John Negreponte στο ΕΡΤNews για Τραμπ: «Ανησυχώ πως θα τον ενδιαφέρει να διευκολύνει τη Ρωσία»

«Ανησυχώ πως θα τον ενδιαφέρει να διευκολύνει τη Ρωσία. Υπάρχουν άτομα που τον υποστηρίζουν, άτομα από το άμεσο περιβάλλον του που τάχθηκαν κατά της τελευταίας οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, στο Κογκρέσο, προς την Ουκρανία» υπογράμμισε ο έμπειρος Ελληνοαμερικανός διπλωμάτης, John Negroponte, αναφερόμενος στην στάση του Τραμπ αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο John Negroponte είχε έρθει στην Ελλάδα για το Φόρουμ των Δελφών και μίλησε στον Απόστολο Μαγγηριάδη στην εκπομπή του ΕΡΤNews «Επίλογος», για το πώς η προεδρία Τραμπ μπορεί να επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις στα επόμενα χρόνια.

Πρέσβη Νεγκροπόντε, ευχαριστώ που μιλάτε στην ΕΡΤ απόψε. Τον Σεπτέμβρη, μαζί με άλλα στελέχη εξωτερικής πολιτικής, στηρίξατε την Κάμαλα Χάρις. Ποιες είναι οι σκέψεις σας μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ; 

Φυσικά απογοητεύτηκα που δεν κέρδισε η Κάμαλα Χάρις. Πρέπει, όμως, να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Ήταν δίκαιες, ήρεμες, ειρηνικές εκλογές. Η μεταβίβαση εξουσίας θα γίνει ειρηνικά, αυτό είναι καλό. Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όποια κατάσταση προκύψει. 

“Η επιδεκτικότητα του Τραμπ στην κολακεία και τη χειραγώγηση “από τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ, χαοτική εθνική ασφάλεια, λήψη αποφάσεων, επικίνδυνα χαρακτηριστικά”. Αυτά ήταν γραμμένα στην υποστηρικτική επιστολή για τη Χάρις. Πραγματικά φοβάστε το πώς θα χειριστεί ο Τραμπ την εξωτερική πολιτική; 

Ανησυχώ, δεν ξέρω αν φοβάμαι. Θα σας πως ποιο στοιχείο θεωρώ το πιο σημαντικό. Αν ο Τραμπ αποφασίσει για όλους αυτούς τους τομείς μόνος θα ανησυχούσα πολύ. Οι Αμερικανοί πρόεδροι διαθέτουν κρίση και εξουσία. Υπάρχουν, όμως, και άλλες δυνάμεις. Στην Αμερική, όπως ξέρετε, έχουμε διαδικασίες ελέγχου. Τώρα αυτές οι διαδικασίες θα τεσταριστούν υπό τον Πρόεδρο Τραμπ. 

Έχει, όμως, πολλή εξουσία.  Ελέγχει τη Γερουσία και τη Βουλή, το Ανώτατο Δικαστήριο. Δεν ανησυχείτε για τις διαδικασίες ελέγχου; 

Θα σας πω ποιο επιχείρημα θεωρώ αντισταθμιστικό. Ο Τραμπ ήθελε να γίνει ηγέτης της Γερουσίας ο γερουσιαστής Σκοτ. Έγινε, όμως, μυστική ψηφοφορία, και από αυτήν προέκυψε άλλος ηγέτης, πιο συμβατικός, ισχυρός Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από τα μεσοδυτικά. Πρέπει να αναζητούμε αυτούς τους θύλακες δύναμης. Η χώρα είναι ισομερώς διαιρεμένη πολιτικά, 50-50. Όσο παθιασμένοι είναι οι Ρεπουμπλικάνοι κι οι υποστηρικτές του Τραμπ για τις απόψεις τους, υπάρχουν εξίσου παθιασμένοι Δημοκρατικοί. Θα δείτε ενδιαφέρουσες πολιτικές αντιδράσεις και αλληλεπιδράσεις τους επόμενους μήνες. 

