Corporation άκουσμά μας.

Ένα vintage συνταίριασμα ηλεκτρονικής μουσικής, τζαμαϊκανής ρέγκε και λοιπών μελωδιών της Καραϊβικής, με πολλά ασιατικά – ινδικά στοιχεία.

Οι Thievery Corporation έπαιξαν έντιμα και με frontwoman και frontman την Rachel Jones και τον ράπερ Mr. Lif, τα έδωσαν όλα, με ένα χορταστικό πρόγραμμα που δεν άφησε κανέναν από τους fan τους παραπονεμένο, προετοιμάζοντας -αν και τόσο διαφορετικοί από τους Pet Shop Boys- όλους τους παρευρισκομένους γι’ αυτό που θα ακολουθούσε.

Όσοι είχαν καταφέρει να δουν υλικό από την Dreamworld Tour των Pet Shop Boys, ενδεχομένως ήξεραν τι τους περιμένει, αλλά παρ’ όλα αυτά, αυτό που συνέβη ήταν ανεπανάληπτο!

Ο κόσμος συντονίστηκε σε ένα vibe που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Ζήσαμε κάτι που πραγματικά μας είχε λείψει τα δύο χρόνια της συναυλιακής σιωπής που προηγήθηκαν. Το θέλαμε. Οι Pet Shop Boys το είχαν. Μας το έδωσαν. Και το πήραμε!

O Neil Tennant και ο Chris Lowe, γεμάτοι ενθουσιασμό και ενέργεια, πλαισιωμένοι από τους Simon Tellier και Clare Uchima, έδωσαν στη βραδιά το χρώμα που της άρμοζε. Μία φαντασμαγορία, που άνοιξε με το “Suburbia” κι έκλεισε -περίπου μιάμιση ώρα μετά- με το “Being Boring”. Μία τεχνική κάλυψη και μία live σκηνοθεσία άνευ προηγουμένου, μία εξαιρετική διασκευή του “Always on my Mind”, μία σύνθεση-μίξη του “Paninaro” με το “Love Comes Quickly”, η ολική διασκευή στο “Heart”, ένα pop-rock “West End Girls”, η μαγεία του υπερμελωδικού “Domino Dancing” και η έκρηξη του “It’s a sin”, μας ξεσήκωσαν όλους σε ένα πάρτυ που πολλοί ερωτεύτηκαν -το ίδιο και ο γράφων- κι ας χάθηκαν οι έρωτες στο πλήθος κι ας έδωσαν ραντεβού για τη συναυλία του Iggy Pop, χωρίς να υπάρξει τελικά δικαίωση.

Oι Pet Shop Boys, πέρα από την άψογη επαγγελματική τους εμφάνιση, έδειξαν και αυτοί και οι μουσικοί και το κοινό τους, μία πρωτόγνωρη αντοχή στον χρόνο. Απλοί περαστικοί, φανατικοί των συναυλιών, μεσόκοποι κύριοι και κυρίες, ενθουσιώδης νεολαία, boomers, generation z, millennials, όλοι διασκέδαζαν πανηγυρικά, κλείνοντας με το “Being Boring”, ενωμένοι από τους μεγάλους, από τους τεράστιους Pet Shop Boys.

Σάββατο, 2 Ιουλίου 2022: Iggy, the undead – Liam Gallagher, Rock n’ Roll star

H όγδοη μέρα του Release Athens Festival έμελλε να είναι κι αυτή συγκλονιστική. Οι masters του electro punk, με το νευρώδες attitude Sleaford Mods, η αλαζονική ευγένεια του Liam Gallagher και το “rock until we die” του Iggy, συνέθεσαν μία βραδιά-θρύλο στην ιστορία των μεγάλων συναυλιών στη χώρα μας.

Όλα ξεκίνησαν το απομεσήμερο. Οι Noise Figures είχαν ξανά την τύχη -και μαζί τους κι εμείς- να ανοίξουν τη συναυλιακή ημέρα, όπως είχαν κάνει και το Σάββατο 8 Ιουνίου του 2019, που είχαν ανοίξει για τον Iggy Pop. Μια υποδειγματική εισαγωγή, με κιθαριστικές λούπες, γειωμένο, βρώμικο ήχο κι έναν ήλιο που τυφλώνει, κάτι που -όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι στο παρελθόν- είναι κάτι που τους ταιριάζει.

