Η Ισπανία σταματά την άνοδο της ακροδεξιάς αλλά αφήνει αναπάντητα ερωτήματα

Οι ισπανικές γενικές εκλογές αναμενόταν να είναι ένας δείκτης της πολιτικής κατεύθυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της.

Όμως τα αποτελέσματα της Κυριακής προσφέρουν περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις, αφήνοντας τις Βρυξέλλες να αναρωτιούνται τι θα συμβεί με το τέταρτο μεγαλύτερο μέλος του μπλοκ.

Η τελική εικόνα δείχνει το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (PP), με επικεφαλής τον Alberto Núñez Feijóo, να έχει το υψηλότερο ποσοστό ψήφων και βουλευτικές έδρες, ακολουθούμενο από τους Σοσιαλιστές (PSOE) του σημερινού πρωθυπουργού, Pedro Sánchez, ο οποίος βελτίωσε τα αποτελέσματά του το 2019 αψηφώντας μια πικρή εκστρατεία της αντιπολίτευσης.

Τα απροσδόκητα απογοητευτικά αποτελέσματα του Feijóo (135 έδρες) και η εκπληκτική εκλογική αντίσταση του Sánchez (122 έδρες) δημιουργούν ένα αδιέξοδο στο οποίο κανένας υποψήφιος δεν έχει εγγυημένη επιτυχία στο διαγωνισμό, το οποίο απαιτεί πλειοψηφία 176 υποστηρικτών.

Για τον Feijóo, η νίκη ήταν ιδιαίτερα γλυκόπικρη, καθώς οι πιθανότητές του να γίνει Πρωθυπουργός φαίνονται σχεδόν αδύνατες: στο καλύτερο δυνατό σενάριο, ο σχηματισμός του θα μπορούσε να έχει την υποστήριξη και των 33 νομοθετών από το ακροδεξιό Vox και μόνο δύο εκπροσώπων των σχετικών περιφερειακών κομμάτων.

Εν τω μεταξύ, ο Sánchez φαίνεται να βρίσκεται σε μια κάπως λιγότερο δυσοίωνη θέση, καθώς θα μπορούσε να συγκεντρώσει τις 31 ψήφους του αριστερού Sumar, του τρέχοντος εταίρου του στον κυβερνώντα συνασπισμό, καθώς και την υποστήριξη των κομμάτων των Βάσκων, της Καταλονίας και της Γαλικίας, τα οποία υποστηρίζουν διαφορετικούς βαθμούς ανεξαρτησίας από την κεντρική κυβέρνηση και είναι πρόθυμα να ανταλλάξουν τα «σοβαρά αιτήματά τους για τα μάτια τους».

Στο δράμα προστέθηκε το Junts per Catalunya, το κόμμα του Carles Puigdemont, του αυτονομιστή ηγέτη που εξακολουθεί να διεκδικεί η ισπανική δικαιοσύνη για τον ρόλο του στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας το 2017, ο οποίος είναι τώρα αυτός που κρατά το κλειδί της κυβέρνησης.

«Παρόλο που η αριθμητική στο Κοινοβούλιο είναι λίγο περίπλοκη, ο Σάντσεθ διατηρεί πραγματικά τις επιλογές του για να ξαναχτίσει τον αριστερό κυβερνητικό συνασπισμό του», δήλωσε ο Matías Pino, αναλυτής στο Europe Elects, μια ομάδα δημοσκοπήσεων που παρακολουθεί τις εκλογές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. “Εάν ο Σάντσεθ δεν πετύχει, η επόμενη επιλογή θα μπορούσε να είναι η επανάληψη των εκλογών. Εάν συμβεί αυτό, δεν νομίζω ότι το Λαϊκό Κόμμα έχει πιθανότητες να κυβερνήσει”, επεσήμανε ο Πίνο.

Αν και η πρόβλεψη για το τι θα ακολουθήσει είναι πρακτικά αδύνατη αυτή τη στιγμή, ορισμένα σαφή συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν από τις εκλογές στην Ισπανία. Από τη μία πλευρά, είναι μεγάλη ανακούφιση για το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSE), το οποίο χρειαζόταν επειγόντως να παραμείνει στην Ισπανία μετά από μια σειρά εκλογικών ατυχιών που απείλησαν να μειώσουν την πολιτική του σημασία.

