Οι κουραμπιέδες της Νέας Καρβάλης  από την Καππαδοκία

Μια γλυκιά μυρουδιά ταξιδεύει από τα βάθη της Μικράς Ασίας και φτάνει στην Νέα Καρβάλη, συνέχεια της παλιάς Καππαδοκικής Καρβάλης, από όπου έφτασαν οι κάτοικοι ως πρόσφυγες το 1924.   

Ξεριζωμένοι, αλλά χωρίς να ξεχνούν τις παλιές τους συνήθειες κουβαλούν τα μυστικά της κουζίνας και της ζαχαροπλαστικής, όπως υπενθυμίζει η δημοσιογράφος της ΕΡΤ  Τασούλα Κρητικού.

Ο Γρηγόρης Χαρακόπουλος, τέταρτη γενιά ζαχαροπλάστης, συνεχίζει την τέχνη του παππού του, ο οποίος έφτασε στην περιοχή με την μικρασιατική καταστροφή. Το σημερινό κατάστημα άνοιξε το 1955. Έκτοτε, η οικογένεια δουλεύει με τις ίδιες συνταγές και κατάφερε να κάνει γνωστούς τους κουραμπιέδες της στο πανελλήνιο.

«Την διαφορά την κάνει η ποιότητα, κυρίως το βούτυρο, και το καλό αμύγδαλο. Πολλές ώρες εργασίας αφού η παραγωγή αυτήν την περίοδο είναι 400 με 500 κιλά. Ωστόσο, το εργαστήριο δουλεύει το ίδιο εντατικά και το καλοκαίρι, καθώς χιλιάδες επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό κάνουν μια στάση στην Καρβάλη για να αγοράσουν τους περίφημους κουραμπιέδες».

Δέκα γεύσεις μελομακάρονου εμπλουτίζουν τον κατάλογο των γλυκών, αλλά ευτυχώς πάντα υπάρχουν οι λάτρεις των παραδοσιακών γεύσεων. Οι κουραμπιέδες της Καρβάλης είναι περισσότερο γνωστοί  για το σχήμα τους, κάτι που συνήθιζαν επίσης οι νοικοκυρές με καταγωγή από την Πόλη.

Το σχήμα του μισοφέγγαρου, που  πολλοί σύγχρονοι ζαχαροπλάστες προσπερνούν ως ιδιοτροπία, κουβαλά μια μεγάλη ιστορία, η οποία μάλλον είναι άγνωστη στους περισσότερους. Όσοι παρασκευάζουν τις στρογγυλές μπουκίτσες, επιλέγουν απλώς την γεύση και αγνοούν την ιστορία της πασπαλισμένης με άχνη ημισελήνου.

Η Καππαδοκία στα βάθη της ανατολίας περιτριγυρισμένη από τις Ποντιακές Άλπεις και το όρος Ταύρος ήταν το κέντρο αναδύσεως των αρχαίων θρησκειών, όπου πριν από περίπου 6.000 χρόνια έλαμπε το φως της Βασίλισσας του Ουρανού, της Ινάννα, της θεάς Ιστάρ των Σουμερίων, της Ακκαδικής αυτοκρατορίας, της εξελληνισμένης Αστάρτης στο βασίλειο των Σελευκιδών και της κερασφόρου παρθένου Αρτέμιδος, η οποία στον Πύρριχο της Λακωνίας λατρευόταν ως Άρτεμις Ἀστρατεία. Το σύμβολό και το στέμμα που έφεραν όλες αυτές οι θεότητες ήταν η ημισέληνος, σύμβολο το οποίο η Άννα Νοταρά Παλαιολογίνα, κόρη του Μεγάλου Δουκός τοποθέτησε στο οικόσημό της όταν εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη το 1453, ως υπενθύμιση για ότι άφησε πίσω. Το ίδιο έπραξαν και οι κάτοικοι της Παλαιάς Καρβάλης στην νέα τους πατρίδα. Μια “ημισέληνος”, ένα γλυκό μισοφέγγαρο με λάμψη χιλιετιών.    

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More