Αποκλειστική συνέντευξη: H Ρόουζ Μπερν έχει πόδια και κλωτσάει

Το ERTnews συνάντησε την υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Ρόουζ Μπερν σε μια διαδικτυακή συνέντευξη με αφορμή τη διανομή της νέας ταινίας της που έχει ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς.

Η Ρόουζ Μπερν βρίσκεται σε μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές της καριέρας της. Με την ταινία «Αν είχα πόδια θα σε κλωτσούσα» (If I Had Legs I’d Kick You), μια μικρή αλλά καλλιτεχνικά τολμηρή παραγωγή που ήδη προβάλλεται στις Ελληνικές αίθουσες από τη Σπέντζος Φιλμ, η Αυστραλή ηθοποιός όχι μόνο παραδίδει –κατά κοινή ομολογία– την πιο απαιτητική κινηματογραφική ερμηνεία της μέχρι σήμερα, αλλά βλέπει και την προσπάθεια της να αναγνωρίζεται διεθνώς: υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, βραβεία και υποψηφιότητες από ενώσεις κριτικών (Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, National Board of Review), καθώς και τη διάκριση Καλύτερης Ερμηνείας στο Βερολίνο.

Η ταινία της Μέρι Μπρόνσταϊν αποτελεί ένα πυκνό, ανήσυχο πορτρέτο μητρότητας, φροντίδας, τραύματος και ψυχικής κατάρρευσης, που ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την απόγνωση. Όπως λέει και η ίδια η Μπερν, «ο χαρακτήρας είναι η ταινία και η ταινία είναι ο χαρακτήρας». Στη συζήτηση που ακολουθεί, η ηθοποιός μιλά με ειλικρίνεια για τη δημιουργική πρόκληση του ρόλου, τη στενή συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα, τις αντιδράσεις του κοινού και τα ερωτήματα (χωρίς εύκολες απαντήσεις) που θέτει η ταινία.

Κοιτάζοντας αυτόν τον ρόλο μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της καριέρας σας, σηματοδοτεί αυτή η αναγνώριση με βραβεία μια καμπή στον τρόπο που βλέπετε τον εαυτό σας ως ηθοποιό;

Νομίζω ότι δημιουργικά η ταινία αυτή ήταν ένα από τα μεγαλύτερα –αν όχι το μεγαλύτερο– καλλιτεχνικά highlights της καριέρας μου. Η συνεργασία με τη Μέρι Μπρόνσταϊν και η ευκαιρία να παίξω αυτόν τον ρόλο, που ήταν μακράν ο πιο απαιτητικός που έχω κάνει στον κινηματογράφο, με «τέντωσε» και με άλλαξε ως καλλιτέχνιδα.

Στην τηλεόραση είχα περισσότερες ευκαιρίες για σύνθετους ρόλους, αλλά αυτός ήταν ο πιο σύνθετος που έχω κάνει ποτέ σε κινηματογραφική ταινία. Και φυσικά, η αναγνώριση είναι κάτι εξαιρετικό και πολύ σουρεαλιστικό. Είναι μια πολύ μικρή ταινία, οπότε το γεγονός ότι αναγνωρίζεται έτσι είναι τεράστια τιμή. Ο χαρακτήρας είναι η ταινία και η ταινία είναι ο χαρακτήρας. Νιώθω ότι, μέσα από αυτή τη διάκριση, αναγνωρίζεται συνολικά η ίδια η ταινία, και αυτό είναι υπέροχο.

Σε μεγάλο μέρος της ταινίας η κάμερα κάνει πολύ κοντινά πλάνα στο πρόσωπό σας. Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν η Μέρι σας είπε ότι θα κινηματογραφήσει με αυτόν τον τρόπο; Και ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στα γυρίσματα;

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Ωχ… τόσο κοντά;». Μου φάνηκε τρομακτικό. Μετά όμως κατάλαβα ότι επρόκειτο για μια τεράστια τεχνική ευκαιρία για μένα ως ηθοποιό. Ο κινηματογράφος είναι από τη φύση του «πολύ τεχνικός», σε αντίθεση με το θέατρο που δουλεύει άλλους «μύες». Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τόσο απόλυτα εστιασμένο στο πρόσωπο και αποκλειστικά από την οπτική της Λίντα. Κατάλαβα ότι θα με «τέντωνε» και θα με άλλαζε. Η πιο δύσκολη μέρα ήταν η πρώτη, γιατί τότε χτίζαμε τη γλώσσα της ταινίας. Υπήρχε ο κίνδυνος με έναν τέτοιο ρόλο είναι να γίνει μονότονος και να γίνει η ηρωίδα μου απλώς υστερική από την αρχή μέχρι το τέλος. Το δύσκολο ήταν να βρεθεί το χιούμορ, η λεπτότητα, η απόχρωση, όλα όσα στοιχεία υπήρχαν ήδη στο σενάριο. Ήταν πραγματικά σε ένα τεντωμένο σχοινί σε όλη τη διάρκεια της ερμηνείας.