Από την άλλη, ρίχνει έναν κουβά κρύο νερό στη συνεχή άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες σε όλη την Ευρώπη. Η ανοδική τάση μπορεί να αναχθεί στη λαϊκή διαμαρτυρία κατά των εντολών εμβολιασμού και των περιορισμών καραντίνας κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, τη δυσαρέσκεια που εντάθηκε περαιτέρω από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, την ενεργειακή κρίση, τον πληθωρισμό ρεκόρ και τις νέες μεταναστευτικές ροές.

Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν εκμεταλλευτεί αυτούς τους παράγοντες για να ενισχύσουν τις παραδοσιακές αφηγήσεις τους για εθνική παρακμή, οικονομική ανησυχία και προσωπική μνησικακία, που πιστεύουν ότι μπορούν να ωθήσουν τους ψηφοφόρους σε μια σκληρή και ασυμβίβαστη ηγεσία.

Η στρατηγική απέδωσε καρπούς. Τον Σεπτέμβριο, ο Ulf Kristersson διορίστηκε πρωθυπουργός της Σουηδίας αφού κατέληξε σε συμφωνία εμπιστοσύνης με τους εθνικιστές Σουηδούς Δημοκράτες. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Giorgia Meloni οδήγησε το νεοφασιστικές ρίζες του κόμματός της Fratelli d’Italia σε μια ηχηρή νίκη και σχημάτισε την πιο δεξιά ιταλική κυβέρνηση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Απρίλιο, το λαϊκιστικό Κόμμα των Φινλανδών μπήκε στον συντηρητικό συνασπισμό του Πέτρι Όρπο, οδηγώντας τη Φινλανδία μακριά από τα προοδευτικά χρόνια της Σάνα Μάριν.

Παράλληλα, το Αυστριακό Κόμμα Ελευθερίας (FPÖ) και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που θεωρούνται και οι δύο από τις πιο ριζοσπαστικές ομάδες του ευρωπαϊκού ακροδεξιού φάσματος, ξεκίνησαν μια σταθερή πρόοδο στις δημοσκοπήσεις, προκαλώντας ανησυχία στα κύρια κόμματα.

Όλα τα κομμάτια έμοιαζαν τέλεια για το Vox και τον αρχηγό του, Santiago Abascal, να ενταχθούν στις νικηφόρες τάξεις των συναδέλφων τους.

Αλλά μετά, τα πράγματα άλλαξαν. Η Vox είχε πολύ χαμηλότερη απόδοση, έπεσε από 52 σε 33 έδρες και έχασε περισσότερες από 600.000 ψήφους σε σύγκριση με τις εκλογές του 2019. Η καταστροφή υπονόμευσε αμέσως τις δυνατότητες του Abascal ως μικρότερου εταίρου για έναν συνασπισμό υπό την ηγεσία του Feijóo, καθώς το PP και το Vox δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες 176 ψήφους.

«Η ισπανική κοινωνία έχει ελαφρώς κλίση προς την κεντροαριστερά και είναι πιο προοδευτική από άλλες χώρες στην ανατολική, νότια και ακόμη και δυτική Ευρώπη, όπου η ακροδεξιά έχει ανοίξει το δρόμο της», υποστήριξε ο Matías Pino σε συνέντευξή του. «Καταρχήν, η Ισπανία, μαζί με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, χώρες όπου η δεξιά δεν έχει αναπτυχθεί τόσο πολύ, συνεχίζει να αποτελεί εξαίρεση (στην Ευρώπη), καθώς περιορίζει τις πιθανότητες του Vox να φτάσει στην κυβέρνηση».

Οι αναλυτές είχαν δει την πιθανή συμφωνία PP-Vox ως προοίμιο μιας ευρύτερης συνεργασίας μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP) και της ομάδας των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR) ενόψει των ευρωεκλογών του 2024, μια πιθανότητα που είχε προβληθεί από εκπροσώπους και των δύο πλευρών. Δεν είναι ακόμη σαφές τι επιπτώσεις θα έχουν οι ισπανικές εκλογές σε αυτήν την ιδέα που δεν έχει ακόμη αποδειχθεί: η χώρα θα μπορούσε να καταλήξει να είναι «παραβάτης των κανόνων» και όχι «συμφωνίας».

