Οι ταινίες της εβδομάδας: Ναυάγια και ανθρωπισμός

Εβδομάδα με πολυαναμενόμενες ταινίες και πρωτοκλασάτους ηθοποιούς στην πρώτη γραμμή.

Ντετέκτιβ Μάρλοου (Marlow)

O ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου, αναλαμβάνει μια υποτιθέμενα απλή υπόθεση, να βρει τον πρώην εραστή μιας κληρονόμου, όμως θα βρεθεί απρόσμενα μπλεγμένος στα άδυτα της κινηματογραφικής βιομηχανίας μέσω μιας ηθοποιού και της φιλόδοξης κόρης της.

Προσχηματική στο σύνολο της, η ταινία υποτάσσεται στην προχειρότητα του άκρως βαρετού σεναρίου και των ασπόνδυλων χαρακτήρων, που έχουν κληθεί να ερμηνεύσουν ηθοποιοί που κάποτε τους αφορούσε η καριέρα τους.

Πρόκειται για την 100ή ταινία στο βιογραφικό του Λιαμ Νίσον που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.

Μαθήματα Αποπλάνησης (No hard feelings)

Η Maddie (Lawrence) ζει για την καλοπέραση. Όταν θα κινδυνέψει να χάσει το πατρικό της θα αναλάβει την αποπλάνηση ενός 19χρονου -επί γονικής πληρωμής / υπηρεσίας-. Το φαινομενικά απλό εγχείρημα όμως, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι.  

Το «Μαθήματα Αποπλάνησης» αντλεί έμπνευση από πραγματική αγγελία, της οποίας η αυθεντικότητα μέχρι σήμερα αμφισβητείται, στην οποία γονείς έψαχναν γυναίκα για τον γιο τους, όχι με όρους «Χρυσού Κουφέτου».

Με μετεφηβικό χιούμορ, η ταινία προσπαθεί να είναι μια hard core επαναφορά του είδους που αναζωπύρωσε το πνεύμα του «Porky’s», της αντεστραμμένης κοινωνικής αντίληψης του «σκοτεινές μπίζνες ενός πρωτάρη», της απενοχοποιημένης τάχα-μου-τάχα-μου «Άτακτης Καθηγήτριας» και του «Easy A» με την Έμμα Στόουν, είναι όμως ουσιαστικά συντηρητική ταινία για να δικαιολογήσει την όποια ριζοσπαστικότητά της. Χωρίς ιδιαίτερες ενοχές σε κάνει να γελάς με κάποια χοντροκομμένα αστεία που αποφορτίζονται από την Τζένιφερ Λόρενς.

Asteroid City

Ο πρωτοπόρος του Αμερικανικού εστέτ σινεμά Γουές Άντερσον, με το «Asteroid City» που αυτοπροσδιορίζεται ως «μια ποιητική περισυλλογή πάνω στο νόημα της ζωής», μας ταξιδεύει σε μια απροσδιόριστη αμερικανική πόλη το 1955. Στο πλαίσιο ενός μαθητικού διαγωνισμού αστροπαρατήρησης, οικογένειες θα έρθουν κοντά με αντισυμβατικό τρόπο. Ένα ακραίο γεγονός θα αναγκάσει όλους να μείνουν απομακρυσμένοι από τα σπίτια τους και κατά κάποιο τρόπο να γνωριστούν εκ νέου, κάτω από τα αστέρια.

Το δαντελωτό σύμπαν του δημιουργού, δυστυχώς έχει περισσότερα σκοροφαγωμένα σημεία από τις προηγούμενες ταινίες του, καθώς η αισθητική γίνεται αυτοσκοπός, αφήνοντας σε εκκρεμότητα και με πολλές αμηχανίες τις πολλές -και όχι πάντα καλά συνδεδεμένες- ιστορίες.

