Πως ο Μαραθώνιος έσωσε από βαριά κατάθλιψη Ολυμπιονίκη του τένις – «Ένοιωθα σαν να έσπρωχνα μια πέτρα σε βουνό και να με συνθλίβει»
Η Μόνικα Πούιγκ από το Πουέρτο Ρίκο κέρδισε περισσότερους από 300 αγώνες κατά τη διάρκεια της καριέρας της στο τένις και το συναίσθημα μετά ήταν συχνά το ίδιο: Ανακούφιση, ενθουσιασμός και ικανοποίηση ότι οι εβδομάδες και οι μήνες θυσιών και προετοιμασίας είχαν αποδώσει καρπούς.
Σήμερα, ακριβώς ένα χρόνο αφότου τα προβλήματα στον ώμο την ανάγκασαν να αποσυρθεί σε ηλικία 28 ετών, η Πούιγκ είναι ακόμα σε θέση να ξαναζήσει μερικά από αυτά τα συναισθήματα νίκης χωρίς να πάρει μια ρακέτα τένις ή να πατήσει το πόδι της σε ένα γήπεδο.
Έχει στραφεί στο τρέξιμο μαραθωνίων – πρώτα στη Νέα Υόρκη, στη συνέχεια στη Βοστώνη και στο Λονδίνο σε διαδοχικά Σαββατοκύριακα νωρίτερα φέτος και βρίσκεται ήδη στα μισά του δρόμου προς τον στόχο της να ολοκληρώσει και τους έξι μεγαλύτερους μαραθωνίους του κόσμου μέχρι το τέλος του 2024.
“Κάθε φορά που περνάω τη γραμμή τερματισμού ενός μαραθωνίου και πετυχαίνω νέο ατομικό ρεκόρ, συγκινούμαι, έχω κλάψει”, λέει η Πούιγκ στο CNN Sport.
“Απλά νιώθω δέος για αυτό που κάνω, γιατί θα μπορούσα εύκολα να κάθομαι στον καναπέ και να κλαίω και να λυπάμαι τον εαυτό μου. Προσπάθησα όμως να διοχετεύσω όλη αυτή την ενέργεια που έχω απέναντι σε ό,τι ένιωθα για την καριέρα μου σε κάτι πιο παραγωγικό”.
Η ολοκλήρωση ενός μαραθωνίου, λέει η Πούιγκ, μοιάζει “πολύ και είναι πολύ διαφορετική” από τη νίκη σε έναν αγώνα τένις. Με το τένις, το διακύβευμα ήταν υψηλότερο όταν διακυβεύονταν οι βαθμοί κατάταξης, η παγκόσμια αναγνώριση και τα χρηματικά έπαθλα.
Αλλά η αίσθηση της προσωπικής ικανοποίησης που παίρνει από το τρέξιμο την βοήθησε να απαλύνει τον παρατεταμένο πόνο της απόσυρσής της από το τένις.
“Είναι περισσότερο για να δείξω στον εαυτό μου ότι δεν άφησα τον εαυτό μου να πέσει σε αυτή τη μεγάλη μαύρη τρύπα κατάθλιψης και θλίψης όταν έπρεπε να τελειώσω την καριέρα μου τόσο νωρίς”, προσθέτει η Πούιγκ.
“Κατάφερα να ξανασηκώσω τον εαυτό μου και να βρω κάτι άλλο που με παρακινεί να σηκώνομαι κάθε μέρα από το κρεβάτι, που με παρακινεί να συνεχίσω να είμαι δυνατή, σε φόρμα και να διασκεδάζω ταυτόχρονα”.
Η Πούιγκ έφτασε στο Νο. 27 της παγκόσμιας κατάταξης και κέρδισε έναν τίτλο στο WTA Tour το 2014. Η κορυφαία στιγμή της ήρθε δύο χρόνια αργότερα, όταν κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Ρίο – το πρώτο χρυσό μετάλλιο του Πουέρτο Ρίκο στους Αγώνες.
