Η αποφράδα ημέρα της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα – 6 Απριλίου 1941

Ήταν ξημερώματα της 6ης Απριλίου 1941 όταν η χιτλερική Γερμανία ξεκίνησε την εισβολή της στην Ελλάδα, που ήδη στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, είχε δώσει ένα γερό μάθημα στη φασιστική Ιταλία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν επιπτώσεις στα πολεμικά σχέδια του Άξονα, άλλωστε ήταν η πρώτη του ήττα μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Συνολικά η Ελλάδα εναντίον και των δύο κύριων δυνάμεων του Άξονα, που μέχρι τότε έμοιαζε ανίκητος είχε την μεγαλύτερη σε διάρκεια αντίσταση σε όλη την Ευρώπη (οι χώρες της οποίας είχαν καταληφθεί σε μικρό χρονικό διάστημα), μέχρι την συνθηκολόγηση και τη συνέχιση του αγώνα με άλλα μέσα. To πρωτόκολλο ανακωχής υπεγράφη στις 20 Απριλίου 1943, δεν υπεγράφη όμως στις καρδιές του κόσμου που δεν παραδόθηκε ποτέ. H ελληνική αντίσταση στους κατακτητές έγινε παγκόσμιο σημείο αναφοράς και μελέτης μέχρι και σήμερα.

Οι Γερμανοί ξεκινώντας την επίθεση αντιμετώπισαν ισχυρή αντίσταση τόσο στα ελληνικά οχυρά, όσο και στη Μάχη της Κρήτης, ενώ ακολούθησε το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, που ήταν από τα μαζικότερα και ισχυρότερα λαϊκά κινήματα Αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η αντίσταση αυτή αντιμετώπιση εκτός του άμεσου στρατιωτικού πεδίου, τη μάχη ενάντια στην πείνα, ειδικά στην Αθήνα ο λιμός του 1941 είχε τραγικές συνέπειες, αλλά έγινε δυνατή η οργάνωση συσσιτίων, όπως και στην επαρχία η λεγόμενη «μάχη της σοδειάς» για να μην αρπάξουν τα πάντα οι κατακτητές.
Επίσης η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που δεν έστειλε εθελοντές να πολεμήσουν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο.

Με σειρά κινητοποιήσεων απετράπη η πολιτική επιστράτευση και έτσι δεν βρέθηκαν στις πολεμικές βιομηχανίες των χιτλερικών να εργάζονται μέχρι τελικής πτώσης χιλιάδες Έλληνες, όταν σε όλη την Ευρώπη σε αυτή την κατάσταση βρέθηκαν πάνω από 7,5 εκατομμύρια νέοι από χώρες της Ευρώπης. Κορυφαία στιγμή ήταν η διαδήλωση της 5ης Μαρτίου 1943 στην Αθήνα.

Ακολούθησε η αιματοβαμμένη παλλαϊκή διαδήλωση στην Αθήνα στις 22 Ιουλίου 1943, που απέτρεψε την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στην κεντρική Μακεδονία.

Βαρύς ο φόρος αίματος και στα πολυάριθμα Μπλόκα της κατοχικής περιόδου, στις μαζικές σφαγές αμάχων, την εξολόθρευση της ελληνικής εβραϊκής κοινότητας, τα χωριά που πυρπολήθηκαν, τις αρπαγές του ελληνικού πλούτου από το ζωικό και γεωργικό κεφάλαιο, έως τα μεταλλεύματα, την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών, την με κάθε τρόπο αφαίμαξη κάθε πηγής που θα μπορούσε να ανακουφίσει τον δοκιμαζόμενο πληθυσμό της χώρας.

Περίπου 30.000 Έλληνες και Ελληνίδες (κυρίως από τη νησιωτική Ελλάδα) επέλεξαν το δρόμο της προσφυγιάς, άλλοι για να καταταγούν στις συμμαχικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και άλλοι/ες που η ηλικίες τους δεν το επέτρεπαν, για να γλιτώσουν από την πείνα.

Και τέλος, μόνο στη χώρα μας υπήρξε το φαινόμενο της Ελεύθερης Ελλάδας, σε μια έκταση ανάλογη της Ελβετίας, με πρωτοποριακοί θεσμοί στην αυτοδιοίκηση, την οικονομία, τη δικαιοσύνη και τονίζουμε και με τη συμμετοχή των γυναικών (εκτός από αυτοδιοικητική ψήφο στη δεκαετία του 1930, στις βουλευτικές εκλογές ψήφισαν για πρώτη φορά το 1952, ενώ επί κατοχής ψήφισαν γυναίκες άνω των 18 ετών ψήφισαν για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1944 για το Εθνικό Συμβούλιο, ένα νομοθετικό σώμα που δημιουργήθηκε από το κίνημα αντίστασης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου).

Από τα τρία εκατομμύρια οργανωμένων μελών της εθνικής αντίστασης, οι 1.740.000 ήταν γυναίκες. Οι γυναίκες της αντίστασης ίδρυσαν 679 λαϊκά ιατρεία, 169 λαϊκά νοσοκομεία και 1.253 λαϊκά φαρμακεία σε όλη τη χώρα.

Ελληνική συμμετοχή υπήρξε και στις μάχες στη θάλασσα, με τους ναυτεργάτες να αποτελούν βασικό «γρανάζι» των συμμαχικών νηοπομπών, με τη θρυλική ΟΕΝΟ να έχει το σύνθημα «όλα τα πλοία εν κινήσει» και φυσικά να έχουν μεγάλη συμμετοχής τις υποστηρικτικές δράσεις στην απόβαση της Νορμανδίας τη λεγόμενη και D day στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και όταν όμως άρχισε η γερμανική αποχώρηση από την Ελλάδα, οι κατακτητές επιχείρησαν να ανατινάξουν και να καταστρέψουν όποια υποδομή εκτιμούσαν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την Ελλάδα και τους συμμάχους της.

Όπου δεν τα κατάφεραν, αυτό συνέβη γιατί υπήρχε παρέμβαση της αντίστασης. Για την τιμή της ιστορίας θα πρέπει να αναφέρουμε ότι υπήρξαν Ιταλοί ειδικά μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας τους, αλλά και Γερμανοί, από τα τάγματα ανεπιθυμήτων του Χίτλερ τα λεγόμενα «999» που όντως αντίθετοι με το ναζισμό-φασισμό, αντιστάθηκαν, συνεργάστηκαν με τις ελληνικές αντιστασιακές δυνάμεις, σε ορισμένες περιπτώσεις αυτομόλησαν, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εντοπίστηκαν και εκτελέστηκαν από τους ναζί.

Στις μέρες μας εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης, ειδικά εκεί που είχαν σημειωθεί οι ναζιστικές θηριωδίες και ακόμα περισσότερο εκεί που έχουν ανακηρυχθεί μαρτυρικές περιοχές, έρχονται σε όλη τη διάρκεια κάθε χρόνου, να θυμίσουν τα όσα είχαν γίνει, με σκοπό να μην ξεχαστεί η ιστορία και να μην επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα.

Έρευνα: Νάσος Μπράτσος

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More