Εν είδει δίκης παρουσιάστηκε το βιβλίο “Το πέρασμα” του Νίκου Παπαδόπουλου
Μια αλλιώτικη και εντελώς ασυνήθιστη παρουσίαση βιβλίου διηγημάτων είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν- όσοι πολίτες μπόρεσαν να περάσουν το κατώφλι του Δικαστικού Μεγάρου Βόλου και πιο συγκεκριμένα όσοι χώρεσαν και κάθισαν στα άβολα ξύλινα παγκάκια που διαθέτη η αίθουσα του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Βόλου, τη δίκη του “κατηγορούμενου” Νίκου Παπαδόπουλου συγγραφέα του βιβλίου και δικηγόρου στο επάγγελμα.
Στην έδρα του Μονομελούς ο Πρόεδρος της εν είδει δίκης Κων/νος Μαρτίνος, ο οποίος αφού ανέγνωσε το διήγημα “το εδώλιο του κατηγορουμένου”, φώναξε το όνομα του κατηγορουμένου “Να προσέλθει ο Νίκος Παπαδόπουλος”.
Ακολούθως τον λόγο έλαβε ο ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου, στο ρόλο του Εισαγγελέα, ο οποίος ανέγνωσε το διήγημα “ο σύγχρονος δρομεύς προ της γραμμής τερματισμού” και αμέσως μετά απευθύνθηκε στον κατηγορούμενο “Τι έχεις να δηλώσεις κατηγορούμενε επί των απαγγελθεισών εις βάρος σου κατηγοριών;”
Οπότε και ανεβαίνει στο αναλόγιο ο κατηγορούμενος και διαβάζει το διήγημα “Ο πλανόδιος μουσικός”.
“Κάθισε πίσω κατηγορούμενε. Άρχεται η αποδεικτική διαδικασία. Αναγιγνώσκονται τα ονόματα μαρτύρων: Αχιλλέας Θεοχάρης (Δικηγόρος, Μέλος Δ.Σ. Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου), Ματίνα Πουρνάρα (Ιστορικός – Αρχαιολόγος), Δημήτρης Παπαδημητρίου (Αρχαιολόγος – Μεταφραστής), Φρόσω Παύλου (Δημοσιογράφος).
Αν είχες ένα μαγικό ραβδί και μπορούσες με μία μόνο κίνηση να δημιουργήσεις την ζωή ακριβώς όπως την θέλεις – δίχως κανέναν απολύτως περιορισμό – πώς θα έμοιαζε αυτή η ζωή;
Η πρόκληση εδώ δεν είναι το αν μπορείς να φανταστείς την ιδανική σου ζωή, αλλά το πόσο ψηλά τολμάς να ονειρευτείς. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούν να κάνουν μεγάλα όνειρα. Λογοκρίνουν τον εαυτό τους με το που θα τολμήσουν να σκεφτούν κάτι παραπάνω από εκείνο που έχουν μάθει να πιστεύουν ότι είναι “ρεαλιστικό”.
Και ο Νίκος Παπαδόπουλος αποφάσισε να εκτεθεί και μάλιστα έχοντας το χάρισμα της απογύμνωσης και της ψυχοαναλυτικής ικανότητας να κοιτάει κάθε μέρα μέσα από τον δικό του καθρέφτη, κάνοντας εκείνος τις ερωτήσεις και τις κρίσεις, λογοκρίνοντας ή κριτικάροντας ιδέες και σκέψεις του.
Είναι ένας δικός του αγώνας, που στη διαδρομή παρά τον στόχο που μπορεί να υιοθέτησε να φτάσει πρώτος στον τερματισμό, όπως μας ανέγνωσε χαρακτηριστικά ο κύριος Εισαγγελέας, κάθε φορά επιφυλάσσει για το εσωτερικό του αποτύπωμα το προτέρημα να κοντοστέκεται, να ξεδιψά και να ανασυντάσσεται, δίνοντας την ελευθερία στο εαυτό του να ονειρευτεί και να μην συμβιβαστεί με το μέτριο ωσάν αυτό να αξίζει και τίποτα περισσότερο.
«… φοβόμαστε την τρικυμία, την καταιγίδα, την αντάρα. Προτιμούμε να πλέουμε σε θάλασσες, που η αρυτίδωτη επιφάνειά τους καθρεφτίζει διαθλαστικά την κίβδηλη εικόνα μας και μας προφυλάσσει από εκπλήξεις… Κι όμως καλή μου. Η θάλασσα είναι η τρικυμία της. Αυτή ανατροφοδοτεί το οξυγόνο, αυτή μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί…» γράφει ο Νίκος στο διήγημά του «η θαλασσογραφία μιας μέρας» και στην ουσία μας ταξιδεύει μέσα από τις λέξεις και τις σκέψεις που με αριστοτεχνική ικανότητα μετατρέπει σε ολοζώντανες ευωδιαστές και τρισδιάστατες εικόνες, παίρνοντάς μας από το χέρι βοηθώντας μας να επιβιβαστούμε στον κόσμο που αντανακλά αυτό που ήδη υπάρχει μέσα μας σαν εσωτερική αναπαράσταση.