Συνέχισαν οι Κ’s, με τον indie rock ήχο τους, λίγο μετά τις έξι. Ένα συγκρότημα με εμπειρία στο άνοιγμα συναυλιών μεγάλων συγκροτημάτων, όπως οι Who, οι Killers, oι Placebo, αλλά και ο Liam Ghallagher. Οι Jamie Boyle, στα φωνητικά και στην κιθάρα, Ryan Breslin, στην ηλεκτρική κιθάρα, Dexter Baker, στο μπάσο και Jordan Holden, στα ντραμς, μας έδωσαν ένα old school garage punk event, με ήχο που θα ζήλευαν πολύ μεγάλα συγκροτήματα, σε πολύ δυνατές διοργανώσεις. Έναν ήχο σαφώς επηρεασμένο από μπάντες σαν τους Strokes, τους Jet και τους Cake.

Στις 19:45 ακριβώς, με τον ήλιο ακόμα να καίει, έκαναν την εμφάνισή τους αυτοί που προσωπικά περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία να δω. Ήταν γεγονός: Οι Sleaford Mods ήταν επί σκηνής!

Μπορεί θεωρητικά να ήταν το τρίτο όνομα, ωστόσο θεωρούμε πως ήταν το τέλειο “δόλωμα” για να ξαναδούμε τον Iggy Pop και συμπαρομαρτούντως τον Liam Gallagher.

Οι δύο μεγάλοι performers Jason Williamson και Andrew Fearn μας αποζημίωσαν με όλη τη σημασία της λέξης. Κέρδισαν την προσοχή και άναψαν τα κέφια και στους πιο σκληροπυρηνικούς punk-rockάδες, με την ένταση και το cool punk attitude που έφεραν επί σκηνής. Ο ένας να χώνει ασταμάτητα και ο άλλος να χορεύει ασταμάτητα, σε μία επαναληπτικότητα που υποδήλωνε μία κατάσταση σαν να βρισκόσουν σε ένα all night rave mood πάρτυ από τα ‘90ς.

Ο Williamson μας έβαλε απέναντι και μας έδωσε ένα μάθημα για το τι σημαίνει post-brexit punk. Με άξονα το πρόσφατο άλμπουμ τους “Spare Ribs” και κάποια από τα εξαιρετικά, παλαιότερα κομμάτια τους όπως το “Kebab Spider”, “Tied Up in Nottz”, “Tweet Tweet Tweet”, καθώς και τη φανταστική διασκευή στο “Don’t Go”, των Yazoo, κέρδισαν τις εντυπώσεις, υποσχόμενοι μια όσο το δυνατόν συντομότερα συναυλιακή επιστροφή τους.

Όταν βράδιασε, βγήκε και ο Liam Gallagher επί σκηνής.

Τα video walls μας «πυροβόλησαν» με ένα κολάζ φωτογραφιών από τον ίδιο και τη μουσική του ιστορία παρελαύνοντας συνοδεία της εννιαμελούς μπάντας του, φορώντας ένα τζάκετ παραλλαγής κι ένα ζευγάρι photo-grey γυαλιά RayBan, το σύνηθες δηλαδή outfit του εν λόγω καλλιτέχνη.

Ο Liam Gallagher δικαίωσε τη φήμη του: Έπαιξε δυνατά και δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Ούτε καν τους πιο σκληροπυρηνικούς fan των Oasis, στους οποίους συνεχώς απηύθυνε τον λόγο: “Are there any Oasis fans in the house?”, χτυπώντας τους όλους στο συναίσθημα της νοσταλγίας.

