“Avatar: The Way of Water” – Βουτιά στα βαθιά, πνιγμός στα ρηχά

Η αγωνία για να φτάσει εισπρακτικά -και να ξεπεράσει- το δεύτερο Αvatar είναι εμφανής σε κάθε λέπι αυτής της έμβιας υποβρύχιας αποβολής, που κάνει το χρόνο -δυστυχώς- να περνάει πολύ δύσκολα.

Τεχνικά άρτιο. Ελάχιστη ουσία. Μιλιταριστικά προπαγανδιστικό. Μια ωδή στην ανυπέρβλητη ανοησία της πολιτικής ορθότητας. Το Avatar ξεκινάει με σύμπτυξη όλων των πεπραγμένων του πρώτου μέρους· στην πορεία επιταχύνει και φτάνουμε 10 χρόνια αργότερα. Ένα ατυχές γεγονός θα οδηγήσει τους ήρωες μας σε προβληματισμό σχετικά με το μέλλον της οικογένειας τους, του είδους τους και των αναμνήσεων τους.

«Όπου και αν πάμε αυτή η οικογένεια είναι το οχυρό μας»

(Σαν αισιόδοξη παράφραση του Σεφερικού «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»)

Μέσα από ένα ποιητικά γενικευμένο αφήγημα για τη σημασία του νερού (που θα ακούσουμε σε κυκλική ροή, όπως δηλαδή φεύγει το νερό από το σιφόνι για να καταλήξει στην αποχέτευση) μαθαίνουμε ότι μοναδική σωτηρία ίσως υπάρχει στο νέο σπίτι τους, το νερό.

Μεταγλωσσικό χάος (πρώτο επίπεδο μόνο)

Δεν θα πούμε τις προφανείς από το πρώτο μέρος αναφορές («Χορεύοντας με τους λύκους», «Ο τελευταίος Σαμουράι», «Αποκάλυψη τώρα» κλπ). Το σενάριο έχει λίγο από «Ποκαχόντας», λίγο από «Ολική επαναφορά», λίγο από «Star wars», πλάνα παραπομπή στη «Λολίτα», χαρακτήρες που μοιάζουν με τοn Μόγλη (Μαιλς), σκηνές παρμένες από τοn «Ράμπο» (και τα τρία μέρη), κάτι από «Yδάτινο κόσμο», εμπνεύσεις από «Τα σαγόνια του καρχαρία», ολίγον περισσότερο υποθαλάσσιο «Τζουράσικ Παρκ», σεκάνς ολόκληρες κλεμμένες από το «Free willy» και σχέσεις έμβιων που παραπέμπουν στο πρόσφατο «Dune» (Παγιακουν/τολκουν). Οι λάτρεις της λογοτεχνίας θα βρούν ολίγον Ισμαήλ από το «Μόμπι Ντικ». Προς το τέλος, έχουμε και διακειμενική αυτάρεσκη αναφορά, καθώς 15 ολόκληρα λεπτά είναι σα να έχουν ξεφύγει από τον «Τιτανικό»! Φυσικά να μην ξεχάσω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του «Μαύρου Πάνθηρα». Κάποιος θέλει να μας πείσει ότι όλα αυτά τα συστατικά παράγουν γνήσια και πρωτότυπα υλικά αφήγησης;

Με απλά λόγια, τι θα δούμε;

-Ένα σχεδόν μιλιταριστικό, σχεδόν οικολογικό, σχεδόν family movie.

-Κακοί μπλε εναντίων καλών μπλε.

-Καλοί μπλε σε πολιτισμική/φυλετική σύγκρουση με καλούς τιρκουάζ (που φοβούνται τις πολιτισμικές/φυλετικές προσμίξεις).

-Ανθρώπους με πλαστικές προστατευτικές μάσκες που φοίτησαν στο μη αναγνωρισμένο ΙΕΚ υποκριτικής της σύμπραξης Σταλόνε και Σβαρτζενέγκερ (Μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω τις τερατώδεις ερμηνείες όσων δεν είναι μπλε ή τιρκουάζ ή ψηφιακά επεξεργασμένοι).