Μετά από την ανάγνωση κάθε διηγήματος προκύπτει μια αναρώτηση στον αναγνώστη και όχι μια επιβολή απόψεων, θέσεων και ιδεών του συγγραφέα, ο οποίος διαμέσου της αναρώτησης που εύστοχα ως εύρημα υπάρχει και διατρέχει το βιβλίο, επιθυμεί να σε αφήσει να ξεκουραστείς, εκεί, στο δικό του ακρογιάλι, στο δικό σου παγκάκι, στο δικό σου πέρασμα δημιουργίας και ζωής , με τα δικά σου ενθύμια. Το μόνο που ίσως σε παροτρύνει να ιχνηλατήσεις- χωρίς να υποστηρίζει ότι είναι εύκολο, είναι ότι οι συνθήκες αλλάζουν και ότι ο δρόμος δημιουργείται, αρκεί να προσπαθήσεις, γιατί αλλιώς δεν θα το μάθεις ποτέ.
Με το ίδιο θάρρος που ο κατηγορούμενος δήλωσε αθώος όσων τόλμησε να πράξει σ αυτή τη ζωή και ένοχος όλων από δειλία παρέλειψε να τολμήσει, αυτοσυστήνεται χωρίς φόβο σ αυτή την ξεχωριστή δίκη, που βρέθηκα για να τον υπερασπιστώ.
Εγώ τον κατηγορούμενο καλά δεν το εγνώριζα…
Πιότερο ως «γιατρό» τον ήξερα από το φίλο μου τον Μήτσο, που ήταν και δικός του φίλος. Και στην αρχή νόμισα ότι είναι «γιατρός» και έτσι ρώτησα τον αγαπημένο μου Μητσάκο, μια μέρα που τσίπουρα πολλά πίναμε και ιστορίες ατέλειωτες μνημονεύαμε, τι γιατρός είναι ο Νίκος;
Για να πάρω την λακωνική απάντηση: της ψυχής!
Μιας ψυχής που σμιλεύεται με το εκατοντάχρονο σφυρί και αμόνι, χρόνο το χρόνο, μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή, μέχρις ότου καταφέρει να σταθεί ατρόμητη απέναντι σε τόσες ιδέες, όνειρα, αγωνίες, φόβους, προσμονές, αισθήματα, μέχρι να αναμετρηθεί με τους καλά τρυπωμένους και αθέατους πόρους του ιζηματογενούς πυθμένα της καθημερινής σου ασυνειδησίας, όπως ο ίδιος ο κατηγορούμενος επικαλείται στο τελευταίο διήγημα «Οι πυγολαμπίδες», εκεί λίγο πριν το «Πέρασμα» σου χαρίζει το χαμόγελο μιας ευδαιμονικής ανάγνωσης, μια ανάσα πριν δώσεις το δικό σου χρόνο στη ζωή και βρεις το δικό σου «Πέρασμα» στις κάμαρες της δική σου μνήμης, με τις δικές σου πυγολαμπίδες….”
Αφού ολοκληρώθηκε η κατάθεση των μαρτύρων κατηγορίας και υπεράσπισης, ο Πρόεδρος Κων/νος Μαρτίνος κάλεσε στο αναλόγιο τον “κατηγορούμενο” ο οποίος ανέγνωσε το διήγημα “Το σφυρί και το αμόνι” και στη συνέχεια ο Εισαγγελέας Χρήστος Στρατηγόπουλος ανέγνωσε την ετυμηγορία του:
“Ο πέλεκυς του Χρόνου δικαίως πάντα πίπτει πάνω σ αυτούς που αναβάλουν τη ζήση τους ή ζουν μηχανικά, καλοκουρδισμένα, δίχως συναίσθηση, δίχως ενθουσιασμό, δίχως να ζυγίζουν το βάρος της στιγμής στο ζύγι της αιωνιότητας. Και η ποινή δεν είναι άλλη από την απουσία της μνήμης όσων δεν έζησαν, από την απουσία της μνήμης όσων προσδοκούσαν να ζήσουν στο μέλλον, υποθηκεύοντας το παρόν. Προτείνω λοιπόν την αθωότητα του για τις στιγμές που κατάφερε να ζήσει και την ενοχή του για εκείνες τις στιγμές που ενώ του χαρίστηκαν εκείνος τις αγνόησε, κυνηγώντας το μάταιο”.
Ο Γιάννης Αντάμης (Δικηγόρος – Συγγραφέας), στο ρόλο της πολιτικής αγωγής ανέγνωσε το διήγημα “το ερείπιο”, ενώ ο Νίκος Παπαπέτρος (Δικηγόρος), στο ρόλο της υπεράσπισης ανέγνωσε το διήγημα “Το φως της ανακωχής”
Για την πραγματοποίηση αυτής της παρουσίασης βιβλίου υπό την μορφή δίκης, ζητήθηκε και ελήφθη ειδική άδεια από τον Προϊστάμενο Πρωτοδικών Βόλου.
www.ertnews.gr
Διαβάστε περισσότερα… Read More
