«Οι ελπίδες λιγοστεύουν για επιζώντες» – Ο δ/ντής Ιατρικών Υπηρεσιών του ΕΚΑΒ Δ. Πύρρος στο ertnews.gr

Δραματικές είναι οι προσπάθειες των διασωστών από όλο τον κόσμο, για την ανεύρεση επιζώντων, κατά το έκτο 24ωρο, μετά τον φονικό σεισμό στην Τουρκία. Με μικρόφωνα, τα οποία «πιάνουν» τους χτύπους της καρδιάς, μέσα από τα χαλάσματα, με θερμικές κάμερες, με ειδικά ηχοβολιστικά συστήματα και με τα εκπαιδευμένα σκυλιά (μέλη και αυτά της κάθε αποστολής), η έρευνα για τον εντοπισμό επιζώντων συνεχίζεται, αδιάκοπα.

Δημήτρης Πύρρος,δ/ντής Ιατρικών Υπηρεσιών του ΕΚΑΒ//φωτ.: thedoctor.com.gr

«Κάθε λεπτό που περνάει, μειώνονται οι ελπίδες, λόγω (και) των δυσμενών καιρικών συνθηκών», επισημαίνει στο ertnews.gr o κ. Δημήτρης Πύρρος, γιατρός και μέλος της Συντονιστικής Ομάδας του ΕΚΑΒ, για την αποστολή νοσηλευτών και γιατρών στις πληγείσες περιοχές.

Ο κ. Πύρρος μας μίλησε για το πώς δουλεύουν τα σωστικά συνεργεία, όντας ο ίδιος διασώστης, από το Δεκέμβρη του 1988, – ήταν η πρώτη αποστολή, στην οποία συμμετείχε, στο σεισμό της Αρμενίας με τους είκοσι πέντε χιλιάδες νεκρούς.
«Η πληγείσα χώρα είναι αυτή που καλεί και είναι αυτή που σταματάει και τη διαδικασία του απεγκλωβισμού. Στο σεισμό του 1999, στην Τουρκία, η διαδικασία απεγκλωβισμών διήρκεσε πέντε ή έξι ημέρες», θυμάται ο κ. Πύρρος, ο οποίος συμμετείχε, εκεί, ως διασώστης.

«Για κάθε ομάδα διάσωσης, το σημείο της επιχείρησης απεγκλωβισμού, το αποφασίζει η χώρα, η οποία έχει τη συνολική εικόνα. Η χώρα σου λέει “σου αναθέτω την τάδε περιοχή και ψάξε”. Και αυτό είναι δουλειά της ΕΜΑΚ. Με τα μηχανήματα και το σκύλο ξεκινάει την αναζήτηση».
Συγγενείς και γείτονες των εγκλωβισμένων δείχνουν τα πιθανά σημεία εγκλωβισμού και τα μέλη των σωστικών συνεργείων ρίχνονται στη μάχη, με μεθοδικότητα, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, μα πάνω από όλα με την ψυχή τους.

«Η δουλειά είναι μία: η διάσωση των ανθρώπων. Και γι’ αυτό υπάρχει η συνεργασία των ανθρώπων της Πυροσβεστικής και των ανθρώπων του ΕΚΑΒ», αναφέρει ο κ. Πύρρος.

Oι άνθρωποι της Πυροσβεστικής είναι μέλη της ειδικής Μονάδας της Αντιμετώπισης Καταστροφών (της ΕΜΑΚ), ενώ οι εξειδικευμένοι γιατροί και διασώστες του ΕΚΑΒ είναι μέλη του Ειδικού Τμήματος Ιατρικής Καταστροφών (του ΕΚΑΒ).

«Οι άνθρωποι αυτοί έχουν γνώσεις στο πώς να αντιμετωπίσουν εκείνους οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι στα χαλάσματα. Η ΕΜΑΚ ξέρει πώς μπορεί να φτάσει μέχρι αυτούς τους ανθρώπους, τους ζωντανούς, πού να σκάψει, πού να κόψει, πού να μην κόψει, ώστε να έχει ασφαλή πρόσβαση στους εγκλωβισμένους. Από τη στιγμή που η ΕΜΑΚ θα έχει, πλέον, πρόσβαση στο σημείο, όπου βρίσκεται ο εγκλωβισμένος, μαζί με τον πυροσβέστη μπορεί να είναι ο γιατρός, ο οποίος θα προσφέρει την απαραίτητη επείγουσα προνοσοκομειακή φροντίδα μέσα στα χαλάσματα. Ακόμη, μόλις βγει ο εγκλωβισμένος, θα του προσφέρει ό,τι απαιτείται, ώστε να φτάσει στην καλύτερη δυνατή κατάσταση στο νοσοκομείο ή στο ασθενοφόρο, που θα τον παραλάβει».
Για όση ώρα γίνεται ο απεγκλωβισμός, ο γιατρός ή ο νοσηλευτής, μπορεί να χορηγήσει στον παγιδευμένο στα ερείπια, έναν ορό, να του δώσει φάρμακα, να του ανακουφίσει τον πόνο, μπορεί να του δώσει ακόμα και από το στόμα νερό και τροφή, εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Την ώρα της προσπάθειας για τον απεγκλωβισμό, υπάρχει, πάντα, κίνδυνος για τους διασώστες, γιατί ποτέ δεν ξέρουν πότε θα γίνει ένας μετασεισμός και γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η ασφαλής προσπέλαση των εγκλωβισμένων.

