Η Μ. Λεκατσά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου: Δεν μπορεί να λένε πως δεν υπάρχουν νεκροί, είχαμε φτιάξει ιατρείο μέσα και μας έφερναν χτυπημένους από σφαίρες

«Πρέπει να μάθουν τα νέα παιδιά τι έγινε για να μην υπάρχει εκφασισμός, γιατί πάμε έντονα προς τα εκεί» υπογράμμισε έντονη η υπεύθυνη του φαρμακείου του Πολυτεχνείου, Μέλπω Λεκατσά, μιλωντας για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, την πολιτική περίοδο της εποχής αλλά και το κίνημα που αυθόρμητα ξεσηκώθηκε οδηγώντας στα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου.

«Μετά από το «αποτυχημένο» πείραμα της Νομικής, που αποτέλεσε προάγγελο, οι φοιτητές ήμασταν έτοιμοι. Βγαίνοντας από τη Νομική φάγαμε πάρα πολύ ξύλο, παρόλο ότι είχαμε συμφωνήσει ότι θα βγούμε ειρηνικά και συλλήψεις έγιναν και ξύλο φάγαμε» τόνισε η υπεύθυνη του φαρμακείου του Πολυτεχνείου, Μέλπω Λεκατσά, για την αντίστροφη μέτρηση προς την Εξέγερση του Πολυτεχνείου και τονίζοντας πως είχαν καταλάβει προς τα που οδηγείται η ιστορία.

Υπενθυμίζοντας πολλές και κομβικές καταστάσεις όπως τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, συλλήψεις στα σπίτια, αλλά και τις δικές της αγωνίες αφού κρυβόταν για τρεισήμισι μήνες μετέφερε μιλώντας στην ΕΡΤ και την εκπομπή ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ το κλίμα της εποχής το οποίο είχε φορτίσει την κατάσταση, ενώ μεταξύ άλλων υπογράμμισε πως υπήρχαν οργανώσεις που κοινητοποιούσαν τον κόσμο, όμως οι αυθόρμητες αντιδράσεις από πλήθος κόσμου ήταν χαρακτηριστικές προσθέτωντας χαρακτηριστικά πως «Όλοι αυτοί έδιναν έναν τόνο, αλλά δεν θα γινόταν το Πολυτεχνείο αν δεν υπήρχε ο πλουραλισμός και ο αυθορμητισμός».

Με πρόσχημα τη θέληση των φοιτητών για ελεύθερες εκλογές, στις 14 Νοεμβρίου, μας μπήκε και η ιδέα «δεν καθόμαστε να κάνουμε ελεύθερο κρατίδιο το Πολυτεχνείο, να πάρουμε κι εμείς λίγο το αίμα μας πίσω;» προσθέτοντας πως συνεχώς τους παρακολουθούσαν ασφαλίτες, ακόμη και μέσα στα αμφιθέατρα, ενώ υπήρχε η ανάγκη να «απαντήσουν» στα απίστευτα βασανιστήρια που είχαν υποστεί οι συνάδελφοί τους που κρατήθηκαν.

Ξεκινώντας η αντίστροφη μέτρηση, ξεκίνησε και να οργανώνεται η κινητοποίηση… φαγητά, εστιατόριο, φάρμακα, δωρεές χρημάτων ακπό κόσμο, χειροποίητες προκηρύξεις στα αυτοκίνητα με την κ. Λεκατσά να τη χαρακτηρίζει ως «μία οργανωμένη, ελεύθερη, φοιτητική κοινωνία, στην οποία πιστεύουμε ότι για πάντα θα ζήσουμε εκεί, ελεύθεροι», υπογραμμίζοντας πως δεν υπάρχε τίποτεπαραπάνω στο μυαλλό όσων συμμετείχαν παρά μόνο το μεσημέρι της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου, από κόμματα – γιατί κι αυτοί έχουν τις διασυνδέσεις τους – μας είπαν ότι θα χτυπήσουν και είπαν να φύγετε όσοι είστε οργανωμένοι γιατί δεν θέλουμε άλλες συλλήψεις από δικά μας μέλη. «Όμως κανείς δεν έφυγε. Αυτό είναι το μεγαλειώδες του Πολυτεχνείου. Όλοι μείναν στις θέσεις τους, Κανένας δεν αποχώρησε ποτέ» τόνισε.

«Από τις 18:00 έχουν έρθει για δακρυγόνα, με απλούς τραυματισμούς, και όσο περνάει η ώρα οι μαθητές έχουν κάνει μία μεγάλη αλυσίδα που ανάμεσά τους περνάμε τους τραυματισμένους, αλλά στις 20:00 βλέπουμε πλέον καθαρά από σφαίρες χτυπημένους πολύ άσχημα και τους φέρνουν στο ιατρείο για την πρώτη βοήθεια, σταματούσαμε τις πρώτες αιμορραγίες, διαπιστώναμε κάποιους νεκρούς. Αυτό είναι το θέμα. Να το καταλάβουν ότι υπήρχαν νεκροί. Προσπαθούν να μας πουν 50 χρόνια ότι δεν υπάρχουν νεκροί και ήταν έξω από το Πολυτεχνείο».

Ερωτηθείς πως έφτασαν μέχρι εκεί τα γεγονότα σημείωσε πως «η χούντα υποτίμησε τους φοιτητές. Πίστευε ότι θα είναι πάλι ένα πείραμα σαν τη Νομική. Αλλά εκεί γέλασε, διότι δεν είχε καταλάβει ότι όλο αυτό το πράγμα που χτυπούσε, όλο αυτό το μένος προς τους φοιτητές, οι στρατεύσεις, οι φυλακίσεις, κάπου θα ξεσπάσει» ενώ πρόσθεσε πως ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι «θα φτάσουμε να γράψουμε μια ιστορική σελίδα».

Εξιστορώντας την προσωπική της διαδρομή από εκείνη την ημέρα ανέφερε πως έφυγε από το Πολυτεχνείο μισή ώρα πριν ρίξει την πόρτα το τανκ και κρυβόταν μέχρι τις 24 Δεκεμβρίου όπου και συνελλήφθει και να μείνει περίπου τρεισήμισι μήνες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Μιλώντας για τις συνθήκες κράτησής της ανέφερε «ήταν επτά κελιά και ένα άλλο που το λένε αναρρωτήριο, σε απόλυτη απομόνωση, με κάτι φεγγίτες να μπαίνει ελάχιστο φως, με μια μικρή λάμπα που δεν βλέπεις τίποτα, με απόλυτη απομόνωση, δεν βλέπεις ούτε τους γονείς σου, ούτε έχεις καμία επικοινωνία. Μόνο ανάκριση, βασανιστήρια, ανάκριση, βασανιστήρια. Μόνο από το φαγητό μπορείς να καταλάβεις την ώρα, διότι το πρωί δίνουν τσάϊ σκέτο».

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More