Τζέισον Σβάρτζμαν, Τομ Χανκς, Σκάρλετ Γιόχανσον, Γουίλεμ Νταφόε, Έντουαρτ Νόρτον, Μάργκο Ρόμπι, Έιντριεν Μπρόντι, Λίβ Σράιμπερ, Χόουπ Ντέιβις, Τζεφ Γκόλντμπλουμ, Στιβ Καρέλ, Τίλντα Σουίντον, Τζέφρι Ράιτ, Ματ Ντίλον, Μπράιαν Κράνστον είναι μόνο μερικοί από τους πρωταγωνιστές του.

Τo χρονικό ενός εφήμερου έρωτα (Diary of a Fleeting Affair)

Είναι ξεκάθαροι: Η σχέση τους είναι αποκλειστικά σεξουαλική. Κάθε επαφή τους όμως ποτίζεται από σύμπνοια και ευχάριστες κοινές στιγμές. Τελικά, όταν δύο σώματα αγγίζονται, τις αποφάσεις δεν τις παίρνει το μυαλό.

Πρόκειται για μια απλοποιημένη ανάγνωση του «Μια Πορνογραφική σχέση», που αρκετά χρόνια πριν μας είχε εκπλήξει ευχάριστα. Χωρίς να κρατούν οι ήρωες το λάβαρο της επανάστασης, συμμετέχουν σε μια γλυκιά και προσωπική αφήγηση για τις ανθρώπινες σχέσεις που ξεκινούν με αυτοπεριορισμούς για να βρουν την πονεμένη τους αλήθεια.

Με τα μάτια της Ντάλβα (Love according to Dalva)

Η 12χρονη Ντάλβα, δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο οι αστυνομικοί εισβάλουν σπίτι της και την αποχωρίζουν από τον αγαπημένο της πατέρα. Στη νέα ανάδοχη οικογένεια, θα αναθεωρήσει αν τελικά η αγάπη του πατέρα της ήταν αυτή που ένα νεαρό κορίτσι έπρεπε να δεχτεί.

Με πρώτο πλάνο, το κορίτσι και ο κόσμος της. Παρασκηνιακά, αν και όχι με βαθύτατη διακριτικότητα, οι επιπτώσεις της κακοποίησης με βαθιά ευαισθησία, όλα αυτά με στόχο την ανάκαμψη. Όσα βλέπουμε «με τα μάτια της Ντάλβα» δεν μπορούμε να τα χωνέψουμε εύκολα γιατί είναι πολύ αληθινά.

Mediterraneo: Ο νόμος της θάλασσας

Μη σας μπερδεύει ο τίτλος! Δεν πρόκειται για την ιταλική ταινία που κέρδισε Όσκαρ και πρωταγωνιστούσε η Βάνα Μπάρμπα… To «Mediterraneo» μας μεταφέρει στο Φθινόπωρο του 2015, όταν δύο Ισπανοί ναυαγοσώστες, ο Òscar και ο Gerard, ταξιδεύουν στη Λέσβο, ιδιαίτερα φορτισμένοι από τη φωτογραφία ενός μικρού αγοριού που πνίγηκε στη Θάλασσα. Το αρχικό τους σχέδιο ήταν να βοηθήσουν λίγες μέρες, αλλά αυτό εξελίχθηκε σε μια προσφορά πολύ μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Η ταινία που ήταν shortlisted για την πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ, είναι ένα ανατριχιαστικό δείγμα γραφής, ποτισμένο με ανθρωπιά και αντικειμενική ματιά. Ο Marcel Barrena αναμοχλεύει τις ιστορίες εθελοντών και με ενδιαφέρον σκύβει στις εξομολογήσεις τους. Από τα προσωπικά ναυάγια ξεχωρίζει να δείχνει τη σχεδία και να βοηθάει το κοινό να επιβιβαστεί.