Ο κ. Πύρρος αναφέρει ως παράδειγμα, την περίπτωση διάσωσης του μικρού Ανδρέα, στο σεισμό του ΄94, στο Αίγιο: «Tην επομένη το πρωί, το τούνελ, που είχε σκαφτεί, για να φτάσουν οι διασώστες στο παιδί, δεν υπήρχε. Είχε γίνει ένας σεισμός, το βράδυ και δεν είχε μείνει τίποτα. Υπάρχει, πάντα, αυτός ο κίνδυνος, όταν επιχειρείς σε χαλάσματα, γι’ αυτό και η ΕΜΑΚ ανακοίνωσε ότι έχει μαζί της και πολιτικό μηχανικό, ο οποίος ξέρει από στατική επάρκεια, για να εκτιμά τον κίνδυνο και να κατευθύνει στη δημιουργία ασφαλούς πρόσβασης προς τα θύματα».

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ΟΗΕ, μια ομάδα διάσωσης έχει επίσημη ονομασία. Λέγεται «Ομάδα Έρευνας και Διάσωσης αστικού τύπου μεσαίου μεγέθους» και έχει συγκεκριμένη σύνθεση: διασωστικό – πυροσβεστικό και ένα «κομμάτι» ιατρικό. Η μεταξύ τους συνεργασία είναι πολύ σημαντική. Και αυτό επιτυγχάνεται με πολύωρες ασκήσεις.

«Οι ειδικά εκπαιδευμένοι πυροσβέστες αναζητούν και επιτυγχάνουν την ασφαλή πρόσβαση στο σημείο, που βρίσκεται ο εγκλωβισμένος. Η δική μας δουλειά – του γιατρού ή του νοσηλευτή- αρχίζει μόλις υπάρξει πρόσβαση στον άνθρωπο», εξηγεί ο κ. Πύρρος.
«Συνεργασία υπάρχει και με όλες τις άλλες ομάδες, που βρίσκονται στη βάση του καταυλισμού. Σήμερα, η ελληνική αποστολή βρίσκεται μαζί με άλλες έξι ομάδες, από ισάριθμες χώρες. Είμαστε όλοι εκπαιδευμένοι στα ίδια πρωτόκολλα του Ευρωπαϊκού
Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, ο οποίος έχει και την ευθύνη όλων των σωστικών συνεργείων».
Οι ομάδες έχουν ωράρια που δουλεύουν και εναλλάσσονται. Έχουν φέρει μαζί τους την απαραίτητη τροφή, για όσο καιρό θα μείνουν.

Στην ερώτηση «πόσο χρόνο μπορεί να κρατηθεί στη ζωή ένας άνθρωπος, παγιδευμένος μέσα στα ερείπια», ο κ. Πύρρος μας λέει: «Παίζουν ρόλο οι κλιματικές συνθήκες, οι συνθήκες των ίδιων των κτιρίων, το πώς θα είναι εγκλωβισμένος και σε ποιο σημείο – αν κατά την κατάρρευση του κτιρίου, διατηρήθηκε ζωτικός χώρος, που του επέτρεψε να μείνει ζωντανός. Είναι τόσοι πολλοί παράγοντες, που δεν μπορεί να συζητηθεί σε μια σοβαρή βάση, το πόσο μπορεί να αντέξει ένας εγκλωβισμένος».

Και οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες άνθρωποι κρατήθηκαν στη ζωή για 15 ή 19
ημέρες, είτε, ακόμη για ένα μήνα;
«Αυτό είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα», απαντάει ο κ. Πύρρος.

Κατά τη διαδικασία απεγκλωβισμού, ποιος παράγοντας είναι πιο σημαντικός;

«Σημασία έχει η κατάσταση του κτιρίου. Δεν έχει σημασία το βάθος. Αυτό τον τρόπο προσπέλασης, όχι το βάθος. Αν είναι κτίριο το οποίο είναι πάρα πολύ σαθρό, είναι πάρα πολύ δύσκολη η δουλειά και πολύ επικίνδυνη. Και μπορεί να μην έχει πρόσβαση».

