«Φαντάσματα από το παρελθόν»: Ο Adam Bessa μιλά αποκλειστικά στο ΕΡΤNews

Ο Adam Bessa είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να πουν μια ιστορία. Με βλέμμα που μιλάει πιο δυνατά από διάλογο, κατάφερε να ξεχωρίσει στον ρόλο του Hamid, σ’ ένα διεθνές θρίλερ που πατά στην αληθινή ιστορία και αντηχεί παγκόσμιες αγωνίες. Μιλήσαμε μαζί του για την πρόκληση του ρόλου, τη σιωπή ως μέσο έκφρασης, την ηθική, και για το πόση ανθρωπιά μπορεί να χωρέσει σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητα ψηφιακή.

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος:
Αυτό που με εντυπωσίασε στον χαρακτήρα σου είναι ότι, ενώ λέει λίγα, καταφέρνει να εκφράσει έντονα συναισθήματα μόνο με το βλέμμα. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό για σένα;

Adam Bessa:
Ουσιαστικά, όλη η ερμηνεία στηρίχτηκε σε αυτό. Ο Jonathan, ο σκηνοθέτης, το είχε ζητήσει ξεκάθαρα — ήθελε έναν «μουσικό» ηθοποιό, να το πω έτσι. Αυτή ήταν η πρόκληση της ταινίας. Δεν ήξερα αν αυτό που έκανα θα λειτουργούσε. Κάποιες φορές αμφέβαλλα: “Θα καταλάβει το κοινό το συναίσθημα εδώ; Θα ξεχωρίσει τις σκηνές;”. Γιατί κάποιες έμοιαζαν εξωτερικά ίδιες. Αλλά αυτό ήταν και το ενδιαφέρον.

Αν και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, η ταινία δεν αποκαλύπτει ξεκάθαρα ποια είναι η αληθινή ιστορία πίσω από τον ήρωα. Είχες γνώση παρόμοιων ιστοριών πριν διαβάσεις το σενάριο; Σε βοήθησε αυτό στον ρόλο;

Όχι, δεν γνώριζα πολλά. Είχα ακούσει κάτι, πολύ γενικά, αλλά δεν είχα βαθιά γνώση. Ο Jonathan μου έδωσε υλικό και από εκεί ξεκίνησα την έρευνά μου. Το σενάριο ήταν αυτό που με τράβηξε μέσα στην ιστορία.

Για τον ήρωά σου, η δικαιοσύνη είναι υπέρτατη αξία. Ποια είναι η πιο σημαντική αξία για σένα προσωπικά;

Θα έλεγα… η ηθική. Ναι, η ηθική.

Ποια σκηνή ήταν η πιο δύσκολη συναισθηματικά;

Η σκηνή με τον Hafas. Ήταν ένας διάλογος 13 λεπτών μετά από μία ώρα σιωπής του χαρακτήρα. Ήταν η κορύφωση της ιστορίας, και δεν ήθελα να τη χαλάσω. Ανησυχούσα για το αν θα ήταν υπερβολική ή αν θα καταφέρναμε τη σωστή ένταση. Ευτυχώς, είχα εξαιρετικό παρτενέρ και τη χτίσαμε μαζί. Είμαι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα.

Η ταινία δεν προσφέρει εύκολη λύτρωση. Είχες κι εσύ αυτή την αίσθηση αγωνίας όταν την είδες, παρόλο που ήξερες τι θα γίνει;

Ναι, απόλυτα. Το μοντάζ ήταν εξαιρετικό. Είχαμε γυρίσει πολύ περισσότερο υλικό απ’ ό,τι μπήκε στην τελική κόπια. Ο Jonathan και η ομάδα μοντάζ κατάφεραν να χτίσουν αυτή την ένταση με μαεστρία.

