Νίκος Παπούλιας: Το αγόρι που έκλαψε στην αγκαλιά της Αλίκης Βουγιουκλάκη

Ο Νίκος Παπούλιας ήταν το μικρό αγόρι που, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μας κάνει να συγκινούμαστε όταν βλέπουμε ξανά τις αντιδράσεις του επί σκηνής, τότε που στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη ξεσπούσε σε κλάματα στο άκουσμα ότι η αγαπημένη του Αλίκη δεν ήταν καλά στην υγεία της.

«Δεν στο κρύβω ότι ήμουν από τα παιδιά που πολλά βράδια πριν κοιμηθούν, ονειρευόντουσαν ότι παίζουμε με την Αλίκη, ότι της μιλούσα, ότι είχα μια σχέση. Κάποια στιγμή πριν ξεκινήσει η παράσταση της «μελωδίας», η Αλίκη είχε έρθει [στη Θεσσαλονίκη] με το έργο «Ωραία μου κυρία». Είχα παρακολουθήσει την παράσταση. Μόλις τελείωσε η παράσταση της είχα γράψει ένα γράμμα ότι θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω μαζί της. Όταν δε αυτό έγινε πραγματικότητα, τσιμπιώμουν να έλεγα «αυτό που ζω δεν είναι αλήθεια, αποκλείεται». Κι όμως τελικά ήταν αλήθεια».

Ήμουνα στη σχολή τότε· στη Σχολή Ροντίδη, στο εφηβικό τμήμα και κάποιο παιδί, μου είπε ότι η Αλίκη κάνει οντισιόν και χρειάζεται ηθοποιούς στην ηλικία μας. Εν πάση περιπτώσει, εγώ πήγα απλά για να δω πως γίνεται η οντισιόν, όχι ότι φαντάζομαι ότι θα με πάρει. Και όμως αυτό έγινε πραγματικότητα· και δεν το πιστεύω ακόμα και τώρα ότι είχα επιλεχθεί ανάμεσα από τόσα πολλά άτομα.

Αρχικά [στο σχολείο] δεν είχα επίθετο. Φώναζαν, «Ποιος Νίκος; Ο Νίκος ηθοποιός». [Όταν έμαθαν πως πήρα το ρόλο] Ήτανε καταπληκτικό αυτό. Όλοι θέλανε να γίνουνε φίλοι μου με όλοι με αγκαλιάζανε όλοι με κοιτούσανε. Κάποιοι ήθελαν να με προσεγγίσουν, νομίζοντας ότι [επειδή] έπαιζα με την Αλίκη, θα μπορούσα να τους βοηθήσω να παίξουν και αυτοί στο θέατρο.

[Αν θυμηθώ] εκείνα τα χρόνια, το πώς είχα περάσει, νομίζω ότι ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου γιατί ήταν και τα πιο αθώα αλλά και ήταν και για μένα κάτι συγκλονιστικό: ήταν το όνειρό μου που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου σιγά-σιγά να παίρνει σάρκα και οστά.

Η Αλίκη που γνώρισε εκείνος, είχε δύο πρόσωπα: Το αστραφτερό επί σκηνής, και το εύθραυστο πίσω στα παρασκήνια.

Πρόκειται για δύο διαφορετικά άτομα. Άλλο η Αλίκη της σκηνής και άλλο η Αλίκη ως άνθρωπος. Η Αλίκη της σκηνής είχε μια επιβλητικότητα, μπορώ να πω έναν επαγγελματισμό και για αυτό όλα λειτουργούσαν ρολόι. Όλα περνούσαν από το χέρι της και γενικά ήτανε και κάποιες φορές λιγάκι αυστηρή θα έλεγα. Τώρα η Αλίκη της κουΐντας, ας το πούμε, ήτανε μια διαφορετική προσωπικότητα: πιο ανθρώπινη που μπορούσες να την προσεγγίσεις και πιο εύκολα κιόλας.
 
Ας πούμε ότι τότε, ειδικά στις τελευταίες παραστάσεις που ήτανε και άρρωστη, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η Αλίκη μπορεί να αρρωστήσει. Η Αλίκη μπορεί να έχει πόνο στο στομάχι. Για μένα ήταν αυτά όλα πρωτόγνωρα.
 
