Παλίες αξίες που ίσως χρειάζεται να επαναφέρουμε στη ζωή μας

Κάθε μέρα που μπαίνω στο αυτοκίνητο για να φτάσω στη δουλειά νιώθω λίγο σαν τον Μόγλη. Βγαίνω στη ζούγκλα.

Εχθρικοί, επιθετικοί οδηγοί, μόνο που δεν βγάζουν τσεκούρια. Οι πεζοί… έντρομοι. Τους βλέπω να ανάβει πράσινο για να περάσουν απέναντι και να διστάζουν. Περιμένουν να σιγουρευτούν ότι δεν θα περάσει ο οδηγός με κόκκινο. Μια γενικευμένη αγριάδα και απειλή βασιλεύει στον δρόμο. Οι λωρίδες λιγοστεύουν, με μεγάλο κίνδυνο τροχαίου από τα παράνομα παρκαρίσματα. Ακόμα και σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας υπάρχουν σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Αλλά και εκεί που περπατάς, είναι εύκολο να χάσεις την ισορροπία σου και να βρεθείς φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο από τις κακοτεχνίες και τα σπασμένα πεζοδρόμια.

Θα μου πείτε… τώρα γιατί μας τα λες αυτά. Υπάρχει λόγος να αναπαράγεις και εσύ την ασχήμια που ζούμε κάθε μέρα; Όχι δεν υπάρχει λόγος, αλλά σκέφτομαι ότι οι νέοι άνθρωποι δεν θα βιώσουν κάποιες ωραίες συνήθειες και συμπεριφορές. Δεν θα ξέρουν τι είναι η ευγένεια, η προσμονή και η υπομονή, η σύνδεση, η αλληλεγγύη. Θα νομίζουν ότι αυτή η κατάσταση, η βιασύνη, ο χαωτικός τρόπος ζωής, η αδιαφορία για τους νόμους και το κοινό καλό είναι η κανονικότητα. Δεν είναι τυχαίο που η κατάθλιψη καραδοκεί στις μικρές ηλικίες. Η σχολική βία και η παραβατικότητα, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να είναι το προκάλυμμα της κατάθλιψης.

Παλιότερα ζούσαμε καλύτερα; Όχι. Ούτε ήταν όλα καλά.

Ωστόσο, κάποια πολύ απλά πράγματα έχουν μεγάλη σημασία για την καθημερινότητα και την ψυχική μας ισορροπία.

Με τη δύναμη της προσμονής

Υπήρχε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα μηνύματα στα κινητά και στα social. Όταν ήθελες να επικοινωνήσεις με κάποιον τον έπαιρνες τηλέφωνο ή του έστελνες ένα γράμμα.

Ναι, ένα γράμμα με χαρτί και στυλό. Ήταν μια άλλη διαδικασία καθώς σκεφτόσουν τι να γράψεις. Διόρθωνες τα ορθογραφικά λάθη- για να μη γίνεις ρεζίλι- και μετά περίμενες την απάντηση. Περνούσαν μέρες και μερικές φορές εβδομάδες μέχρι να πάρεις απάντηση. Ακούγεται βαρετο; Ίσως, αλλά υπήρχε προσμονή που λείπει από τη σημερινή κουλτούρα της άμεσης ικανοποίησης.

Αργή μαγειρική

Σπιτικά γλυκά, φύλα ανοιγμένα με το χέρι, χορτόπιτες, φαγητά που μαγειρεύονταν αργά στην κατσαρόλα, ψητά που έμεναν όλη τη νύχτα στον φούρνο. Φαγητά προσεκτικά προετοιμασμένα.

Είναι μια υπενθύμιση της σύνδεσης μεταξύ του φαγητού που τρώμε και της προσπάθειας που χρειάζεται για να το ετοιμάσουμε – μια σύνδεση που λίγοι θυμούνται και απολαμβάνουν ακόμα.

Ακούγοντας ραδιόφωνο

Οι οικογένειες μαζεύονταν γύρω από ένα μικρό κουτί, με τα αυτιά κολλημένα στα ηχεία, ακούγοντας το θέατρο της Τετάρτης, από την Ελληνική Ραδιοφωνία.