Διόρισε τον Μάρκο Ρούμπιο ως επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών. Τι να περιμένουμε; 

Αρχικά, είναι ο πιο σοβαρός διορισμός που έχει κάνει μέχρι στιγμής. Ο Μάρκο Ρούμπιο έχει προσόντα για τη θέση του. Αυτό δεν ισχύει για όλους τους υποψηφίους του Τραμπ. Ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης στην Επιτροπή Εξωτερικών της Γερουσίας. Είναι πεπειραμένος και ειδικός στην Εξωτερική Πολιτική. Περιμένω από τον Ρούμπιο το εξής: μια μετάβαση προς τη Δεξιά, αναμφίβολα.

Θα είναι αυστηρός όσον αφορά τις κυρώσεις, σε χώρες όπως το Ιράν και η Βενεζουέλα. Ίσως υπάρξει και μεγαλύτερη ανησυχία για το τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, λόγω της καταγωγής του Ρούμπιο, ιδίως για τις λεγόμενες Μπολιβαριανές χώρες, όπως η Βενεζουέλα, κυρίως αυτήν. 

Αν σας ζητούσα να βάλετε σε προτεραιότητα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της διοίκησης Τραμπ, πώς θα την αξιολογούσατε; 

Θα ξεκινούσα με τη μετανάστευση, αν και ξέρω πως αποτελεί και εγχώριο και διεθνές θέμα. Έδωσε πολλή έμφαση στο θέμα τής μετανάστευσης στην εκστρατεία του. Δεν έδωσε ούτε μία προεδρική ομιλία χωρίς να αναφέρει το πρόβλημα της μετανάστευσης από την αρχή. Μετά θα έλεγα πως η Ρωσία, η Κίνα, η Ταϊβάν και το Ιράν είναι τα θέματα που θα τον ενδιαφέρουν περισσότερο. 

Πιστεύετε πως η πόλωση στις εσωτερικές πολιτικές επηρεάζει την αμερικανική εξωτερική πολιτική; 

Οι απόψεις διίστανται, αναμφίβολα, ιδίως στα θέματα που ανέφερα. Υπάρχει ανησυχία μεταξύ των Δημοκρατικών ότι ο κος Τραμπ θα μειώσει ή θα ελαττώσει τη στήριξή του προς την Ουκρανία λόγω της σχέσης του με τον κ. Πούτιν. Απομένει να διαπιστωθεί αν αυτή είναι σοφή πορεία δράσης. Νομίζω πως αυτό πρέπει να το σκεφτεί προσεκτικά. Αυτό αποτελεί παράδειγμα ενός τομέα στον οποίο υπάρχει σημαντική διαφορά.

Επίσης θεωρώ ότι ο Τραμπ θα είναι πιο σκληρός προς το Ιράν, σε σύγκριση με τη διοίκηση Μπάιντεν. Αν και οι δύο πλευρές έχουν κρατήσει σκληρή στάση απέναντι στο Ιράν. Πιστεύω, όμως, ότι ο Τραμπ θα είναι πιο σκληρός. Όσον αφορά, όμως, το θέμα της Ουκρανίας, είδαμε πρόσφατα ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν αυστηροποίησε τη στάση του απέναντι στη Ρωσία, επιτρέποντας στην Ουκρανία να χρησιμοποιήσει αμερικανικούς βαλλιστικούς πυραύλους. 

Θεωρείτε πως όταν ο Τραμπ αναλάβει εξουσία, στις 20 Ιανουαρίου, θα παρέμβει με τρόπο ευνοϊκό για την Ουκρανία; 

Εγώ ανησυχώ για ακριβώς το αντίθετο. Ανησυχώ πως θα τον ενδιαφέρει να διευκολύνει τη Ρωσία. Υπάρχουν άτομα που τον υποστηρίζουν, άτομα από το άμεσο περιβάλλον του που τάχθηκαν κατά της τελευταίας οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, στο Κογκρέσο, προς την Ουκρανία. Αυτό το ζήτημα πρέπει να συζητηθεί και να επιλυθεί. Άτομα διαφωνούν για την πορεία δράσης ακόμα και στο “στρατόπεδό” του. Ο Ρούμπιο μάλλον είναι υποστηρικτής της στήριξης προς την Ουκρανία. Άλλοι, όμως, όχι, όπως ο νέος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. 

