Δημήτρης Παπανικολάου: Πως έζησα τη συνεργασία μου με το Γιάννη Ιωαννίδη
Στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις που είχε από τη συνεργασία του με τον Γιάννη Ιωαννίδη αναφέρθηκε ο βετεράνος καλαθοσφαιριστής Δημήτρης Παπανικολάου, μιλώντας στον Αντώνη Καλκαβούρα στο πλαίσιο της εκπομπής της ΕΡΤ «Συνδέσεις» που παρουσιάζουν ο Κ. Παπαχλιμίντζος και η Χ. Βίδου. Ο Δ. Παπανικολάου ήταν μία από τις εισηγήσεις του Γιάννη Ιωαννίδη τη σεζόν 95 96, όταν ήταν από τους μεγάλους συντελεστές της Χρυσής Εθνικής Εφήβων που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων που έγινε στην Αθήνα, ενώ τον είχε προπονητή και στον Ολυμπιακό, αλλά και στην εθνική ομάδα.
Ο παλαίμαχος αθλητής δήλωσε ότι: «Όπως έγραψα και στα σόσιαλ μίντια χθες, ότι νιώθουμε ότι έφυγε ένα κομμάτι από τη νιότη μας ολονών. Όχι μόνο εμένα που στράφηκα πάρα πολύ έντονα για κάποια χρόνια, τώρα συζητάμε για έναν άνθρωπο, φανταστείτε μιας και είμαστε στην ΕΡΤ, που από τη δεκαετία του 80 που άρχισε να τον μαθαίνει το ευρύ κοινό με τον Άρη, ότι τις Πέμπτες που έπαιζε ο Άρης, έκλειναν τα σινεμά, έκλειναν τα μπαρ γιατί στήνονταν όλοι μπροστά στη τηλεόραση και δεν υπήρχε επισκεψιμότητα, ήταν τόσο μεγάλη η απήχηση, κάθε Πέμπτη βράδυ για να δουν τον Άρη.
Για τέτοια μεγέθη μιλάμε. Εποχές που ο κόσμος είχε διαφορετικά προβλήματα και το πρόβλημα του ήμασταν περισσότερο εμείς και τη δεκαετία του 90 που ακολούθησε, που τον συναναστράφηκα εγώ, αν και νομοτελειακά κάθε άνθρωπος θα φύγει από αυτή τη γη όσο να ναι σοκαριστήκαμε και χτες που το ακούσαμε κι εγώ, παρότι ξέραμε ότι είχε κάποια προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, θα είμαι μετά από εδώ κι εγώ στη Βούλα, όσο μπορώ να τον τιμήσω και να δω λίγο τη γυναίκα του τη Γιούλα και την κόρη του, η οποία αν δεν κάνω λάθος λέγεται και Δωροθέα, γιατί άργησε να έρθει στη ζωή τους και έτσι την μετέφρασαν σαν δώρο Θεού. Και ελπίζω αυτό το δώρο Θεού που άφησε πίσω του και τη γυναίκα του και όλη αυτή παρακαταθήκη να μας μείνει και να τον θυμόμαστε πάντα όσο πιο γλυκά γίνεται.
Σίγουρα άφησε το στίγμα του στο ελληνικό μπάσκετ, στην ελληνική κοινωνία, σε άλλες εποχές, όπως έγραψαν τα σόσιαλ μίντια, δεν θα ήταν ανεκτές πολλές από συμπεριφορές του σήμερα. Αλλά δεν πρέπει να συγκρίνουμε τις εποχές με το πως ήταν τότε, ας πούμε, τιμωρία στο σχολείο ήταν όρθιος σε ένα πόδι, χάρακας και τράβηγμα φαβορίτας. Σήμερα ούτε αυτά θα ήταν ανεκτά, οπότε πολλές φορές στη σύγκριση εποχών χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο πώς τις κρίνουμε και πώς κρίνουμε τους ανθρώπους γενικότερα».
