«Ο Μαθητευόμενος» Ντ. Τραμπ: Μία αριστοτεχνική ιστορία τύπου Φρανκενστάιν – Ο σκηνοθέτης Αλί Αμπάσι αποκλειστικά στο ertnews.gr
Ο σκηνοθέτης, Αλί Αμπάσι, δημιουργός της ταινίας «Ο Μαθητευόμενος» μιλά αποκλειστικά στο ertnews.gr για το κινηματογραφικό δημιούργημά του, που εξιστορεί τη διαδρομή του Ντόναλντ Τραμπ. Η ταινία προβάλλεται αυτές τις ημέρες στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες και όπως αναφέρει ο Αμπάσι, «ο Μαθητευόμενος είναι μια ιστορία προέλευσης. Και μια είδους ιστορία Φρανκενστάιν για το πώς δημιουργήθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως τον ξέρουμε σήμερα, μέσα από τη μαθητεία του υπό τον Ρόι Κον, αυτή τη μυθική φιγούρα της πολιτικής σκηνής των σοσιαλιστών της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Ήρθε σε εμένα όταν η Έιμι Μπερ και ο συν-σεναριογράφος μου, Γκέιμπ Σέρμαν, που εργάζονταν πάνω σε αυτό για κάποιο χρονικό διάστημα, αποφάσισαν ότι ήθελαν να έχουν μια εξωτερική προοπτική για αυτό το πολύ πολωτικό πολιτικό θέμα στην Αμερική. Και, ξέρετε, ειλικρινά, νομίζω ότι μέρος αυτού είναι πιθανότατα ότι δεν μπορούσαν να βρουν έναν Αμερικανό σκηνοθέτη που να ήθελε να ρισκάρει την καριέρα του στο Χόλιγουντ, να γίνει φίλος ή εχθρός με τον Ντόναλντ και τους υποστηρικτές του και τους εχθρούς του. Και πιθανότατα είδαν το βιογραφικό μου και σκέφτηκαν, “Εντάξει, εδώ είναι ένας τύπος που γίνεται εχθρός με όλους, ας το προχωρήσουμε”. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, και όπως πολλοί άνθρωποι, δεν ήξερα πολλά για τον Ρόι Κον και τη σχέση του και τη σημασία του για τον Τραμπ, καθώς και για τον τρόπο που του δίδαξε τα κόλπα της εξουσίας».
«Ένιωσα επίσης ότι ήθελα να δω περισσότερη από την αμφισημία και την ανθρώπινη πλευρά του και λιγότερο την απλοϊκή ψυχολογία τύπου “είχε έναν δύσκολο πατέρα, γι’ αυτό έγινε κακός άνθρωπος” και τα συναφή. Ένιωσαν ότι το βασικό υλικό ήταν εκεί, αλλά χρειαζόταν περισσότερη πολυπλοκότητα, περισσότερη αμφισημία και μια, ας πούμε, ευρωπαϊκή προσέγγιση. Ο Σεμπάστιαν είναι ένας εξαιρετικά τεχνικά καταρτισμένος ηθοποιός. Πέρα από την αφοσίωσή του και το ότι είναι αληθινός φίλος, πιστεύω ότι η πιο σημαντική του ιδιότητα είναι ότι αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει. Και αυτή η αγάπη, ξέρετε, φαίνεται στην ακραία προσοχή στη λεπτομέρεια, στην προετοιμασία και στην προθυμία να αναλαμβάνει προκλήσεις. Και επίσης στο γεγονός ότι υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη δική μου οπτική και τη θέση μου σε αυτό το πρότζεκτ, ερχόμενος ως μη Αμερικανός από το εξωτερικό, και στον Σεμπάστιαν, που έχει μια συγκεκριμένη εικόνα στην Αμερική, με συγκεκριμένο κοινό».
«Το γεγονός ότι είναι πρόθυμος να ρισκάρει αυτό το προφίλ για κάτι στο οποίο πραγματικά πιστεύει, νομίζω ότι λέει πολλά για το είδος του καλλιτέχνη και του ανθρώπου που είναι. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τον χαρακτήρα του Ρόι Κον, πείθονται απόλυτα και νομίζουν ότι ο Τζέρεμι Στρονγκ πρέπει να είναι πραγματικά ένας δύστροπος τύπος, επειδή είναι τόσο πειστικός. Αλλά όταν τον δεις στην πραγματική ζωή, είναι ένας υπέροχος, γλυκός, φροντιστικός και ευαίσθητος άνθρωπος. Καταλαβαίνεις πόσο πειστικός είναι και πόσο καλός είναι ως ηθοποιός. Νομίζω ότι μέρος αυτού που ήταν υπέροχο όταν συνεργαζόμουν μαζί τους ήταν ότι ήταν καλά προετοιμασμένοι και ανοιχτοί στο να πειραματίζονται, να δοκιμάζουν πράγματα. Το ίδιο ισχύει και για τη Μαρία, η οποία ήταν εξαιρετικά προετοιμασμένη, αλλά ήταν πρόθυμη να αλλάξει τα πάντα δραστικά από τη μια λήψη στην άλλη. Και αυτό είναι το είδος του ηθοποιού με το οποίο αγαπώ να συνεργάζομαι, γιατί εξαρτώμαι πάρα πολύ από τους ηθοποιούς μου. Δεν έχω μια μαγική λέξη που μπορώ να τους πω για να τους κάνω καλύτερους από ό,τι είναι. Βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο ως έναν προπονητή γυμναστικής ή έναν προπονητή ποδοσφαίρου παρά οτιδήποτε άλλο».