Σας ρώτησα για τις προτεραιότητες εξωτ. πολιτικής της διοίκησης Τραμπ και δεν αναφέρατε την Ευρώπη. Σε αυτή την ήπειρο συζητούμε διεξοδικά την ιδέα της στρατηγικής αυτονομίας της ηπείρου. Η πρώτη μου ερώτηση είναι: θεωρείτε ότι βάσει της προηγούμενης θητείας του ως Αμερικανού Προέδρου θα ασκήσει πίεση στην Ευρώπη να πληρώσει περισσότερα στο ΝΑΤΟ; Υπάρχει πιθανότητα να αποσύρει την Αμερική από το ΝΑΤΟ; Τι προβλέπετε γι’ αυτή τη σχέση; 

Κατ’ αρχάς, ας είμαστε ξεκάθαροι. Η συμμαχία του ΝΑΤΟ είναι η πιο ισχυρή που έχουμε. Έχουμε άλλες 2-3 συμμαχίες στον κόσμο, παρόμοιας έκτασης και φύσης, με την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Αυστραλία. Αυτές είναι οι άλλες τρεις. Όμως το ΝΑΤΟ είναι πρώτη προτεραιότητα στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σε γενικές γραμμές. Η διοίκηση Μπάιντεν κατέβαλε τεράστια προσπάθεια και επένδυσε πόρους σε μια προσπάθεια στήριξης του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της ένταξης τής Σουηδίας και της Φινλανδίας, πρόσφατα, στη συμμαχία του ΝΑΤΟ.

Ήταν ένα μεγάλο βήμα προόδου, είναι υπέροχο που συνέβη. Η διάλυση του ΝΑΤΟ θα ήταν δύσκολη, ακόμη και να το ήθελε. Ίσως θυμάστε, από την προηγούμενη προεδρία του, σαν να το προσπάθησε, τους έκανε τη ζωή δύσκολη. Τους έλεγε, “Δεν δίνετε αρκετά. Αν δεν πληρώσετε, δεν θα σας προστατέψω”. Αυτή δεν είναι διπλωματική γλώσσα. Αναθεώρησε και υπήρξε σύμπνοια, ένα Modus vivendi με τους Ευρωπαίους. Πιστεύω ότι τελικά αυτό θα συμβεί ξανά.

Ήσασταν ο Αμερικανός πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη πριν από 20 χρόνια. Τι έχει αλλάξει στον ρόλο του ΟΗΕ για τη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης;

Αυτή είναι πολύ καλή ερώτηση. Ακόμη κάνει πολλά. Ο ΟΗΕ δέχεται κριτική από πολλούς στη χώρα μας, ιδίως από τη Δεξιά. Πολλοί ούτε καν ξέρουν τι κάνει ο ΟΗΕ. Δεν γνωρίζουν για τις 10-15 ειρηνευτικές αποστολές που υπάρχουν στον κόσμο και έχουν σώσει πολλές καταστάσεις. Δεν γνωρίζουν για το ανθρωπιστικό έργο των ανθρωπιστικών οργανώσεων του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ δέχεται πολλή αβάσιμη κριτική. Θα σας πω ποιο θεωρώ ότι είναι το πρόβλημα με τα Ηνωμένα Έθνη. Μην ξεχνάμε ότι ο ΟΗΕ δεν αποτελεί αυτόνομο όργανο.

Αποτελεί σύνολο διάφορων μελών, των ατομικών τους δράσεων, της ιδεολογίας τους, ιδίως των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δεν υπάρχει αρμονία στο Συμβούλιο Ασφαλείας εδώ και 10-15 χρόνια. Η Κίνα και η Ρωσία είναι από τη μία πλευρά και τα υπόλοιπα μέλη πολύ συχνά είναι από την άλλη. Είναι πρόβλημα. Έχει περιορίσει το πεδίο δράσης του ΟΗΕ. Θα ήταν, όμως, ανόητο να τον εγκαταλείψουμε. Θα ήταν το αποκορύφωμα της ανοησίας. Θυμόμαστε τι συνέβη όταν ο Γούντροου Ουίλσον δεν κατάφερε να μας εντάξει στην Κοινωνία των Εθνών. Αν δεν υπήρχε ο ΟΗΕ θα έπρεπε να τον επινοήσουμε. 