Αναφερόμενος σε ένα περιστατικό το οποίο του έχει μείνει ανεξίτηλο με τον Γιάννη Ιωαννίδη, απάντησε: «Πολλά. Ήταν σκληρός γενικά, αλλά προσπαθούσε να είναι δίκαιος και αυτό το εκτιμούσαμε. Δηλαδή θα σου έλεγε πάρα πολύ σκληρά λόγια προς το πρόσωπό σου, αλλά δεν θα μίλαγε ποτέ πίσω από την πλάτη σου. Και αυτό το εκτιμούσαμε, δηλαδή ότι είχε να στο πει, θα στο έλεγε ευθεία μπροστά σου ήταν κι αυτή η νοοτροπία του γενικότερα, αλλά πρόσεχε και τους παίκτες. Ενώ ήταν τόσο σκληρός μέσα στο γήπεδο, τους πρόσεχε πάρα πολύ εκτός γηπέδου και έκανε ακόμα και μικρές κινήσεις να φαίνονται μεγάλες στα μάτια μας.
Όπως ας πούμε όταν θα πηγαίναμε στα εστιατόρια στα ξενοδοχεία ότι δεν θα ακούμπαγε πιάτο φαγητό αν δεν τρώγαμε πρώτα οι παίκτες του και οι συνεργάτες του, λειτουργούσε έτσι ηγετικά και απορροφούσε τους κραδασμούς από όλα τα προβλήματα που μπορεί να είχαμε εκτός γηπέδου, για να είμαστε συγκεντρωμένοι μέσα σε αυτό. Και μέσα σε αυτό φυσικά αποκτούσε παραπάνω δικαιώματα από ότι θα αντιστοιχούσαν στη σημερινή εποχή το 2023.
Αλλά όπως είπα και πριν, τότε μιλάμε για τη δεκαετία του 90. Ήταν πράγματι σκληρός. Ήταν πράγματι δύσκολος. Όταν μεγαλώσαμε όμως και βλέπαμε μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του, καμιά φορά, τον βλέπαμε μεγάλη χαρά, με μεγάλη νοσταλγία, γιατί όπως είπα και χθες είχε μια μαγική ιδιότητα. Όταν τον είχες συνεργάζονταν μαζί του, να μην θες να τον βλέπεις και κυρίως να τον ακούς για πολλά διαστήματα γιατί ήταν πάρα πολύ πιεστικός και όταν δεν τον είχαμε να σου λείπει, όποτε έχει αυτό το χάρισμα, ας το πούμε έτσι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και εμείς πάντα όσο ζούμε και εμείς θα τον θυμόμαστε, πάντα θα είναι πάντα ανάμνηση μας και στην καρδιά μας».
Ως προς τη συμμετοχή του στον Ολυμπιακό σε ηλικία 18 ετών ο Δημήτρης Παπανικολάου είπε πως: «Τότε είχαμε βέβαια και κάποιους τραυματισμούς για τους μπασκετικούς τότε στους ψηλούς στον Τάρλατς στο Φασούλα, οπότε άλλαξε και λίγο θέση. Oπότε αριθμητικά μειωθήκαμε και με έβαλε. Μπήκα στα βαθιά και εγώ και άλλοι νεαροί παίκτες, αλλά ήταν η νοοτροπία της ομάδας τέτοια. Ήταν λίγο πολεμικό το κλίμα, που δεν έχετε πολλές επιλογές, παρά το να μπεις και να παλέψεις. Και τότε πράγματι κέρδισα τη θέση μου από την πρώτη χρονιά.
Από 18 χρονών, 15 χρονών έπαιξα επαγγελματικά τον πρώτο μου αγώνα στο Σπόρτιγκ, όποτε με 18 χρονών πήγα κατευθείαν στα βαθιά στον Ολυμπιακό και πράγματι αυτό το έκανε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Τότε ήταν απρόσιτος. Ήταν σκληρά τα πράγματα είπαμε, αλλά στη συνέχεια της ζωής μας ήρθαμε πιο κοντά όλοι και θαυμάσαμε αυτόν τον άνθρωπο και τον ακούσαμε με άλλη διάθεση πλέον».