[…] είχαμε δεθεί πάρα πολύ και γενικά στο τέλος υπήρξε μια σχέση πολύ καλύτερη από ότι στην αρχή. Στην αρχή δεν την προσεγγίζεις και τόσο εύκολα. Στην τελευταία παράσταση λοιπόν, αφού τελείωσε η τελευταία υπόκλιση, κατέβηκα κάτω και εγώ κουλουριασμένος -πονούσε το στομάχι μου λόγω της κατάστασης, λόγω της συγκίνησης, ας το πω-. Έτσι κατέβει κάτω μου λέει «Τί έγινε; Πονάς;». Λέω: «Λίγο το στομάχι μου πονάει λόγω της συγκίνησης». Εκείνη μου είπε: «Αν θέλεις να σου φέρω παυσίπονα να περάσει γιατί εγώ παίρνω κάποια παυσίπονα και μου περνάει αμέσως. Μη φοβάσαι ότι είναι κάτι κακό. Λέω: «Όχι, ευχαριστώ πολύ δεν θέλω». «Ό,τι χρειαστείς» λέει «να μου το πεις». Και έφυγε.
 
Εμείς τα παιδιά μάθαμε ότι ήταν η τελευταία παράσταση εκείνη τη μέρα. Δεν γνωρίζαμε τίποτα, δεν μας έχει πει κανείς τίποτα. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ότι θα πάρουμε παράταση 2 εβδομάδες. Μάλλον υπήρχε περίπτωση να πάρουμε παράταση 2 εβδομάδων. Εκείνη τη μέρα μας είπαν ότι τελικά θα είναι η τελευταία παράσταση. Για αυτό υπήρχε και τέτοια συγκίνηση. Και από κει και πέρα δεν ξέραμε τίποτα άλλο. […] Δεν είχαμε ακούσει ότι ήταν άρρωστη αλλά το βλέπαμε κάθε μέρα. Την τελευταία εβδομάδα, ειδικά η Αλίκη, είχε τρομερούς πόνους στο στομάχι. Δυσκολευόταν να τραγουδήσει. Παρόλα αυτά όμως, όταν ανέβαινε σε σκηνή ήταν σαν να ήταν ένας άλλος άνθρωπος, δηλαδή πίσω από τις κουΐντες βλέπαμε μία καταβεβλημένη γυναίκα με πόνους τρομερούς, […] με μια διάθεση όχι και τόσο καλή, αλλά με το που πάτησε το πόδι της στη σκηνή, πραγματικά ήταν η Αλίκη που ξέραμε, η Αλίκη που γνωρίζαμε.
 
Η Αλίκη διεκδικούσε τα «συμφωνημένα» και έβγαινε εκτός εαυτού όταν αισθανόταν ότι η συμφωνία δεν είχε τηρηθεί.
 
Στο «Χαμογελάτε, Είναι Μεταδοτικό», είχαμε κάνει μια ζωντανή σύνδεση. Μάλλον η Αλίκη είχε συνεννοηθεί με κάποιο δημοσιογράφο ότι [πρώτα] θα βγει εκείνη, [μετά] θα βγουν από πίσω τα παιδιά και θα ξεκινήσει η συνέντευξη, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Ξαφνικά βγαίνουμε εμείς πρώτοι και η Αλίκη από το δωμάτιο της ανακαλύπτει [τι έχει γίνει], -προφανώς έβλεπε την εκπομπή- ότι έχουμε βγει χωρίς εκείνην. Εκείνη τη στιγμή είχε γίνει Τούρκος. […] Φυσικά και θα ξέρει περισσότερο ο κύριος Νέζος που το έχει πει και σε προσωπική συνέντευξη.
 
Το πρόσωπο εκείνου του παιδιού που έκλαιγε με αναφιλητά, αποκάλυπτε την αγάπη των παιδιών για την ηθοποιό που θαύμαζαν. Αυτό όμως το τηλεοπτικό απόσπασμα του «τελευταίου αντίο» πρώτα στο κοινό και εν συνεχεία στην περσόνα που έχτισε η Αλίκη, τη γυναίκα που δε λυγίζει, που δεν μεγαλώνει, που δεν φθείρεται, συνδέεται στο θυμικό του Νίκου διαφορετικά. Η Αλίκη, όπως θα πει και παρακάτω, για όλα τα παιδιά επί σκηνής, ήταν η μητέρα τους.