Εκτός από ιστορίες άκουγαν και ειδήσεις και μουσική. Είχαν μια κοινή εμπειρία- όχι μια παθητική δραστηριότητα – η οποία βασίζεται μόνο στον ήχο. Οι άνθρωποι ασχολούνταν ενεργά με το περιεχόμενο, αφήνοντας τη φαντασία τους να «ζωγραφίσει» τα γεγονότα που άκουγαν. Αντιθέτως, στο σημερινό κόσμο της οθόνης υψηλής ευκρίνειας και του καταιγιστικού οπτικού περιεχομένου, η φαντασία -μαζί με τη δημιουργικότητα- βρίσκεται υπό διωγμό.

Οικογενειακά τραπέζια

Η έννοια του οικογενειακού τραπεζιού μπορεί να φαίνεται ξεπερασμένη σε κάποιους, αλλά έχει σημαντικό ρόλο.

Οι οικογένειες συγκεντρώνονταν γύρω από το τραπέζι, μοιράζονταν το φαγητό και συζητούσαν τα γεγονότα της ημέρας – και δεν ήταν μόνο το φαγητό. Ήταν μια στιγμή για να μιλήσουν, να γελάσουν και μερικές φορές να τσακωθούν.Παρόλο που η σημερινή ζωή μοιάζει με ανεμοστρόβιλο- με τον καθέναν να τρέχει από τη μια υποχρέωση στην άλλη- ίσως ήρθε η ώρα να πατήσουμε φρένο. Και να ασχοληθούμε με αυτή την απλή, αλλά ουσιαστική παράδοση του να τρώμε μαζί ως οικογένεια.

Επιδιόρθωση πραγμάτων

Σήμερα εάν κάτι χαλάσει, είναι πιο πιθανό να το αντικαταστήσουμε παρά να προσπαθήσουμε  να το φτιάξουμε- όπως και με τις σχέσεις.

Οι άνθρωποι παλιότερα θα προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν τις μικροσυσκευές τους ή να μπαλώσουν τα σκισμένα τους ρούχα, για να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής τους. Σίγουρα ο χρόνος σήμερα είναι λιγοστός, ωστόσο όταν επισκευάζεις κάτι μόνος σου, δοκιμάζεις μεγάλη ικανοποίηση. Ταυτόχρονα, με την επιδιόρθωση, εξοικονομούμε χρήματα και εκτιμούμε  περισσότερο την αξία των πραγμάτων που έχουμε.

«Ο Θεός κι ο γείτονας»

Παλιά οι γείτονες ήταν φίλοι, έμπιστοι, ακόμη και διευρυμένη οικογένεια. Δανείζονταν κρεμμύδια και ζάχαρη, πρόσεχαν ο ένας τα παιδιά του άλλου, γιόρταζαν μαζί τις καλές στιγμές και στήριζαν ο ένας τον άλλον στις δύσκολες. Σήμερα μπορεί να μην ξέρουμε και πώς τον λένε τον γείτονά μας. Μήπως τελικά να ρωτήσουμε το όνομά του;

Πλησιάζοντας τους διπλανούς μας και καλλιεργώντας ουσιαστικές συνδέσεις, μπορούμε να επαναφέρουμε λίγο από αυτή τη συντροφικότητα της γειτονιάς που θα δώσει περισσότερη χαρά και ασφάλεια στη ζωή μας.

«Μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας»

Υπήρχε μια εποχή μια εποχή που οι πιστωτικές κάρτες δεν ήταν τόσο διαδεδομένες και η ιδέα του να ζει κανείς πέρα από τις δυνατότητές του ήταν απορριπτέα. Οι άνθρωποι αποταμίευαν για αυτά που ήθελαν, εκτιμούσαν αυτά που είχαν και γενικά ήταν ικανοποιημένοι με λιγότερα.

Η απλότητα και η ελευθερία που συνεπάγεται η ζωή με τα μέσα που διαθέτουμε, είναι ένα μάθημα που είναι ίσως πιο επίκαιρο σήμερα από ποτέ. Σε έναν κόσμο όπου μας ενθαρρύνουν συνεχώς να θέλουμε περισσότερα, να αγοράζουμε περισσότερα, ίσως είναι καιρός να κοιτάξουμε και λίγο πίσω…

Το κλειδί για μια ζωή με νόημα δεν προέρχεται από το να έχουμε όλα όσα θέλουμε, αλλά από το να εκτιμούμε όλα όσα έχουμε.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More