Για τη μεταφορά του παγιδευμένου στα χαλάσματα ανθρώπου, αμέσως μετά τον απεγκλωβισμό του, ο Πύρρος εξηγεί:

«Θέλει ειδική αντιμετώπιση η μεταφορά. Και δεν είναι μόνο οι γνώσεις του τί πρέπει να κάνεις. Το πιο σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το να ξέρεις και τί δεν πρέπει να κάνεις. Και πώς να προστατεύσεις τον εγκλωβισμένο, ώστε να μην πάθει χειρότερες βλάβες κατά τη διάρκεια του απεγκλωβισμού. Δεν ξέρουμε, αν έχει βλάβες στη σπονδυλική στήλη, γι’ αυτό βλέπεις ότι οι σωστές ομάδες διάσωσης δεν τους τραβάνε αλλά τους βγάζουν, πάνω σε σανίδα ακινητοποίησης, δεμένους με ιμάντες».

Μιλώντας για την πρώτη ελληνική ομάδα διάσωσης, που έφτασε στην Τουρκία , ο κ. Πύρρος αναφέρει:
«Από όλο τον κόσμο, είμαστε από τα πρώτα συνεργεία, αν όχι το πρώτο. Η ομάδα μας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Νομίζω ότι είναι η αποστολή η οποία έχει τους περισσότερους απεγκλωβισμούς από οποιαδήποτε άλλη αποστολή».

Και για το ρόλο του ΕΚΑΒ στην αποστολή της ελληνικής ομάδας, ο κ. Πύρρος αναφέρει:
«Εμείς, στο Συντονιστικό Κέντρο του Ενιαίου Κέντρου Επιχειρήσεων έχουμε 24 ώρες το 24ωρο επικοινωνία με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της ομάδας μας. Επικεφαλής του Ειδικού Τμήματος Ιατρικής Καταστροφών είναι η κ. Αναστασία Σγούρα. Η επικοινωνία με την ομάδα μας γίνεται με διάφορους τρόπους, όχι με έναν. Έχουμε και ασύρματη επικοινωνία μαζί τους, με ειδικό σύστημα. Οι τρόποι επικοινωνίας είναι όσοι μπορείς να φανταστείς, γιατί κάποιοι από αυτούς δεν είναι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή. Και εμείς πρέπει να έχουμε πρόσβαση συνεχώς, καθώς πρέπει να γνωρίζουμε αν έχουν οποιεσδήποτε ελλείψεις ή ανάγκες, για να μπορέσουμε να βρούμε τρόπους να τις καλύψουμε».

Απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις μας, ο κ. Πύρρος μας εξηγεί:

Η ανάσυρση νεκρών δεν είναι δουλειά των συνεργείων διάσωσης. Καμμιά φορά είναι απαραίτητο, στην προσπάθεια να φτάσεις τους ζωντανούς, να βγάλεις και νεκρούς. Δεν έχεις το ηθικό δικαίωμα να ψάχνεις για νεκρούς, ενώ υπάρχουν ζωντανοί, ακόμα.

Υπάρχουν μηχανήματα, υπάρχουν μικρόφωνα, που μπορεί να πιάσουν ακόμη και το χτύπο της καρδιάς, μέσα από τα ερείπια. Όλοι έχουμε δει εικόνες, που πρέπει να υπάρχει απόλυτη ησυχία, για να ακούσουμε από τα μικρόφωνα. Αυτή είναι και δουλειά των ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων, οι οποίοι μπορούν να διαχωρίσουν ζωντανούς από νεκρούς.

Οι διασώσεις είναι όλες συγκλονιστικές. Οι εγκλωβισμένοι, την ώρα που βγαίνουν στο φως, δεν έχουν καταλάβει ακόμη πού βρίσκονται. Είναι δύσκολες στιγμές. Το σημαντικό για εμάς είναι ότι βγήκαν ζωντανοί. Και πως δώσαμε μία δεύτερη ευκαιρία σε έναν άνθρωπο, που βάδιζε προς το τέλος της ζωής του.

Ο πρώτος ασθενής μου, στο σεισμό του ’99, στην Τουρκία, ήταν ο σκύλος της ΕΜΑΚ, ο οποίος στην προσπάθεια να μπει στα χαλάσματα, έκοψε σοβαρά το πόδι του. Τον έραψα, του καθάρισα το τραύμα και πήρα και οδηγίες και από κτηνίατρο στην Ελλάδα για το τί αντιβίωση και σε ποια ποσότητα πρέπει να του τη δώσω.

Τι αλλάζει ημέρα με την ημέρα, στην ατμόσφαιρα, στον τόπο της καταστροφής;

«Αυτό που αλλάζει είναι η μυρωδιά της αποσύνθεσης, η οποία μπορεί να είναι από νεκρούς ανθρώπους, από νεκρά ζώα, από χαλασμένα τρόφιμα, από ο,τιδήποτε ζωικό, φυτικό υπάρχει μέσα στα κτίρια. Εμείς, ωστόσο, συνεχίζουμε».

Ο κ. Πύρρος, ιπτάμενος γιατρός του ΕΚΑΒ και επί 34 χρόνια διασώστης, καταλήγει: « Αυτή είναι η πρώτη αποστολή που κάνει η χώρα μου, στην οποία δεν συμμετέχω. Συμμετέχω, όμως, ως μέλος στη συντονιστική ομάδα της».

Συνέντευξη: Σοφία Πατραμάνη

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More