Παρά το γεγονός ότι μοιράζεται την ετικέτα ECR σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το Vox δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα συμβατικό ακροδεξιό κόμμα, επειδή το κεντρικό του θέμα είναι η σύγκρουση της ισπανικής ταυτότητας «με τον εαυτό του», παρά η αντίθεση ενάντια στο «άουτ», δήλωσε ο Camino Mortera-Martínez, επικεφαλής του γραφείου του Κέντρου Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης (CER) στις Βρυξέλλες.

«Αυτό που συνέβη με το Vox δεν μπορεί να μεταφερθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», είπε ο Mortera-Martínez στο Euronews. «Δεν μπορούμε να πάμε και να πούμε: «Τώρα που η ακροδεξιά έχει σταματήσει στην Ισπανία, θα δούμε ένα κύμα αντίδρασης εναντίον της ακροδεξιάς σε άλλες γωνιές της Ευρώπης».

Ένα παρατεταμένο αδιέξοδο στην Ισπανία, μια χώρα με ΑΕΠ 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ και πληθυσμό 47 εκατομμυρίων, θα ήταν πάντα πονοκέφαλος για τις Βρυξέλλες, όπου οι προτεινόμενοι νόμοι μπορούν εύκολα να σταματήσουν λόγω εσωτερικής αναταραχής στα μεγάλα κράτη μέλη.

Η Ισπανία καταλαμβάνει πλέον την εξαμηνιαία εκ περιτροπής Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ, ένα από τα συννομοθετικά όργανα του μπλοκ. Αν και η θέση στερείται κατάλληλων εκτελεστικών εξουσιών, δίνει στην επιλεγμένη χώρα προνομιακό ρόλο στον καθορισμό της ατζέντας, στη διοργάνωση υπουργικών συναντήσεων, στη διεύθυνση των διαπραγματεύσεων και στη σύνταξη συμβιβαστικών κειμένων που μπορούν να ευχαριστήσουν όλους όσοι βρίσκονται στο τραπέζι.

Μια υπηρεσιακή κυβέρνηση με περιορισμένο περιθώριο λήψης αποφάσεων, υπό την ηγεσία ενός προέδρου που ασχολείται πλήρως με την εξασφάλιση των ψήφων των περιφερειακών κομμάτων ή, ακόμη χειρότερα, με την εκστρατεία για επαναληπτικές εκλογές, θα δυσκολευτεί αναμφίβολα να διατηρήσει την εστίασή της στις Βρυξέλλες σε μια κρίσιμη στιγμή που απαιτείται μια πολιτική ώθηση.

«Αυτό που μπορεί να ανησυχεί τις Βρυξέλλες είναι ότι η Ισπανία αποσπάται από την εσωτερική της πολιτική κατά τη διάρκεια της εκ περιτροπής προεδρίας του Συμβουλίου», υποστήριξε ο Mortera-Martínez.

«Αλλά πιστεύω επίσης ότι η Ισπανία αποδεικνύεται πάντα πολύ επιμελής χάρη στο σώμα των δημοσίων υπαλλήλων της που εργάζονται πολύ σκληρά στην προεδρία και θα εξασφαλίσουν έναν ορισμένο βαθμό συνέχειας μπροστά σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση».

Ο χρόνος είναι λίγος. Πριν εισέλθουν στο εκλογικό πρόγραμμα του 2024, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ πρέπει να κλείσουν μια λίστα ημιτελών εργασιών, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, της πρώτης προσπάθειας στον κόσμο για ρύθμιση της τεχνητής νοημοσύνης, ενός αμφιλεγόμενου νομοσχεδίου για την αποκατάσταση των υποβαθμισμένων οικοτόπων και της σκληρής μεταρρύθμισης των φορολογικών κανόνων του μπλοκ.

Κανένας από αυτούς τους φακέλους δεν θα είναι εύκολο να ολοκληρωθεί λόγω της τεχνικής πολυπλοκότητάς του, των εκτεταμένων επιπτώσεων και των ισχυρών αποκλίσεων μεταξύ των κρατών μελών, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την αξιόπιστη και αφοσιωμένη ηγεσία στο τιμόνι του Συμβουλίου της ΕΕ.

Μετάφραση – επιμέλεια: Αθανάσιος Ρούντος

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More