Η Ελλάδα θα λάβει μια έδρα τη χρονιά 2025-2026, ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τι προβάδισμα δίνει σε μια χώρα τέτοιου μεγέθους να συμμετέχει στον οργανισμό; 

Το να είσαι εκλεγμένο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι ανάμεικτη ευλογία, γιατί σημαίνει ότι αναλαμβάνεις ευθύνη για θέματα που δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκην με τα άμεσα ενδιαφέροντά σου. Ενίοτε τα εκλεγμένα μέλη περιέρχονται σε δύσκολη θέση με τους άμεσους γείτονές τους ή με άλλες χώρες. Όσο ήμουν εγώ εκεί, θυμάμαι ότι το Μεξικό λυπόταν πολύ που ήταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας γιατί αντιμετώπισε το ζήτημα του Ιράκ και το τι ήθελαν να κάνουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ.

Αυτό προκάλεσε ένταση στην πιο σημαντική διμερή τους σχέση. Εγώ το χαρακτηρίζω “ανάμεικτη ευλογία”. Συνήθως, όμως, τα μεμονωμένα κράτη το θεωρούν ευκαιρία να συνεισφέρουν σε ένα μεγαλύτερο σύνολο. Η Ελλάδα, βέβαια, θα είναι εκεί όχι μόνο αυτοτελώς αλλά και ως χώρα που εκπροσωπεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει συντονισμένη πολιτική απέναντι σε διάφορα θέματα που παρουσιάζονται στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Μιλάμε για εξωτερική πολιτική. Ποια είναι η άποψή σας για την κατάσταση στο εσωτερικό των ΗΠΑ; Είναι μια ιδιαίτερα πολωμένη κοινωνία. Γίνεται τεράστια συζήτηση για την κατάσταση της οικονομίας, για τη woke ατζέντα και το πόσο έχει επικρατήσει στην πολιτική των Δημοκρατικών, για την πολιτική της ταυτότητας κτλ. Έχετε μεγάλη πείρα, έχετε εικόνα της πολιτικής εδώ και 70 χρόνια. Θεωρείτε πως η χώρα κινείται στη σωστή κατεύθυνση ή πιστεύετε ότι πρέπει να γίνουν ελιγμοί; 

Πιστεύω ότι αναγνωρίζουμε τα θέματα που χρήζουν συζήτησης και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε κάποια από αυτά τα προβλήματα. Θα σας πω ποια θεωρώ ότι είναι η βασική δυσκολία. Φαίνεται… Στο δικό μου μυαλό… Δεν είναι επαγγελματική… Δεν είμαι δημοσκόπος ή πολιτικός αναλυτής τέτοιου είδους. Πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι διχασμένη. Υπάρχει μια κοινωνική, πολιτισμική διαίρεση στη χώρα μας, μεταξύ της τάξης με πανεπιστημιακή μόρφωση και τους λιγότερο μορφωμένους της χώρας. Από τη μία, οι άνθρωποι οι οποίοι, ξέρετε…

Αυτοί που έχουν μείνει πίσω εναντίον όσων καταλαβαίνουν πώς… Ακριβώς, αυτοί που έχουν μείνει πίσω. Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει το βιβλίο “Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου”. Είναι γαλλικό βιβλίο. Αφορά τον πατέρα ενός Γάλλου που είχε βιομηχανικό ατύχημα. Και στο τέλος πέθανε. Το βασικό θέμα όμως του βιβλίου είναι ότι το σύστημα λειτουργεί για εκείνους που δεν το χρειάζονται και δεν λειτουργεί καλά για εκείνους που το χρειάζονται. Έχουμε πολλά ζητήματα που χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής, όπως προβλήματα εθισμού ή ζητήματα ψυχικής υγείας, που επηρεάζουν πραγματικά την κοινωνία μας. Πρέπει να κάνουμε εσωτερική δουλειά για τη δική μας υγεία ως κοινωνία.

Ως Αμερικανός διπλωμάτης, κατανοείτε τη σπουδαιότητα των ΗΠΑ και τον ρόλο τους στην παγκόσμια σκακιέρα. Διότι παραμένει μια χώρα επίκαιρη, υποθέτω. Οτιδήποτε συμβαίνει στην εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ επηρεάζει με κάποιον τρόπο τις κοινωνίες ανά τον κόσμο. Συμφωνείτε; 

Ναι. Και θέλουμε να είμαστε επίκαιροι. Εξάλλου, συνδεόμαστε με τον κόσμο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, μέσω του εμπορίου, του στρατού, της ασφάλειας, του πολιτισμού. Έχουμε αυτή τη μεγάλη συμμαχία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Πολλές χώρες είναι μέλη του, περί τις 30. Διατηρούμε επίσης φιλικές σχέσεις με την Ανατολική Ασία του Ειρηνικού, έχουμε σημαντικές επαφές με την Κίνα… Με τη Ρωσία ίσως λιγότερο, επειδή είναι πιο απομονωμένη χώρα και η εμπορική σχέση που διατηρεί μαζί μας είναι αμελητέα. Με την Κίνα, όμως, φτάνουμε το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο. 

