Τίλντα Σουίντον: Όσα είπε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρακές

Σε λίγες μέρες η Τίλντα Σουίντον θα βρίσκεται στην Ελλάδα, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, για να παρουσιάσει την τελετουργική περφόρμανς «Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι». Μαζί της και ο Olivier Saillard, ο διάσημος ιστορικός μόδας.

Η ίδια λίγες μέρες πριν από το ταξίδι της στην Ελλάδα βρέθηκε στο Μαρόκο, καλεσμένη στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μαρακές. Στο σχεδόν 90λεπτο «In conversation» που έκανε με το κοινό του Φεστιβάλ, ξεχωρίσαμε μερικά αποσπάσματα από όσα είπε και σας τα παρουσιάζουμε.

Για την τέχνη στην εποχή μετά το Lock Down:

«Με το Lock down ο κόσμος στράφηκε στα DVD και στη συνέχεια στο streaming. Ακολούθησε μια παύση λόγω COVID […] που όμως δεν επηρέασε πραγματικά τον κινηματογράφο καθώς ώθησε λίγο περισσότερο […]τους ανθρώπους να επιστρέψουν στους κινηματογράφους επειδή καταλαβαίνουν ότι είναι μια διαφορετική εμπειρία -μια κοινοτική εμπειρία».

Για τη Σάλι Πότερ και τον πρώτο μεγάλο της ρόλο:

«Το Ορλάντο ήταν η πρώτη ταινία όπου είχα το προνόμιο να είμαι σε κάθε πλαίσιο. Σε αυτή την ταινία «οικοδόμησα» […] τη σχέση μεταξύ του κοινού και της ταινίας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν περάσει 30 χρόνια. Κάθε φορά που το βλέπω, το αισθάνομαι πιο φρέσκο από ποτέ. […] Μιλάμε για ένα βιβλίο γραμμένο το 1928 το οποίο ήταν το απόλυτο αριστούργημα της Βιρτζίνια Γουλφ. […] Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό και η ολοκλήρωση αυτής της ταινίας μας πήρε πολύ χρόνο. Αρχικά θέλαμε να μιλήσουμε για τον διεθνισμό στη Δημοκρατία και το σωστό είδος ριζοσπαστικού σχεδίου. [Εν συνεχεία θέλαμε να μιλήσουμε για την] τάξη, την Αγγλία και τον διεθνισμό και την αλλαγή φύλου».

Για την έννοια του χρόνου:

«Στην πραγματικότητα μόλις έκανα μια ταινία πέρυσι. Όλα είχαν ξεκινήσει από μια κουβέντα το 1986. Καταλαβαίνετε ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη «μακρά κύηση». Θεωρώ ότι είχε μια χάρη όταν συζητούσαμε με ανθρώπους για να υποστηρίξουν ένα έργο τέχνης που θέλουμε να ζωντανέψουμε».

Για την εμπλοκή της με το performance και τη Μόδα:

«Μου αρέσουν οι διαφορετικοί ξεχωριστοί κόσμοι που δραματοποιούν [μια κατάσταση] και μου ζητούν να συμμετέχω. Είναι ένα στοιχείο cosplay που έχω στον χαρακτήρα μου».

Για τη συνεργασία της με τον Άντερσον:

«Έχουμε κάνει 5 ταινίες μαζί. […] Όταν έδινα φωνή σε κάποια κινούμενα σχέδιά του, μου ζητούσε να αλλάζω τη θέση στο σώμα μου για να αποδίδω καλύτερα το ρόλο. […] Έχει γενικά αγάπη στη γεωμετρία […] ανθρώπων και του χώρου»

Για την υποκριτική και τη συγγραφή:

«Άρχισα να γράφω ξανά πριν από επτά χρόνια μετά από αρκετά χρόνια αποχής. [Η γραφή] μερικές φορές αποκαύπτει τον φόβο στο κοινό. […] Τον τελευταίο καιρό μου αρέσουν τα δοκίμια.

Για την τεχνική της:

«Όταν δουλεύω δεν ενδιαφέρομαι να αυτοσχεδιάζω. Νομίζω ότι αυτή η διαδικασία […] αντλεί από τη δεξιά πλευρά του μυαλού μου».

Η κρυφή της επιθυμία:

«Πάντα ήθελα να κάνω ένα έργο όπου έχουμε ένα γραπτό σενάριο και ζητάμε από 5-6 [σκηνοθέτες] να φτιάξουν μια ταινία. Θα μου άρεσε να δω τη ματιά διαφορετικών δημιουργών πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, με το ίδιο σενάριο κλπ.».