-Ξώγαμες τερατογενέσεις υποβρυχίων θηλαστικών (τολκουν).

-Πτερόσαυρους τατουαρισμένους από τον Τουλούζ Λοτρέκ (ή κάποιον που αντιγράφει την τεχνική του).

Επίσης θα ακούσετε:

-Βαρύγδουπες κουβέντες για τη σημασία της Αμριτα: Η αντι-γηραντικη ουσία που κινεί τη ζωή στην Πανδώρα (και δεν θα τη βρείτε στα τελεμάρκετινγκ)

-Βαρύγδουπές φλυαρίες για τη συμπαντική ισορροπία που μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από λατινική σαπουνόπερα.

Σεναριακά ατοπήματα

(αποφεύγουμε τα σπόιλερ όσο μπορούμε)

Σε ρουφήχτρες έπεσαν οι διορθωτές σεναρίων καθώς πλείστες απερισκεψίες μοιάζουν ανόητες επιλογές. Συγκεκριμένα:

-Γιατί κυνηγάνε να σκοτώσουν τον Sully στον δικό τους περιβάλλοντα χώρο και δεν πάνε εκεί που είναι το πραγματικό του σώμα;

-Γιατί στήνουν τη μάχη στη μέση του πουθενά και δεν πάνε στοχευμένα να τους σκοτώσουν στον καταυλισμό;

-Σε μια υποβρύχια σκηνή (εκεί που οι ήρωες δεν αναπνέουν από τη μύτη), πώς ξεκάνουν έναν ήρωα προκαλώντας του με λαβή… ασφυξία;

Star Wars VS Avatar

Σε αντίθεση με το Star wars, το Avatar εξυπηρετεί το εδώ και τώρα. Παρά την τεράστια εμπορική του επιτυχία, το κοινό δεν έδειξε ποτέ την ανάγκη να δει ξανά το πρώτο μέρος στις αίθουσες ή να αγοράσει προϊόντα με τους ήρωες. Άρα το Star Wars μπορεί να είναι η κότα με τα χρυσά αυγά που τσιμπολογάει στα κλισέ, το Avatar είναι ελαφρώς σε πιο αχαρτογράφητα για το εμπορικό κοινό νερά.

MCU/DC ή Avatar;

Αν συγκρίνουμε το Avatar με τις ταινίες από το σύμπαν της Marvel ή της DC, παρατηρούμε ότι υποπίπτουν και οι δύο σε crowd pleasing ατοπήματα, που ενοχλούν το κοινό που δεν αρκείται στις ταινίες «καλός πολεμά κακό και κερδίζει». Στα υπέρ του, το Avatar προσπαθεί να διαφέρει από τον ορυμαγδο προκάτ φόρμας που υποτάσσεται στα προαπαιτούμενα του μέσου θεατή. Στα κατά, δεν το καταφέρνει. Η προσπάθεια λοιπόν αξίζει εν μέρει την επιβράβευση, όχι όμως τα εύσημα μιας ταινίας που είναι κάτι παραπάνω από προϊόν ευρείας που ψάχνει στην πολιτική του ορθότητα να μοιάζει πως έχει να πει κάτι παραπάνω από όλα τα τετριμμένα.

Σύμπτυξη μιας κακοπροαίρετης… καλής κριτικής

Ο πραγματικά καλός λόγος που υπάρχει το Avatar 2 είναι γιατί σίγουρα μια μέρα θα γυρίσουν παρωδίες εμπνευσμένες από αυτό.

Κάτι καλό παρακαλώ;

Φυσικά. Οι τίτλοι τέλους… δηλαδή το τραγούδι του The Weeknd που ακούγεται εκεί!

Κατά τα άλλα, η ουσία της ταινίας είναι «φύκια και μεταξωτές κορδέλες»… με άλλα λόγια: «Βουτιά στα βαθιά, πνιγμός στα ρηχά».

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More