Δεν πιστεύετε όμως ότι η ένταση ΗΠΑ-Κίνας μπορεί να επηρεάσει την παγκόσμια τάξη; 

Ίσως καταλήξουμε σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο μεταξύ των δύο δυνάμεων. Ήδη έχουμε κάποιες τέτοιες ενδείξεις, αφού ο νέος ηγέτης τους δεν είναι σαν τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Ο Σι Τζινπίνγκ δεν είναι σαν τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ. Είναι γνήσιος μαρξιστής. Έχει γυρίσει πίσω στον παλιό τρόπο σκέψης. Έχουμε κι αυτό να διαχειριστούμε. Επίσης, η οικονομία τους αναπτύσσεται και η επιστημονική πρόοδός τους είναι πολύ σημαντική. Είναι μια υπολογίσιμη δύναμη πλέον. Έχουν ξεπεράσει και τη Γερμανία στην αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτό είναι σημαντικό εμπόδιο για τη γερμανική οικονομία. Επιπλέον, στον τομέα της επιστημονικής καινοτομίας προοδεύουν ταχέως. Θεωρώ πως αυτό είναι ένα από τα ψυχολογικά ζητήματα στο οποίο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν οι συμπατριώτες μου. Δεν τους αρέσει η ιδέα ότι η Κίνα είναι ομόλογο έθνος με τις ΗΠΑ. Είναι όμως. Και πρέπει να το έχουμε υπόψη αυτό.

Και ποιες θεωρείτε ότι είναι οι μεγαλύτερες παγκόσμιες προκλήσεις που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τα επόμενα δέκα χρόνια;

Η ειρήνη, για αρχή. Τα ζητήματα της Ουκρανίας και της Μέσης Ανατολής είναι πάρα πολύ ευαίσθητα. Είναι φλέγοντα ζητήματα. Το ζήτημα της Ταϊβάν εγείρει επίσης ανησυχία. Όμως, τους πολίτες απασχολούν κι άλλα παγκόσμια ζητήματα, όπως η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και οι μαζικές μεταναστεύσεις. Το βλέπουμε στη μεταναστευτική πολιτική μας. Δεν καταφτάνουν μόνο από το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική στα νότια σύνορά μας. Καταφτάνουν άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο. Μια μεγάλη ροή μεταναστών καταφτάνει στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή οι συνθήκες στις χώρες τους επιδεινώνονται.

Όταν μιλώ με ανθρώπους που έζησαν σε ταραγμένες εποχές, αντιλαμβάνομαι πως τελικά έχουν μια κρυφή αισιοδοξία για την παγκόσμια τάξη. Πιστεύουν πως θα τη βρούμε την άκρη με κάποιον τρόπο. Έχω δίκιο; 

Η ελπίδα είναι αυτή που μας πηγαίνει μπροστά. Η ελπίδα κινητοποιεί τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα. Αν δεν έχουμε ελπίδα, ποιο το νόημα; Πιστεύω, λοιπόν, πως πρέπει να νοιαζόμαστε. Θα τα καταφέρουμε, είμαστε άνθρωποι. Έχουμε τις νοητικές ικανότητες για ν’ αντιμετωπίζουμε τέτοια ζητήματα. Πρέπει να συνεργαζόμαστε καλύτερα. Ένα απ’ τα πράγματα που θα ‘θελα να δω είναι μια ιδέα που είχε ο κος Πούτιν πριν από 15 χρόνια. Θα ήθελα να δω μια συνάντηση των πέντε μόνιμων μελών, των ηγετών των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Έχει καιρό να γίνει αυτό. 