“Morning Glory”, “Stand by me”, “Slide away”, “Cigarettes and Alcohol” και φυσικά, το “Wonderwall” από τους Oasis. Καπνογόνα, φωνές, ενθουσιασμός και κατόπιν, επίθεση με τα ξεχωριστά κομμάτια της δικής του δισκογραφίας. “Rock ‘Ν’ Roll Star”, “Wall of Glass”, το “Soul Love” των Beardy Eyes, μία διασκευή απ’ τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του και το αλαζονικό, αυτοαποθεωτικό του κομμάτι “I Know I am a Legend”. Εγώ δεν άκουσα βέβαια, το αγαπημένο μου “Shockwave”, αλλά του το συγχωρώ…!!

Πιστεύω ότι ο Liam Gallagher ευχαριστήθηκε αυτή τη συναυλία όσο κι εμείς.

Αποθεώθηκε και αυτός και η ιστορία που έχει γράψει μαζί με τον άσπονδο αδελφό του στο rock και στην εφηβεία μας. Αυτή η κορυφαία βρετανική μπάντα! (Oasis).

Μας αποχαιρέτησε με το “Champagne Supernova”, πέταξε τις μαράκες που κρατούσε σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας κι έφυγε από τη σκηνή επιδεικτικά. Δηλώνω fan του Liam Gallagher μακράν περισσότερο από πριν.

Τι να πούμε όμως και για τον θρύλο του rock που ακολούθησε! Γιατί αν ο Liam Gallagher είναι rock ‘n’ roll star, ο Iggy Pop είναι η ίδια η ψυχή του rock n’ roll!

Ναι, όντως λίγο πιο κουρασμένος, λίγο πιο γερασμένος, με φωνή που έβγαινε με μεγαλύτερη δυσκολία απ’ ότι το 2019, που τον είχαμε ξαναδεί στον ίδιο χώρο, η ενέργειά του πάνω στη σκηνή ήταν και πάλι εντυπωσιακή. Ο 75χρονος πλέον Iggy Pop ήρθε να επαναλάβει τον άθλο του 2019, με όπλο του το αθάνατο rock ‘n’ roll.

Μετά το πρώτο κομμάτι “TV Eye”, έβγαλε το δερμάτινο τζάκετ του κι άρχισε να γκαζώνει. “I Wanna Be Your Dog”, “Lust for Life”, “The Passenger”. Aυτός ο τσακισμένος Iggy Pop έδινε και έδινε, χωρίς σταματημό, δίνοντας την εντύπωση πως θα μπορούσε να βάλει κάτω πολλούς νεότερους rockers.

Η εξαιρετική μπάντα του τον στήριζε ακατάπαυστα, περιβάλλοντάς τον με όλη την υποστηρικτική δύναμη της λατρείας και του σεβασμού απέναντί του. Μία εξαιρετική μπάντα τον πλαισίωνε.

Κι εκεί που έλεγες πως ο Iggy δεν έχει άλλο να δώσει, έδινε κι έδινε συνεχώς, ως το τέλος της συναυλίας, συνεπικουρούμενος από τα πνευστά του Leron Thomas και την ακούραστη κιθάρα της Sarah Lipstate. Kαι δώσε: “Free”, “Sick of You”, σε εξαιρετική εκτέλεση, “Death Trip”, “Search and Destroy” και uncore το “Gimme Danger”, “Down on the Street”, “Fun House” και “Sister of Midnight”.

Ένας συγκινητικός Iggy Pop, ο οποίος -επιπροσθέτως- μας ζήτησε και συγγνώμη για την κουρασμένη του φωνή και μας ευχαρίστησε εγκαρδίως για τη χαρά που του δίνουμε σε αυτή τη ζωή.

Και η χαρά και η συγκίνηση ασφαλώς δεν ήταν μόνο δική του! Αυτή η εμφάνιση προκάλεσε ρίγη συγκίνησης, όχι μόνο από την αξία αυτού του θρύλου της rock, όχι μόνο γιατί ενδεχομένως είναι η τελευταία του εμφάνιση στην Ελλάδα, αλλά γιατί είδαμε το ίδιο το πρόσωπο της τέχνης να γίνεται rock ‘n’ roll, να μας επιτίθεται με στοργή και οργή και να μας φωνάζει: «Ναι, είμαστε ζωντανοί, ναι, το rock είναι εδώ!! Πάμε πάλι από την αρχή»!

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More