«Αυτή είναι πρώτα και κύρια μια ταινία. Δεν είναι πολιτικό έργο. Δεν έχει σκοπό να σου πει μυστικά πράγματα που δεν ήξερες για τον Ντόναλντ Τραμπ ή πώς να ψηφίσεις. Νομίζω ότι είναι μια εμπειρία. Και θα ήθελα οι άνθρωποι να έχουν αυτή την εμπειρία, την ηθικά αμφίσημη εμπειρία του να βρίσκονται πολύ κοντά σε έναν χαρακτήρα που είναι τόσο ηθικά αμφίσημος. Νομίζω ότι αυτή η εμπειρία είναι ενδιαφέρουσα, γιατί μέσω αυτής κατανοείς αυτούς τους ανθρώπους ως ανθρώπινα όντα, αλλά και κατανοείς το σύστημα στο οποίο δουλεύουν και πλοηγούνται. Η μεγαλύτερη εντύπωση μου, όσον αφορά το πώς δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας του Ντόναλντ Τραμπ, είναι πόσο καλός ήταν και είναι ακόμα στο να επιλέγει τις επιρροές του και να βλέπει τι λειτουργεί, τι είναι δημοφιλές, τι είναι ενδιαφέρον, τι αρέσει στους ανθρώπους να βλέπουν ή να ακούν και να το απορροφά σαν σφουγγάρι».
«Αν κοιτάξεις το πολιτικό του κίνημα, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πατέρας του, όλη η οικογένειά του ήταν Δημοκρατικοί, όπως και πολλοί άλλοι ισχυροί άνθρωποι στη Νέα Υόρκη. Και ο τρόπος με τον οποίο μεταπήδησε χωρίς προβλήματα από το να είναι Φιλελεύθερος Δημοκρατικός στη Νέα Υόρκη στο να είναι ένας Συντηρητικός MAGA, πιο αγροτικός, ας πούμε, στις πολιτικές του, αυτό είναι πραγματικά απόδειξη του πόσο ικανός είναι στο να πλοηγείται και πόσο καλός είναι στο να ακούει και να απορροφά τις επιρροές. Αντίθετα με αυτό που λένε, ότι δεν ακούει τους ανθρώπους και δεν επηρεάζεται, εγώ πιστεύω ότι ακούει πολύ και είναι πολύ περίεργος και αφοσιωμένος στη συζήτηση, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζουν οι άλλοι».
THE APPRENTICE: Η ταινία που παίζεται στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες
Ο αδίστακτος δικηγόρος Ρόι Κον, γοητεύεται από τις ομοιότητες που έχει με τον νεαρό τότε Ντόναλντ Τραμπ, και μαγεμένος από αυτό, θα τον διδάξει πως θα αναρριχηθεί στην κορυφή. Τελικά όμως ο μαθητής γίνεται καλύτερος από τον δάσκαλο, χάνοντας στο απόλυτο την ψυχή του.
Ο υπερταλαντούχος σκηνοθέτης Αλί Αμπάσι («Ιερή Αράχνη»), χαρίζει στον Σεμπάστιαν Σταν «Monday», «Εγώ η Τόνια») και στον Τζέρεμι Στρόνγκ δυο ρόλους που, όπως λέγεται και στην ταινία, δεν παίζουν την μπάλα αλλά τον παίκτη.
Χωρίς δείγμα υπερβολής ή μπουρλεσκικής ελευθερίας (που, κακά τα ψέματα, θα το επέτρεπε το θέμα), αυτό το κωμικό υβρίδιο με τον σπαρταριστό καταγγελτικό λόγο για τους σύγχρονους «εθνοπατέρες-αποικιοκράτες» σαρώνει τις κοινωνίες προνομίων με αποστασιοποίηση, παραθέτοντας τα τέρατα από την εμβρυική τους εκκόλαψη, σα να παρακολουθείς πως ένας σύγχρονος «Χίτλερ-στην-κούνια», πήρε την κουδουνίστρα του και άνοιξε το κεφάλι της baby sitter.
Αριστοτεχνικό σε κάθε του διάσταση. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
www.ertnews.gr
Διαβάστε περισσότερα… Read More