Ως τενίστρια, η Πούιγκ έβλεπε πάντα το τρέξιμο ως μια μορφή τιμωρίας – ποτέ ως απόλαυση. Έγινε ένα μέσο για να καθαρίζει το μυαλό της όταν αποκαθιστούσε τραυματισμούς και, με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να αυξάνει την απόσταση των τρεξίματός της – τα τρία μίλια έγιναν πέντε, τα πέντε έγιναν οκτώ, και στη συνέχεια τα οκτώ έγιναν μισός και ολόκληρος μαραθώνιος.
Τώρα, η Πούιγκ έχει επίσης βάλει στόχο να αγωνιστεί σε τρίαθλα, καθώς και να τρέξει τους υπόλοιπους μεγάλους μαραθωνίους στο Σικάγο, το Βερολίνο και το Τόκιο. Ο πρώτος της μισός Ironman – κολύμπι 1,2 μιλίων, ποδήλατο 56 μιλίων και τρέξιμο 13,1 μιλίων – θα γίνει στην Augusta της Τζόρτζια τον Σεπτέμβριο, και σχεδιάζει να αγωνιστεί σε άλλον έναν αγώνα στην πατρίδα της, στο Πουέρτο Ρίκο, το επόμενο έτος.
Ως ερασιτέχνης δρομέας και τριαθλήτρια, είναι μια απότομη μετάβαση από τη ζωή της ως ένας από τους καλύτερους παίκτες τένις στον κόσμο, αν και η Πούιγκ πιστεύει ότι η εμπειρία της από το δεύτερο έχει ωφελήσει το πρώτο.
“Ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου”, λέει και για τα τρία αγωνίσματα, “είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός ή υποστηρικτής σου εκεί έξω. Αυτό που σκέφτεσαι μπορεί είτε να σε ωθήσει είτε να σε περιορίσει.
“Στο τένις, δεν θα πω ότι το ψυχικό μου σθένος ήταν η δύναμή μου, γιατί πολλές φορές δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τις αρνητικές σκέψεις, αλλά νιώθω ότι ο καθένας ωριμάζει στον δικό του χρόνο ψυχικά.
“Η πραγματοποίηση των μαραθωνίων και του τριάθλου βοήθησε πραγματικά τη νοοτροπία μου να αλλάξει και να αναπτύξω αυτή τη στάση που μπορώ να κάνω απέναντι σε ό,τι κάνω. Είναι επίσης χάρη στο τένις που έχω μια ορισμένη πειθαρχία … Όλη αυτή η πειθαρχία με βοήθησε πραγματικά να παραμείνω σε φόρμα και να μείνω πιστή στους στόχους μου”.
Η χειρουργική επέμβαση στον αγκώνα το 2019, ακολουθούμενη από τρεις επεμβάσεις στον ώμο μέσα σε τρία χρόνια, σήμανε τελικά το τέλος της καριέρας της Πούιγκ στο τένις. Έπαιξε τον πρώτο της αγώνα από το 2020 στο Open της Μαδρίτης πέρυσι, αλλά τα προβλήματα στον ώμο επέμεναν.
Υπήρχαν φορές, λέει η Πούιγκ, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την πλευρά που είχε προσβληθεί, τόσος ήταν ο πόνος στον ώμο της. Επιπλέον, το ψυχικό τίμημα της συνεχούς αποκατάστασης και της σχεδόν τετραετούς αποχής από την τακτική συμμετοχή στο tour είχε αρχίσει να αυξάνεται.
“Ένιωθα σαν να έσπρωχνα μια πέτρα σε ένα βουνό και η πέτρα συνέχιζε να με συνθλίβει καθώς πήγαινα όλο και πιο μακριά”, λέει η Πούιγκ.
“Προφανώς πίστευα ότι μπορούσα να επιστρέψω, πίστευα αρκετά στον εαυτό μου. Πέρυσι, είχα πλήρη πρόθεση να ξαναπαίξω ανταγωνιστικά.