Καθαγιασμός (Consecration)

Η Γκρέις ενημερώνεται πως ο ιερέας αδελφός της αυτοκτόνησε, κάτι που δεν θα φάει αμάσητο. Όσο η έρευνα της θα φέρνει στην επιφάνεια σκοτεινές σελίδες των παιδικών της χρόνων, οι καλόγριες θα προσπαθήσουν να ρίξουν στάχτη στα μάτια όσων αμφισβητούν τις καλά κρυμμένες αλήθειες του μοναστηριού.

Δεν υπάρχει κάτι πιο ανατριχιαστικό στον κινηματογράφο τρόμου από μια καλόγρια που συντάσσεται με το ψέμα. Αυτό όμως ισχύει στον καθαρό B-κινηματογράφο. Με façade σοβαρότητας, ο «καθαγιασμός» χτυπάει με την αγιαστούρα τους πιστούς του είδους προσφέροντας άφεση αμαρτιών για τα σκουπίδια που έχουν καταναλώσει τα προηγούμενα χρόνια και στέλνει στο πυρ το εξώτερο όσους περιμένουν κάτι πιο αξιοπρεπές από το πάντρεμα πίστης, αμφισβήτησης και λύτρωσης. Η Τζίνα Μαλόουν προσπαθεί… Ο Ντάνυ Χιούστον όχι.

Ακολουθούν οι επανεκδόσεις, με αντίστροφη σειρά ενδιαφέροντος:

Στον καθρέφτη είδα τον δολοφόνο (Mirror Crack’d)

Όταν μια κάτοικος της βρετανικής κωμόπολης που γυρίζεται μια B-Movie δολοφονείται πίνοντας το δηλητηριασμένο ποτό που προοριζόταν για τη σταρ της ταινίας, ο αστυνομικός επιθεωρητής ζητά τη βοήθεια της θείας του, μις Μαρπλ, για να διαλευκάνει την υπόθεση. Το «Στον καθρέφτη είδα τον Δολοφόνο» είναι μια από τις πλέον αδιάφορες μεταφορές έργων της Άγκαθα Κρίστι στη μεγάλη οθόνη, με μια χούφτα γερασμένων σταρ να ξεστομίζουν απλά τις ατάκες τους. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ πιο διεκπεραιωτική από κάθε ταινία της.

Μόνο αίμα (Blood Simple)

Ο Μάρτι βάζει ένα διεφθαρμένο ντετέκτιβ να σκοτώσει τη γυναίκα του Άμπι και τον εραστή της Ρέι, αλλά δολοφονείται από τον εκτελεστή που προσέλαβε. Όταν ο Ρέι ανακαλύπτει το πτώμα του Μάρτι, προσπαθεί να το εξαφανίσει, νομίζοντας ότι τον σκότωσε η Άμπι, ενώ ο πραγματικός δολοφόνος παρακολουθεί τις κινήσεις του παράνομου ζευγαριού. Οι Αδελφοί Κοέν ψάχνουν τα πατήματά τους και στραβοπατούν με χάρη. Καταλήγουν στο «Μόνο Αίμα» του 1984 χωρίς μετάγγιση ιδεών αλλά με ανάγκη μεταμόσχευσης της αφήγησης σε ένα σώμα που παραπατάει από τη μεθυστική γλύκα της επιτυχίας.

Umberto D.

Το «Umberto D» είναι ένα καθαρό δείγμα από το νεορεαλιστικό σινεμά του Ντε Σίκα. Ο δημιουργός του «Κλέφτης Ποδηλάτων» ακτινογραφεί τη μεταπολεμική Ιταλία στην πιο τρυφερή, βαθιά ανθρώπινη στιγμή του.

Ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος ζει μόνος του με μοναδική συντροφιά το πιστό σκυλί του, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά, κινδυνεύοντας άμεσα να βρεθεί στο δρόμο. Η οδύσσειά του περιγράφεται από τον Ντε Σίκα με ένα βαθιά ανθρώπινο (νεο)ρεαλιστικό έργο, που κάθε άλλο παρά μελοδραματικό είναι.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More