Να σας πω την αλήθεια στεναχωριέμαι [όταν βλέπω στα βίντεο για την απώλεια της, τα πρόσωπα μας επί σκηνής]. Στεναχωριέμαι γιατί όχι ότι δεν πέρασα καλά στις παραστάσεις, απλά αυτό το βίντεο μου θυμίζει λίγο το χαμό της, οπότε μου φέρνει περισσότερο μνήμες από το χαμό παρά από τις παραστάσεις που είχαμε περάσει τόσο όμορφα.

Με τα παιδιά της παράστασης έχουμε χάσει κάθε επαφή. Όσο ήταν εκεί για το διάστημα των παραστάσεων κάναμε πάρα πολλή παρέα, αλλά με το που έληξε η παράσταση χαθήκαμε.

Την αποκαλούσαν «μητέρα τους» γιατί φρόντιζε εκτός από τα δώρα της, να τους προσφέρει ελευθερίες ακόμα και στους νεότερους επί σκηνής ηθοποιούς. Εκτός από αυτό όμως, ήταν σε σύμπλευση με τα δικαιώματα των νέων συναδέλφων… και συναγωνίστρια.

Η Αλίκη φρόντιζε τα παιδιά. Αγαπούσε τα παιδιά, μας αγαπούσε.  Προσπαθούσε σε κάθε παιδί να δώσει κάτι. [Πριν ξεκινήσουμε τις παραστάσεις, μας είχε χαρίσει] κάποια επιτραπέζια παιχνίδια, είτε μετά στις παραστάσεις μας έδινε χώρο [και] χρόνο να κάνουμε αυτό που νομίζαμε και αισθανόμασταν όμορφα για αυτό. Γενικά μας πρόσεχε, […]  ήτανε σαν να ήταν η μαμά μας με κάποιο τρόπο.

Σε κάποια παράσταση λοιπόν, στο διάλειμμα πήγαινα εγώ στο μπαρ και έπαιρναν μια πορτοκαλάδα. Έτυχε μια μέρα […] να πω παιδιά, «πάω στο μπαρ, θέλει κανείς κάτι;». Πετάχτηκε ένα κορίτσι και μου ζήτησε αν μπορούσα να της πάρω μια πορτοκαλάδα. Λέω «φυσικά». [Απαντάει] «Μισό λεπτάκι (…) να σου δώσω χρήματα». Και τα ακούει από μέσα από το καμαρίνι είναι η Αλίκη. Εξοργισμένη βγαίνει και λέει: «Να σας πω; Πληρώνετε όταν πάτε πάνω [στο μπαρ]». Λέμε: «φυσικά». [Απαντάει]: «Φυσικά; Μισό λεπτάκι». Παίρνει ένα τηλεφωνάκι· δεν θέλω να σας πω τι ακριβώς έχει γίνει. Την επόμενη μέρα, βέβαια όλα τα παιδιά είχαμε από ένα σάντουιτς και μια πορτοκαλάδα δωρεάν.

Η συνεργασία με την Αλίκη, επέτρεψε στη νεότερη γενιά ηθοποιών να βρουν τη συντεταγμένη που ο θρύλος της Αλίκης συμπορευόταν ή συγκρουόταν με την ίδια. Οι πλάκες με τους συνεργάτες της, τα «εκτός κειμένου» [από τις καρέκλες των θεατών στις μπαμπού πολυθρόνες επί σκηνής], έκρυβαν ψηφίδες από το θρύλο που χτίστηκε και δεν αποκαθηλώθηκε στιγμή στους θαυμαστές της… ίσως και σε κάποιους από τους επικριτές της.