“Αλλά όταν είδα τον χειρουργό μου μετά την τελευταία φορά που ήμουν στο γήπεδο, μου είπε: “Κοίτα, πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, ο ώμος σου – δεν τα πάει καλά. Και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ανοίγουμε τον ώμο σου για να τον φτιάξουμε κάθε φορά που δεν πάει καλά”.
Χωρίς να είναι έτοιμη να εγκαταλείψει εντελώς το τένις, η Πούιγκ ελπίζει ακόμα να παίξει αγώνες επίδειξης στο μέλλον. Επέστρεψε πρόσφατα στο γήπεδο προπόνησης και έπρεπε να μετριάσει τις προσδοκίες των οπαδών, οι οποίοι ερμήνευσαν τα πλάνα που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως την αρχή μιας ανταγωνιστικής επιστροφής.
Αλλά η Πούιγκ έχει παραμείνει στο άθλημα, γεγονός που της επιτρέπει να ασχολείται με το παιχνίδι με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τις ημέρες που έπαιζε τένις.
“Όταν σχολιάζω ή παρακολουθώ αγώνες, έχω παρατηρήσει ότι η κατανόηση του παιχνιδιού έχει γίνει πολύ καλύτερη”, λέει. “Αισθάνομαι ότι είμαι πιο έξυπνη και ότι μπορώ να δω πράγματα, να παρατηρήσω πράγματα. Μελετώ το παιχνίδι πολύ καλύτερα απ’ ό,τι όταν έπαιζα.
“Η κατανόησή μου για το τένις έχει αυξηθεί και εύχομαι να έπαιζα ακόμα, ώστε να μπορούσα να εφαρμόσω μερικά από τα πράγματα που βλέπω και να μεταφράσω αυτή τη γνώση σε αυτό που κάνω στο γήπεδο”.
Η Πούιγκ προσθέτει ότι εξακολουθεί να της λείπει το τένις, ιδίως όταν βλέπει τους συνομηλίκους της να ευδοκιμούν στα grand slam.
Με τον ώμο της να μην πρόκειται ποτέ να είναι όπως ήταν πριν από τις επεμβάσεις, έχει αποδεχτεί τους περιορισμούς του σώματός της και τελειοποιεί την τεχνική της κολύμβησης για να αντέξει τις κακουχίες των τριάθλων σε απόσταση Ironman.
“Έχω μάθει να χειρίζομαι τον ώμο μου με διαφορετικό τρόπο και να γνωρίζω ότι, αν υπάρχει πόνος, τότε είναι εντάξει να σταματήσεις, είναι εντάξει να κάνεις ένα διάλειμμα, είναι εντάξει να πεις ότι δεν αισθάνεσαι 100%”, λέει η Πούιγκ.
“Συνήθως, όταν προσπαθούσα να επιστρέψω, έπαιζα μέσα από τον πόνο και αυτό δεν ήταν απαραίτητα κάτι που ένιωθα πολύ καλά. Ήταν πολύ δύσκολο και γινόταν με πολλά δάκρυα”.
Αυτό που ανέπτυξε αντ’ αυτού τον τελευταίο χρόνο είναι “μια νέα ζωή” και “ένας νέος τρόπος να κάνει τα πράγματα”.
“Θέλω να συνεχίσω να το κάνω αυτό για όλη μου τη ζωή- βλέπω ανθρώπους που έχουν περάσει τα πενήντα, τα εξήντα τους χρόνια και εξακολουθούν να κάνουν τρίαθλο και να κάνουν Ironman”, λέει η Puig.
“Αυτό είναι κάτι που θέλω να συνεχίσω να κάνω … Δεν ξέρω πόσο μακριά θα φτάσω ή κάτι τέτοιο, αλλά ο ουρανός είναι το όριο”.
Πηγή: CNN
Επιμέλεια-μετάφραση: Σπύρος Αμπελάκης
www.ertnews.gr
Διαβάστε περισσότερα… Read More