«Better Man»: Ένα πορτραίτο αυτοκαταστροφής

Αν είστε φαν των Take That ή της σόλο καριέρας του Ρόμπι Γουίλιαμς, μην διαβάσετε παρακάτω .Η ταινία «Better Man» δεν απευθύνεται σε εσάς – ή τουλάχιστον αυτό υποστηρίζω.

Στην ταινία, δεν θα μάθετε ποιος είναι ο πραγματικός Ρόμπι Γουίλιαμς, αλλά το alter ego του, το οποίο, υποτίθεται, προσπαθεί να εξαγνιστεί και επιστρέφει στον άγριο, πηθικόμορφο εαυτό του από τις εποχές του σύγχρονου νεάντερταλ, για να μας αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη γκρίζες σελίδες. Μόνο η πρόθεση για αλλαγή, η οποία όμως, τολμώ να πω, μεταμορφώνεται σε πολύχρωμα ουράνια τόξα (όχι, φυσικά, αυτά που προσθέτει η LGBTQ κοινότητα σε emoji, την οποία, ίσως και να εκμεταλλεύτηκε στα πρώτα στάδια της καριέρας του λόγω της προβολής της ρευστής σεξουαλικότητάς του).

Με ένα παρατεταμένο παραλήρημα γεμάτο υπόκωφα «My Way», η ταινία προσπαθεί να συγκαλύψει τον καταστροφικό εαυτό του Ρόμπι με υποσχέσεις αυτοκαταστροφικής διαύγειας. Παρόλα αυτά, αυτά τα στοιχεία δεν αρκούν για να υποστηρίξουν ότι η περιπέτειά του τον έκανε καλύτερο άνθρωπο ή καλλιτέχνη. Καθ’ όλη τη διάρκεια, βλέπουμε έναν τσόγλανο, ο οποίος –ευτυχώς για την ταινία– έχει τη μορφή πιθήκου, ώστε να αποφεύγεται η άμεση ταύτιση με το είδος, να κερατώνει, να καταναλώνει τόνους κόκας, να κάνει σεξ χωρίς συναισθήματα, να καταστρέφει την καρδιά της αγαπημένης του Nicole Appleton από τις «All Saints» και να απομακρύνεται από τον άνθρωπο που τον αγάπησε άνευ όρων, τη γιαγιά του.

Μέσα στο μικρό του κτήνος, κρύβεται ο φόβος του υπανθρώπου, και σε κάθε άνθρωπο που μισεί ή φοβάται (μάνατζερ, μέλη των Take That, πατέρα κ.λπ.) αντανακλώνται άλλα πηθικοειδή (δηλαδή ο καθρέφτης του). Όπως πολύ σωστά του λέει ο πατέρας του στην ταινία, «γιατί να αγοράσουμε εισιτήριο για να ακούσουμε τα προβλήματά του, αφού ο κόσμος πληρώνει τους καλλιτέχνες για να του παίρνουν τις έννοιες»;

Για να είσαι «Better Man», όπως ορίζει ο τίτλος, πρέπει, μετά το «δια πυρός και σιδήρου», η μορφή σου να πάρει ένα κάποιο σχήμα, ακόμα κι αν το «εργόχειρο» σου ξεχειλίζει από κακοτεχνίες. Ένα άσχημο βάζο σε μια συγκεκριμένη γωνία μπορεί να μεταμορφωθεί από αόρατο σε έργο τέχνης, ενώ ένα σπασμένο βάζο που σε κατηγορεί ότι το ανάγκασες να σπάσει σε κομμάτια είναι απλώς ένα άχρηστο δοχείο για τα λουλούδια που θα το επιλέξουν. Ραγισμένο βάζο, αλλά ποτέ λουλούδι – ο Ρόμπι, καθ’ όλη τη διάρκεια με μορφή πιθήκου, κάνει ταρζανιές και τις ολοκληρώνει με ροχάλα στο κοινό. Συγκεκριμένα, το να πεις ένα «άντε γ*****» στο τέλος της ταινίας (που είναι γεγονός και όχι λεκτικό σχήμα), δεν δικαιολογεί ούτε τις επιλογές του, ούτε το «καμπαρέ» πλαίσιο που ανέπτυξε με την καριέρα του. Είναι απλώς ένα «φάτε τα καλλιτεχνικά μου αντίδια και πληρώστε και τον ψυχολόγο μου».

Αφήνοντας τα παραπάνω στην άκρη, η ταινία στερείται ουσιαστικής πρωτοτυπίας, με αρκετές σκηνές που θυμίζουν στα όρια της συνταγογραφημένης συνταγής την προηγούμενη άκρως εμπνευσμένη ταινία του σκηνοθέτη, το «The Greatest Showman». Άρα, δύο στα δύο αρνητικά.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω την ασυνέπεια της ταινίας, επικαλούμενος την αρχή και το τέλος της ως επιχείρημα. Το αρχικό ζητούμενο για τον αυτάρεσκο καλλιτέχνη είναι να βρει το «it» με το οποίο είχαν γεννηθεί οι προγενέστεροι του Ratpack (έφτυσε ο Σινάτρα και γεννήθηκε ο Ρόμπι).

Κάντε απλές ταινίες για ανθρώπους που είναι ειλικρινείς με τα ζητούμενά τους και έχουν μια πρόταση με την οποία το κοινό μπορεί είτε να συμφωνήσει είτε να διαφωνήσει είτε να συναισθανθεί. Το «κάνω ένα ειλικρινές πορτραίτο για έναν τσόγλανο και φά’ το επειδή το μαγείρεψα» δεν είναι θρεπτικό, ακόμα κι όταν υποστηρίζει την fast food culture.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More