“The Trainer”: Γιατί η Σάρον Στόουν, ο Κρις Ροκ και ο Λένι Κράβιτς μπήκαν στον Δούρειο Ίππο;

Ενοχλητικός γυμνασμενος προπονητής, “προπονείται” θέλοντας να βγάλει στην αγορά μια βλακώδη καινοτόμα συσκευή [το καινοτόμα καλύτερα σκεφτείτε το γραμμένο με “ε”] και προσπαθεί να πείσει διασήμους να εμπλακούν στην προώθησή του. Το προϊόν είναι ένα αλαζονικά βαρύ ακαλαίσθητο καπέλο, που ενδέχεται να τραυματίζει τη μέση του προπονούμενου, αλλά υποτίθεται πως σε βοηθάει να χάσεις βάρος και να αποκτήσεις γράμμωση. Το ακλόνητο πείσμα του που δεν συναντά εμπόδια στα χιλιάδες “όχι” που θα ακούσει, θα γιγαντωθεί καθώς αυτή του η εμπορική πράξη είναι φόρος τιμής στη μητέρα του που τον υπεραγαπά και τον πιστεύει αλλά και ένα υπερυψωμένο μεσαίο δάχτυλο στον πατέρα του, που ποτέ του δεν τον πίστεψε.

Σαν μια όχι τόσο πετυχημένη έκδοση του “Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο”, η ιστορια συναντά -και προσπερνά- μυθικές συνδέσεις με τον “Πινόκιο” σε περιβάλλον “έτοιμη για όλα” [ταινία με τη Νικόλ Κίντμαν], υπο του πρίσματος των Τρώων στον ομώνυμο πόλεμο. Είναι φυσικό πως όλα τα παραπάνω δεν διαλευκανουν ούτε την υπόθεση, ούτε τις κινηματογραφικες αναφορές και παντρέματα. Αυτός είναι ένας γάμος χωρίς κουμπάρο και νύφη, μόνο με γαμπρό που αντί βέρας, φοράει στο μεσαίο δάχτυλο τη ματαιοδοξία του και σε απρόβλεπτες στιγμές μάλιστα το σηκώνει έμπροσθεν των θεατών εκ τηε μεγάλης οθόνης που φιλοξενείτω.

Βλέποντας το “The Trainer” στη μεγάλη οθόνη αναγνωρίζεις ότι είναι ένα επίτευγμα που αγκαλιάστηκε από τους διάσημους συντελεστές του ως υπόκλιση στο προγενέστερο έργο του σκηνοθέτη του, Tony Kaye [Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας]. Αυτό που σε εξουθενώνει είναι πως καταλαβαίνεις ότι πολύ ενέργεια και ταλέντο σπαταλήθηκαν σε μια εξοργιστικήταινία με έναν προσβλητικό χαρακτήρα στον κεντρικό ρόλο που παραδίδει μαθήματα ειλικρίνειας και επιτυχίας, σε μια εποχή που το εφήμερο -δυστυχώς- είναι πιο ισχυρό από το ουσιαστικό.

Πρόκειται για μια χαοτική παραβολή για όσους «they did it their way» και την εφήμερη διασημότητα στο πλευρό τους και ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο μέσω της ενδυνάμωσης του τάχα μου τάχα μου “αυθεντικού”, ενώ στην πραγματικότητα υπηρέτησαν της αλόγιστη υπερκατανάλωση και τη σημασία να υποτάσσεσαι κανείς στη μόδα των καιρών εξυπηρετώντας το αφήγημά της. 

Βλέποντας αυτή την ταινία αισθάνεσαι σα να κάνεις baby sitting σε ένα κακομαθημένο παιδί που δεν γνωρίζεις και σου βγάζει το λάδι. Και κάπου εκεί χάνει την πλάκα που θα μπορούσε να έχει αυτή η γονική σινεφιλική σου περιπέτεια.

Ο χαρακτήρας που πολλές φορές θα ακούσει πως «There is nothing else for you to fuck up with», δηλαδή σε ελεύθερη απόδοση πως έχει απαυτώσει μέχρι πάτου τις ζωές όσων εμπιστεύεσαι, συνεχίζει κοιτώντας προς τον ουρανό όταν τα πτύελα πέφτουν σαν δροσερή βροχούλα, σε ματιά, ψυχή και πρόσωπο.

Όλο αυτό είναι μια αχίλλεια παραβολή, με τον ήρωα να θέλει να προσομοιάσει στον κινηματογραφικό Αχιλλέα, να έχει μια ιδέα που στην πραγματικότητα είναι η αχίλλεια πτέρνα του και ο δούρειος ίππος του να είναι όλοι όσοι για κάποιο λόγο θα τον εμπιστευτούν.

Είναι αυτή η ταινία a pain in the head όπως και το καπέλο που διαφημίζει; Αν αυτός είναι ο στόχος, τότε τον πέτυχε, ανεξαρτήτως αν μας άρεσε ή όχι. Όποιος όμως δεν έρχεται στην αίθουσα για να βρει την πρόθεση του δημιουργού και να την αξιολογήσει πάνω σε αυτό το μοτίβο… την πάτησε… Όπως θα την πατούσαν και όσοι ίσως αγόραζαν αυτό το καπέλο των 350€.

Για όσους μένουν από μαζοχιστικο βίτσιο μέχρι τον τελευταιο τίτλο της ταινιας [και δεν είναι επαγγελματίες του χώρου], προσοχή: Οι τίτλοι τέλους έχουν “τον ασταμάτητο”, όπως και ο ίδιος ο κεντρικος ήρωας… όπως, τελικά, και η ίδια η ταινία.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More