Οι ταινίες της εβδομάδας: Από κάτι για τον καθένα εν όψει των εορτών

Λιγότερες αριθμητικά και πιο πολύ εστιασμένες στο ευρύ κοινό που θέλει να πάει σινεμά τις γιορτινές μέρες οι ταινίες αυτής της εβδομάδας. Όπως σε κάθε γιορτές, υπάρχει σίκουελ, παιδικό, ελληνική εμπορική ταινία και ποιοτικός ανεξάρτητος κινηματογράφος που φλερτάρει με τις μεγάλες βραβεύσεις. Ας τις δούμε πιο αναλυτικά.

Ο Παπουτσωμένος γάτος: η τελευταία επιθυμία (Puss in Boots: The Last Wish)

Πήρε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και όχι αδικαιολόγητα. «Ο Παπουτσωμένος γάτος: η τελευταία επιθυμία», με ένα έξυπνα γατίσιο σενάριο, θα φέρει τον αγαπημένο μας γατούλη σε προβληματισμό καθώς έφαγε τις 8 από τις 9 ζωές του και χωρίς να σταματήσει να είναι ριψοκίνδυνος. Πατώντας στα ευαίσθητα πατουσάκια του σχολιάζει διακριτικά τον ρατσισμό καταγωγής, είδους και χρώματος, όχι με τον τρόπο που αναμένουμε. Υπέροχη μουσικοχορευτική σεκάνς στην αρχή, έξυπνη η εμπλοκή των αρκούδων και ο αντικατοπτρισμός των χρωμάτων του τριχώματος. Με απλά λόγια η ταινία είναι πολύ «μιάου».

Army Baby

«Η Αλίκη στο Ναυτικό» με πορτ μπεμπέ έπαθε «Λούφα και Παραλλαγή» πάνας, σε ένα «Τανγκό των Χριστουγέννων» χωρίς κάλαντα, αλλά με πολλές ξεπέτες. Με τα ελληνοτουρκικά, το μακεδονικό και τους στρατιωτικούς νόμους να συγκρούονται με τη λαμογιά, τους Greek lovers και την εκπροσώπηση της LGΒTQ κοινότητας (με όρους εγχώριου εμπορικού κινηματογράφου του ’80), το Army baby πήρε χαρτί πορείας στο άγνωστο με βάρκα την εισπρακτική τύχη των γιορτών. Με στολή παραλλαγής προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από αρχέτυπα και κλισέ, αλλά καταλήγει απλά να βάζει πιπέρι στη γλώσσα όσων θα ήθελε να πει με απανωτά beep (ναι, υπάρχει λογοκρισία και στον δικό μας εμπορικό κινηματογράφο -θλιβερό-).

Aftersun

Σαν τσαλακωμένη φωτογραφία σε πορτοφόλι, με αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι στο μακρινό τότε, η ταινία Aftersun της Σάρλοτ Γουέλς, ανακαλεί μνήμες από μια εκδρομή που είχε πάει με τον πατέρα της πριν είκοσι χρόνια. Η σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία της δημιουργού, με την παρατήρηση της 11χρονης Σοφί στον κατά 19 χρόνια μεγαλύτερο πατέρα της, με εμβάθυνση στο βιωμένο μελόδραμα, αποφεύγει την ημερολογιακή φόρμα επιλέγοντας τα συντρίμμια της ακατέργαστης μνήμης μιας ενήλικης που διατηρεί το παιδικό βλέμμα. Κάπου εκεί βρίσκεται και η πραγματική συγκίνηση, στις μικρές λεπτομέρειες· αυτά που θυμάται με τη διπλή ιδιότητα του τότε και του μετά, όσα ελάχιστα έγιναν μεγάλα τη στιγμή που ο χρόνος σταματούσε για να χορτάσει τον πατέρα της, εκεί που τα ανομολόγητα παραμένουν στη φωτεινή οθόνη και τη σκιερή σιωπή.

Η συνομωσία του Καΐρου (Boy from heaven)

Όταν ο μεγάλος Ιμάμης πεθάνει ξαφνικά, ο Άνταμ, γιός ψαρά που έχει αφοσιωθεί στις σπουδές του και στη θρησκευτική μελέτη του Ισλάμ, θα έρθει αντιμέτωπος με τη θρησκευτική και πολιτική ελίτ της Αιγύπτου. Σαν σύγχρονη παράφραση του «Ονόματος του Ρόδου», το προσωπικό δίλημμα του κεντρικού ήρωα γιγαντώνεται όταν για να υποστηρίξει αυτό που ο ίδιος ορίζει ως δίκαιο, θα προσβάλει την κοινωνική έννοια της τιμής. Κάπου ανάμεσα στον κοινωνικό ρεαλισμό και το πολιτικό θρίλερ, «Η Συνομωσία του Καΐρου» μιλάει για τα υψηλά, πέρα και παράλληλα από την ιερή τους σημασία.

Η λεοπάρδαλη του Χιονιού

Το ομώνυμο βιβλίο του Σιλβέν Τεσόν που περιγράφει τις εμπειρίες του σε ένα ταξίδι στα τελευταία καταφύγια της άγριας φύσης, μέσα από τις τεχνικές παρατήρησης που του μαθαίνει ο Βενσάν Μινιέ, θα μάθει την ουσία της σύνδεσης μας με το αχαρτογράφητο άγριο. Με την υπέροχη μουσική των Nick Cave & Warren Ellis, σε αυτό τον ύμνο για τη σπάνια λεοπάρδαλη, η σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος επαναπροσδιορίζεται ουσιαστικά.

Η αυγή (Sunrise – A song of two Humans)

Ένας καλοκάγαθος αγρότης θα πέσει στα δίχτυα μιας γυναίκας – αρπακτικού που προσπαθεί να τον πείσει να πουλήσει τα κτήματα του και να μετακομίσουν στην πόλη. Για να επιτύχει αυτό το σχέδιο όμως πρέπει πρώτα να σκοτώσει τη γυναίκα του. Όλα θα πήγαιναν όπως ήταν σχεδιασμένα αν η άλλη γυναίκα δεν μάθαινε όλο αυτό το παρασκήνιο που τελικά θα αναζωπυρώσει τη σχέση τους. Μια πρωτοποριακή σε κάθε άποψη ταινία, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.

Πέντε χρόνια μετά τον εμβληματικό του Νοσφεράτου και σχεδόν έναν χρόνο πριν από την πρώτη ταινία του κινηματογράφου με προ-ηχογραφημένο ήχο, «Η Αυγή» χαράζει ένα νέο δρόμο στην κινηματογραφική αφήγηση. Με σκηνή ανθολογίας αυτή στο πάρτυ που το γουρούνι/σύμβολο καταναλώνει αλκοόλ και αφθονία και τα κάνει μαντάρα, ο Μουρνάου καταφέρνει να διαχωρίζει τον συμβολισμό από την αφήγηση, παράγοντας ένα ηφαιστειακό πήγμα τυπωμένο στην εμουλσιόν, που προδίδει πως είναι πλασμένο από φως και σκοτάδι. Η Τζάνετ Γκέινορ για την ερμηνεία της κερδίζει το πρώτο Όσκαρ που δόθηκε σε γυναικεία ερμηνεία και η ταινία έφυγε συνολικά με 3 Όσκαρ.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More