Επιτρέψτε μου να στρέψω τη συζήτηση στην Ελλάδα τώρα. Η πρώτη μου ερώτηση είναι: στην Ελλάδα, στην ελληνική πολιτική νιώθουμε ότι μας αφορά ο τρόπος που οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την Ελλάδα. Συζητάμε πάντα πώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αντιμετωπίζει τα ζητήματα Ελλάδας-Τουρκίας και εν γένει της ευρύτερης περιοχής μας. Μας αφορά, επομένως, η αλλαγή διοίκησης στον Λευκό Οίκο; Θα αλλάξει η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα;

Δεν ξέρω. Είναι μια καλή ερώτηση. Δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος ανησυχίας. Δεν χρειάζεται να ανησυχεί η Ελλάδα για τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Θεωρώ πως οι σχέσεις είναι πολύ καλές στην παρούσα φάση. Καλύτερες από ποτέ. Υπάρχει μια μεγάλη ελληνοαμερικανική κοινότητα η οποία έχει πολιτική και οικονομική επιρροή στις ΗΠΑ. Έχετε ισχυρό στρατό. Πάνω από το 2% του προϋπολογισμού σας πηγαίνει στην άμυνα. Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι δεν συμβάλλετε στο ΝΑΤΟ. Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες προοπτικές για την Ελλάδα σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, και το αντίστροφο. 

Ανήκετε στην ελληνική διασπορά. Προέρχεστε από σπουδαία οικογένεια. Η πρώτη μου ερώτηση είναι… Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για την οικογένειά σας; Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στην Ελλάδα; Ποια η σύνδεσή σας;

Ναι. Είμαι υπερήφανος για την ελληνική κληρονομιά μου. Και οι δύο γονείς μου είχαν καταγωγή από Ελλάδα. Η μητέρα μου είχε γεννηθεί στις ΗΠΑ, αλλά μετά τον Α’ Παγκόσμιο επέστρεψε στην Ελλάδα και μεγάλωσε εκεί. Μεγάλωσε ως Ελληνίδα. Η οικογένεια του πατέρα μου ήταν από τη Χίο.

Μετά τη Σφαγή της Χίου το 1822, έφυγαν από το νησί και ζούσαν στη Ρωσία μέχρι την επανάσταση. Μετά ήρθαν στην Ευρώπη και τελικά κατέληξαν στις ΗΠΑ, όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εγώ γεννήθηκα στην Αγγλία τον Ιούλιο του 1939 και τον Σεπτέμβρη ήρθαμε στη Νέα Υόρκη, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Η οικογένεια της μητέρας μου έζησε στη Ρωσία για καιρό. Ήταν έμποροι σιτηρών. Θυμάστε στον πόλεμο στην Ουκρανία τη μάχη για τη Μαριούπολη;

Ο πατέρας του πατέρα μου είχε γεννηθεί στο Ταγκανρόγκ, ακριβώς απέναντι από τα σύνορα με τη Ρωσία. Είναι μία ώρα δρόμος από τη Μαριούπολη. Εκεί γεννήθηκε ο Τσέχωφ και υπήρχαν και πολλοί Έλληνες έμποροι εκεί. Υπήρχε τεράστια ελληνική διασπορά. Ήταν όντως τεράστια και πολλοί Έλληνες εμπορεύονταν σιτηρά, επειδή η Ουκρανία, όπως κι εκείνο το κομμάτι της Ρωσίας κι εκείνο το κομμάτι της Ευρώπης είναι σιτοβολώνας. Αυτή είναι η σύνδεση ανάμεσα στους Έλληνες, το εμπόριο σιτηρών, την Ουκρανία και τη Ρωσία.

Και αργότερα, όταν μεγαλώσατε, μάθατε Ελληνικά και ζήσατε στη Θεσσαλονίκη ως διπλωμάτης;

Έμαθα πράγματι Ελληνικά. Όχι πολύ καλά, αλλά έμαθα. Ήμουν υποχρεωμένος να κάνω μαθήματα Ελληνικών. Η γιαγιά μου μου έμαθε πατριωτικά τραγούδια κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου και μετά τον πόλεμο. Στη Θεσσαλονίκη ήμουν από το 1973 ως το 1975. Πέρασα θαυμάσια ως Γενικός Πρόξενος εκεί την περίοδο εκείνη. Μόλις είχε πέσει η Χούντα τότε. Μιλήσατε πριν για την ελπίδα. Ήταν μια πολύ ελπιδοφόρα περίοδος τότε στην Ελλάδα.

Επισκέπτεστε συχνά την Ελλάδα; 

Την επισκέπτομαι, αλλά όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More