Για το Μαρόκο:

«Κάθε φορά που έρχομαι στο Μαρόκο, γεμίζω από εικόνες. Έχω έρθει ήδη πάνω από πέντε φορές την πρώτη φορά για να συνεργαστώ με τον Τζιμ Τζάρμους στο «Only Lovers Left Alive» και έπειτα έχω έρθει τουλάχιστον τρεις φορές σε αυτό το Φεστιβάλ […] αλλά κάθε φορά που έρχομαι εδώ, θέλω να επιστρέψω. […]χθες ήμουν στη μέση του δρόμου και κοιτούσα αυτό το παλιό σπίτι και σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι να αφήνουμε [ζωντανή] την εικονιστική αρχιτεκτονική. […] ήθελα να βυθιστώ σε αυτό περισσότερο και να νιώσω τι προσφέρει αυτό στο πνεύμα και τι προσφέρει στον άνθρωπο».

Για τη σχέση με τον θάνατο:

«Έχοντας χάσει ήδη αρκετούς φίλους μου, έκανα ως είδος παρόρμησης ένα performance όπου ήμουν πεθαμένη. […] Ήταν σα να καθόμουν δίπλα στους πεθαμένους φίλους μου. Άρχισα να φαντάζομαι ότι [ο θάνατος] είναι ένας ζωντανός υγιής ύπνος. Έτσι άφησα το κοιμισμένο σώμα μου σε δημόσια θέα. Θα μπορούσατε να επιλέξετε την απόστασή σας με εμένα. Θα μπορούσατε να έρθετε πολύ-πολύ κοντά. Ίσως και να με παρατηρείτε από την άκρη του διαδρόμου. […] ο Ντέρεκ (Τζάρμαν) έκανε κάτι παραπλήσιο με τον τρόπο εργασίας του. Είχε φύγει (από τη ζωή) και δεν ήξερα τι θα έκανα. Ήθελα να κάνω ένα πείραμα που ήταν η απόδοση της ημιζωής […] Αυτή η δράση ήταν σαν ταινία και […] ο επισκέπτης/θεατής επέλεγε το πως θα φτάξει τα κάδρα, μετακινούμενος στο χώρο και επιλέγοντας από που θέλει να με παρακολουθήσει».

Για τον Λούκα Γκουαντανίνο:

«Αγαπώ τον Luca. [Όταν κάναμε το «Είμαι ο Έρωτας» ακούγαμε ασταμάτητα John Adams. Μέχρι τότε ο John Adams δεν είχε γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, θεωρούσαμε πάντως ότι η μουσική του ήταν το εσωτερικού soundtrack για την ταινία. Μόλις ολοκληρώθηκε η ταινία […] ήθελα να τον προσεγγίσω αλλά έμοιαζε επικίνδυνο. Έτσι βρήκα έναν φίλο, του έγραψα μια επιστολή και τον παρακάλεσα να έρθει να του δείξουμε την ταινία. Ήταν μια τόσο μικρή ταινία που έγινε από «φτωχούς» και ήταν και [τί ειρωνεία!] μια ταινία που αναφέρεται σε ζωές πλούσιων ανθρώπων. […] Οργανώσαμε μια προβολή στο Λονδίνο. Καθόμουν στα πίσω καθίσματα με τον Λούκα. Είχαμε βάλει «οδηγό» τη μουσική του. […] Τελείωσε η ταινία και μας είπε ότι θα επικοινωνούσε μαζί μας αργότερα καθώς έφευγε αύριο. Το επόμενο κι όλας πρωί επικοινωνήσε και μας έδωσε την άδεια να κάνουμε ό,τι θέλαμε με τη μουσική του».

Για τη Λίλιαν Γκις:

«Αν ήμουν και πάλι οργανώτρια φεστιβάλ θα ήθελα να κάνω ένα συνολικό αφιέρωμα στις ταινίες της Λίλιαν Γκις. […] Πρέπει να ήταν το 1989 η μοναδική φορά που τη συνάντησα. Ήμουν με τον Ντέρεκ Τζάρμαν και εμφανίστηκε σαν την Τίνκερμπελ σε ήδη προχωρημένη ηλικία. Φορούσε κάτι πολύ λευκό και ήταν μικροσκοπική».

@alexlizardos H #tildaswinton βρέθηκε στο φεστιβάλ του Μαρόκο και συγκεκριμένα στο #marrakechfilmfestival λίγες μέρες πριν έρθει στην Ελλάδα για να παρουσιάσει στη @stegi ♬ Sebastiane – Derek Jarman & Donna McKevitt

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More