Καταρχήν το γέλιο δεν έλειπε ποτέ. Δεν θα το ξεχάσω μια φορά ένα κοριτσάκι είχε λόξιγκα. Φανταστείτε ότι κάθε 5 δευτερόλεπτα ακούγαμε τον συνηθισμένο αυτό ήχο του λόξιγκα και ήταν πολύ αστείο. Βέβαια η ατάκα αυτού του υπέροχου ηθοποιού, του Κοσμά Ζαχάρωφ, «να μην πίνει πολλές μπύρες για να μην έχει λόξιγκα» μας είχε αποτελειώσει σε μια στιγμή της παράστασης. [Η Αλίκη επίσης] κάθε μέρα αυτοσχεδίαζε με έναν ηθοποιό, όπου όλοι μαζευόμασταν κάθε παράσταση για να δούμε τι αυτοσχεδιασμό θα κάνει κάθε μέρα. Ήταν υπέροχη στιγμή αυτή. Όσο αφορά τα παιδιά δεν το έκανε αυτό [δεν αυτοσχεδίαζε με εμάς], διότι δεν είχαμε και την εμπειρία ν αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο. Αυτά γινόντουσαν με τους μεγάλους ηθοποιούς που υπήρχε γενικά κάθε μέρα κάτι διαφορετικό.

Το πιο περίεργο από όλα -και αστείο για μένα τότε ως παιδί- ήταν όταν παίζαμε με την Αλίκη, αυτό που άκουγα από κάποιες ηλικιωμένες κυρίες που ήταν στις θέσεις των θεατών. Δεν έβλεπαν την παράσταση, έβλεπαν πώς ήταν η Αλίκη: αν ήταν μεγάλη, αν φαινόταν η ηλικία της· και γενικά ακούγαμε ψιθύρους «α, πώς είναι;», «τί είναι;», «α, τελικά είναι από κοντά ωραία». Άλλοι έλεγαν: «Α, τελικά εγώ την περίμενα πιο έτσι, πιο αλλιώς». Γενικά ο κόσμος ασχολούνταν πάρα πολύ με την εικόνα της.

Μητέρα προς μητέρα: Η Αλίκη συνάντησε τη Βάγια αρκετές φορές την περίοδο που έπαιζε ο Νίκος στην παράσταση. Η Βάγια είχε και αυτή ένα ρόλο πέρα από εκείνο της μητέρας του Νίκου: Βρισκόταν στις πρώτες θέσεις για να εμψυχώνει το γιό της κάθε στιγμή που έβγαινε στη σκηνή. Οι δύο αυτές γυναίκες συναντήθηκαν. Είχαν πολλά να πουν και κάτι σύντομο αλλά ουσιαστικό.

Θα πω ένα άλλο συμβάν: […] είχε πιάσει τη μητέρα μου και περιπαίζοντας την, της είπε: «Σε βλέπω εγώ από πάνω. Χειροκροτείς περισσότερο τον γιο σου από ότι εμένα, ε». Και λέει η μητέρα μου: «Φυσικά, αφού είναι το παιδί μου». [Της απαντά] «Πολύ καλά κάνεις. Και εγώ τα ίδια θα έκανα στο γιο μου. Συγχαρητήρια».

Όταν η Βουγιουκλάκη έκρυψε την Αλίκη

Έχει χαραχτεί στη μνήμη μου τότε ως παιδί, μια ιστορία […]. Ήμουνα στο Καμαρίνι και είχα βρει ένα περιοδικό το οποίο είχε εκείνη [στο εξώφυλλο] και μια συνέντευξη του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Όπως γνωρίζετε όλοι, υπήρχε μια διαμάχη αναμεταξύ των δύο· φυσικά πάντα αγαπιόντουσαν. Αλλά εκείνη την περίοδο δεν είχε μιλήσει και με τόσο κολακευτικά λόγια για εκείνη. Εν πάση περιπτώσει, μου λέει, «Τί είναι αυτό; Θα να μου δώσεις λίγο να το διαβάσω;». Λέω: «βεβαίως». Της το δίνω και αρχίζει και το διαβάζει. Αυτό που είδα, δεν μου άρεσε. Σκοτείνιασε. […] Εγώ σαν παιδί δεν το περίμενα αυτό από την Αλίκη· δηλαδή δεν περίμενα να δω αυτή την ανθρώπινή της υπόσταση. 

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουλίου το 1996, η λάμψη της όμως παραμένει επί σκηνής και από τις ταινίες της που σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More