Υπάρχει μια αλληγορία ανάμεσα στα video games και τον πόλεμο. Πώς το είδες αυτό;

Το λάτρεψα. Είμαι τεράστιος fan των video games, οπότε μου φάνηκε πανέξυπνος τρόπος να δεις τη Συρία και τον πόλεμο μέσα από ένα “Call of Duty”. Καταφέρνει να δείξει το χάος χωρίς να το απεικονίζει άμεσα.

Ο ήρωάς σου δεν διστάζει να διασχίσει σύνορα, ακόμα και χωρίς έγγραφα. Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει για τις πεποιθήσεις σου;

Τίποτα! (γέλια) Τίποτα που να συγκρίνεται με τον Hamid. Έχει ζήσει μια ζωή πραγματικά εκτός ορίων.

Αν μπορούσες να αγκαλιάσεις τον Hamid και να του πεις κάτι από την εμπειρία σου, τι θα ήταν αυτό;

Νομίζω ότι εκείνος θα είχε να μου πει κάτι. Όχι το αντίστροφο. Είναι πολύ πιο σοφός από μένα.

Πιστεύεις ότι το παρελθόν διαμορφώνει το μέλλον;

Ναι.

Θα ήθελες να μοιραστείς κάποιο προσωπικό παράδειγμα;

Όχι.

Υπάρχει μια συμβολική σκηνή που αφορά ένα εμπόδιο, μια φωτογραφία και ένα μικρό παιχνίδι. Ποια είναι η σημασία της;

Είχαμε γυρίσει μια σκηνή που τελικά δεν μπήκε, όπου ήταν τα γενέθλια της κόρης του — θα έκλεινε τα επτά. Πήγαινε σε ένα κατάστημα παιχνιδιών για να της πάρει κάτι, και διάλεξε έναν μικρό μονόκερο. Η κόρη μου λάτρευε τους μονόκερους όταν ήταν τεσσάρων, οπότε υπήρχε μια προσωπική σύνδεση. Στο Ισλάμ, όπως και σε άλλες κουλτούρες, η ταφή έχει βαθιά σημασία για το πένθος. Αυτό προσπαθεί να κάνει: να προχωρήσει, με έναν συμβολικό τρόπο.

Αυτό θυμίζει την Αρχαία Ελληνική τραγωδία, όπου η ταφή ενός σώματος είναι το κλειδί για την ολοκλήρωση του κύκλου.

Απόλυτα. Οι Αρχαίοι Έλληνες εμπνεύστηκαν από τους Αιγύπτιους και με τη σειρά τους επηρέασαν τον Αραβικό κόσμο. Ο κύκλος της ζωής και η συνέχεια είναι παγκόσμια μοτίβα.

Η ταινία ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ. Πώς ήταν η ανταπόκριση;

Πολύ δυνατή. Οι θεατές παρασύρονταν, παρακολουθούσαν με ένταση. Το ενδιαφέρον είναι πως κάθε χώρα έκανε διαφορετικές ερωτήσεις — άλλοι για τη δικαιοσύνη, άλλοι για το τραύμα του πολέμου. Αλλά το συναίσθημα ήταν κοινό παντού.

Ζούμε σε ταραγμένες εποχές. Το TikTok απειλείται με απαγόρευση στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη θέλουν να περιορίσουν τα social media στους νέους. Ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο ή είμαστε παγιδευμένοι στις ίδιες μας τις ιδέες;

Εξαρτάται από το πού ζεις. Στην Ευρώπη μπορεί να νιώθεις εγκλωβισμένος, αλλά στην Αφρική — απ’ όπου κατάγομαι — είναι αλλιώς. Εκεί δεν υπάρχει ο ίδιος ρυθμός, ούτε η ίδια πίεση. Δεν νομίζω πως υπήρξαν ποτέ “ήσυχες” εποχές. Ούτε τον 17ο αιώνα, ούτε στην εποχή των Ρωμαίων. Το ερώτημα είναι: πόση ανθρωπιά θυσιάζουμε για χάρη της τεχνολογίας και της προόδου;

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More