Δυο αυτοβιογραφίες σκηνοθετών κονταροχτυπιούνται για τα Όσκαρ και την αποτύπωση της αλήθειας

Σε μια ταινία που εκθέτει το Αμερικανικό όνειρο στην εποχή της λήθης, όταν ήδη το ολοκαύτωμα είχε αρχίσει να ξεχνιέται και ο κοινωνικός ρατσισμός έμπαινε σε πορεία νομιμοποιημένης αποδοχής, ο James Gray μεγάλωνε με την εύπορη οικογένεια του, υποχρεωμένος να ικανοποιήσει τα δικά τους όνειρα. Από την οπτική του μικρού εαυτού του αφηγείται εγκάρδια μια προσωπική ιστορία που αποκτά οικουμενική διάσταση. Ο χρόνος της ταινίας του αφιερώνεται κυρίως στα παιδιά και τη ματιά τους, αναγνωρίζοντας και τη σκληρότητα τους, και την συγκρουόμενη αντίληψη τους με τις παγιωμένες αξίες των μεγάλων.

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ από την άλλη, με συγκρατημένη διάθεση και ελάχιστη πρόθεση υπερδραματοποίησης, καταπιάνεται με το δίπολο ευτυχίας και ονείρου και εντός της οικογένειας και εντός του, χαρίζοντας συγκλονιστικά άσβεστες ερμηνείες στους ηθοποιούς του, ένα καταπραϋντικό αγκάλιασμα στον πληγωμένο από τις ευκολίες κινηματογράφο και ένα από καρδιάς «ευχαριστώ» στις συγκυρίες που τον έκαναν να μιλήσει την κινηματογραφική γλώσσα πριν από την αγγλική. Ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης της γενιάς του, ψάχνοντας να βρει τους λόγους που η μητέρα του οδηγήθηκε στο διαζύγιο, περιεργάζεται το μονοπάτι που τον οδήγησε στον κινηματογράφο.

Ο James Gray ρωτήθηκε στο Φεστιβάλ της Ρώμης για αυτή τη συγκυρία που έφερε δύο αναγνωρισμένα ταλέντα στον μονόδρομο να εκθέσουν προσωπικές αλήθειες. «Δεν έχω δει την ταινία του Σπίλμπεργκ ακόμα» θα πει «και προς υπεράσπιση μου, δεν βλέπω ταινίες όταν γυρίζω ταινίες. Κάπου τον Γενάρη είμαι βέβαιος ότι θα την παρακολουθήσω. Ξέρετε, δεν είμαι από τους σκηνοθέτες που βλέπω τα πάντα. Θέλω όταν θα γεράσω να έχω εξειδικευτεί σε κάτι, και αυτό να είναι ο κινηματογράφος. Για αυτόν τον λόγο δεν βλέπω και 12 ή 15 ώρες σειρές, όπως κάνουν πολλοί σήμερα. Μη με παρεξηγείτε. Δεν καταδικάζω την τηλεόραση, είναι πολύ καλύτερη από ότι στις μέρες μου -και προσλαμβάνω ηθοποιούς που έχουν κάνει τηλεόραση-. Θέλω όμως να συνεχίσω να αισθάνομαι όμορφα όταν πιάνω μια κουβέντα διάρκειας πολλών ωρών με τον φίλο μου Μάρτιν Σκορσέζε πχ. για τον Ιταλικό κινηματογράφο, να μην έχουμε τελειωμό και να έχουμε ακόμα άλλα τόσα να πούμε».

Σχετικά με μία άλλη αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε πέρυσι από τον Πάολο Σορεντίνο, «Το Χέρι του Θεού», ανέφερε: «Ούτε αυτήν την έχω δει. Ντροπή μου. Ο Πάολο μου αρέσει πολύ σαν σκηνοθέτης. Έπρεπε να την είχα δει. Θεωρώ τη γυναίκα του επίσης πολύ συμπαθητική».

Η ταινία Armageddon Time έκανε την πρεμιέρα της στην Ελλάδα στο Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας», ενώ η ταινία του Σπίλμπεργκ, όπως έχουμε ήδη γράψει, θα ανοίξει το Διεθνές Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Και οι δύο ταινίες, να σημειώσουμε πως δεν αναφέρουν το επώνυμο με το οποίο έγιναν γνωστοί οι σκηνοθέτες, μάλλον για να κερδίσουν πιο ουσιαστικά την εμπιστοσύνη του κοινού.

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More