Ως προς το τι έκανε τόσο ξεχωριστό το Γιάννη Ιωαννίδη που αν και είχε ολοκληρώσει την προπονητική του σταδιοδρομία εδώ και 20 χρόνια τον θυμούνται, τον αγαπούν και τον αποθεώνουν όλοι, ο Δημήτρης Παπανικολάου είπε: «Κοιτάχτε στο τέλος, ακόμα και αν κάποιον, είτε τον συμπαθείς ή δεν τον συμπαθείς, για την κατά διάρκεια της ζωής του είχε φανατικούς φίλους και φανατικούς, δεν θα πω εχθρούς και φανατικούς αντιπάλους, θα πω τη λέξη, στο τέλος μπορείς να αποδεχτείς ότι ένας άνδρας με πολύ έντονη προσωπικότητα που έφερε σπουδαία αποτελέσματα, που από όπου πέρασε άφησε ομάδες και όχι συντρίμμια. Και από τον Άρη και από τον Ολυμπιακό και από την ΑΕΚ. Και από την αρχή της καριέρας νομίζω ήταν Λάρισα. Νομίζω ότι από παντού είναι παραδεκτό ότι σε ομάδες και άφησε ανθρώπους να τον θυμούνται και να μιλάνε σήμερα με νοσταλγία. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη ενός ανθρώπου. Δεν είναι τα κύπελλα. Τα κύπελλα είναι σημαντικά, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως θα σε θυμούνται μετά. Και ο Γιάννης Ιωαννίδης κέρδισε να τον θυμόμαστε όλοι με νοσταλγία και να έχει μείνει ανεξίτηλη η προσωπικότητά του. Να τριγυρνά τον ύπνο μας. Εμένα κυριολεκτικά στον ύπνο μου, γιατί κατά τις 5 σήμερα ξύπνησα και η πρώτη μου σκέψη πήγε στον Ιωαννίδη. Ήρθαν τα βιώματα από τα νεανικά μου χρόνια».
Επίσης αναφέρθηκε στις προλήψεις που είχε ο Γιάννης Ιωαννίδης, λέγοντας: «Το σακάκι ήταν αυτό που βλέπατε. Άμα αρχίσουμε τώρα, χρειαζόμαστε 8 εκπομπές. Από το που θα κάτσει τον καναπέ, από το τί ποτό θα πιούν οι βοηθοί του, από το αν θα περάσει μαύρη γάτα μπροστά από το πούλμαν που θα πρέπει να πάει από άλλο δρόμο, από ίδιες πτήσεις ανεξαρτήτου προορισμού. Δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Μετά από ένα σημείο και μετά τα συνηθίσαμε. Ήταν δεύτερη φύση του Ιωαννίδη, αλλά δεν μπορούμε να βασιστούμε στον άνθρωπο, μόνο στις προλήψεις που είχε γιατί ήταν και πολύ ικανός. Δηλαδή αυτά τον ακολουθούσαν αλλά δεν τον οδηγούσαν αυτά, τον οδηγούσε η μεγάλη του ευφυΐα που είχε και ήταν πάρα πολύ μπροστά και για την εποχή του ας πούμε, που ποτέ κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι τον Γκάλη για να προσπαθήσεις να τον περιορίσεις γιατί δεν περιορίζεται ο Νικ, δεν φτάνει μόνο να τον παίξει καλή άμυνα, αλλά πρέπει να τον κουράσει και στη δική σου επίθεση. Και έτσι έβαζε το Σιγάλα ας πούμε εποχές που ήταν 30 δευτερόλεπτα οι επιθέσεις, για να πηγαίνει πάνω κάτω στη μπεϊζ λάιν για να προσπαθήσει να κουράσει, να του πάρει λίγο από τις δυνάμεις του. Ήταν μπροστά για την εποχή του.
Σίγουρα επηρέασε πάρα πολλούς προπονητές, οι οποίοι όμως πολλοί από αυτούς έκαναν το λάθος να πάρουμε μόνο το σκληρό του χαρακτήρα και όχι την ευφυΐα του, όλες τις άλλες γνώσεις του, οπότε δεν μπόρεσε εύκολα να τον πλησιάσει κάποιος Έλληνας της εποχής, τότε γιατί σήμερα έχουμε πολλούς άξιους εκπροσώπους μας και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα προπονητές και έκανε τη διαφορά όλος ο ηλεκτρισμός που εξέπεμπε αυτός ο άνθρωπος εξέπεμπε ηλεκτρισμό και αυτό μας το μετέδιδε σε όλους γύρω μας από όπου πέρναγε και όταν ήταν στον πάγκο και ήταν ο απόλυτος νικητής.
Ξέρετε, καμιά φορά λέμε δεν θέλει να χάνε και στο σκάκι. Σκάκι δεν θυμάμαι αν έπαιζε, τάβλι έπαιζε. Και πράγματι ακόμα και όσοι τον συναναστρέφονταν έπρεπε να κάτσουν να χάσουνε, αλλιώς δεν θα ήταν καλή η μέρα μαζί του η συνέχεια της ημέρας. Ήθελε πάντα να κερδίζει».
www.ertnews.gr
Διαβάστε περισσότερα… Read More