Πολλοί θεατές λένε ότι η ταινία τους επηρέασε με διαφορετικούς τρόπους – είτε έχουν παιδιά, είτε όταν είχαν να φροντίσει έναν άρρωστο άνθρωπο. Τι σας έχει μεταφέρει το κοινό μετά τις προβολές;

Κι εγώ δεν ήμουν προετοιμασμένη για το πόσο «μαγικό κόλπο» είναι αυτή η ταινία. Αντανακλά τόσα πολλά πράγματα του ίδιου του θεατή. Αυτό που με συγκίνησε ιδιαίτερα είναι οι νέοι άνθρωποι. Δεν φοβούνται την ένταση της ταινίας. Μπαίνουν κατευθείαν μέσα της, κάνουν τις πιο δύσκολες και γενναίες ερωτήσεις. Σε κάθε φεστιβάλ το κοινό είναι διαφορετικό: στη Νέα Υόρκη γέλαγαν από την αρχή, σαν να έβλεπαν μια εκλεπτυσμένη μαύρη κωμωδία. Στο Τορόντο, με φοιτητικό κοινό, έμοιαζε σχεδόν με ταινία τρόμου. Αυτό δείχνει πόσο ιδιαίτερο έργο είναι αυτό. Δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα νιώσεις βλέποντάς το, και αυτό είναι εξαιρετικά σπάνιο.

Ο χαρακτήρας σας κατηγορείται έμμεσα για το στερεότυπο της «κακής μητέρας». Πώς προσεγγίσατε αυτό το συναίσθημα; Και πόσο σημαντικό είναι να ακούς «δεν φταις»;

Η σκηνή με το «δεν φταις» είναι τόσο φορτισμένη και απελπισμένη. Η Λίντα εκείνη τη στιγμή είναι τόσο ξεγυμνωμένη, που ανατινάζει όλα αυτά τα κλισέ της θεραπευτικής γλώσσας. Τα αμφισβητεί όλα, είτε έχει δίκιο είτε όχι. Αυτό που κάνει είναι σχεδόν «πανκ»: αναγκάζει όλους να κοιτάξουν τη σκοτεινή πλευρά αυτής της συζήτησης. Η ταινία δεν δίνει απαντήσεις· θέτει ερωτήματα. Και ειδικά επειδή πρόκειται για μητέρα, αμφισβητεί πολύ έντονα τα κοινωνικά πρότυπα που επιβάλλονται στις γυναίκες.

Η σκηνή με την κατάρρευση της οροφής είναι εξαιρετικά ανησυχητική και συμβολική. Πώς την ερμηνεύετε;

Ήταν τρομερά δύσκολο τεχνικά, γιατί είχαμε μόνο δύο ευκαιρίες να τη γυρίσουμε. Είναι ένα πολύ τολμηρό άνοιγμα: ξεκινάς κατευθείαν μέσα σε μια καταστροφή. Είναι κυριολεκτικό και μεταφορικό μαζί. Τα πάντα καταρρέουν γύρω της – και μέσα της. Έχει κάτι πολύ «Ντέιβιντ-Λιντσ-ικό», πολλά στοιχεία τρόμου. Και είναι μια δήλωση από την πρώτη πράξη ότι δεν θα ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον A$AP Rocky; Γνωρίζατε τη μουσική του;

Φυσικά και ήξερα τη μουσική του. Και, ναι, όλοι περιμέναμε τη Rihanna στο πλατό! Ο Rocky δούλεψε απίστευτα σκληρά, είχε τεράστια περιέργεια και σεβασμό για τη δουλειά. Έχει αυτό το ανεξήγητο χάρισμα που δεν διδάσκεται. Και, ειλικρινά, δεν είναι καθόλου δύσκολο να τον κοιτάς – ήταν πολύ δύσκολο να είμαι αγενής μαζί του στις σκηνές.

Η γλώσσα της θεραπείας στην ταινία μοιάζει να μην βοηθά, αλλά σχεδόν να ακυρώνει τον πόνο της Λίντα. Άλλαξε αυτό τον τρόπο που βλέπετε τη συζήτηση γύρω από τη μητρότητα και την ψυχική αντοχή;

Το σενάριο από την αρχή έθετε αυτά τα ερωτήματα. Δεν παίρνει θέση, δεν κηρύττει. Απλώς σε αφήνει να σκεφτείς πόσο ανεκτικοί είμαστε όταν μια γυναίκα δεν «αντεπεξέρχεται» όπως θα περιμέναμε. Δεν ερμήνευσα «τα θέματα»· έπαιξα τον χαρακτήρα. Τον αποδόμησα μέχρι το κόκαλο και προσπάθησα να καταλάβω πώς έφτασε εδώ. Ήταν πραγματικά η ευκαιρία της ζωής μου.

Έχετε σκοτεινό χιούμορ; Και πώς βρήκατε την ισορροπία ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία;

Ναι, γελάω συχνά σε στιγμές έντασης. Ίσως φταίει που είμαι Αυστραλή. Το χιούμορ υπήρχε ήδη στο σενάριο. Η Μέρι έχει εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ και καταλαβαίναμε η μία την άλλη. Αν πας πολύ προς τη φάρσα, χάνεται η αλήθεια. Αν πας πολύ προς το μελό, ο θεατής δεν αντέχει. Πρέπει να «αφήνεις αέρα» για να μπορεί το κοινό να αναπνεύσει.

Έχετε δύο γιους στην πραγματική ζωή. Είδαν την ταινία; Και πώς σας επηρέασε η μητρότητα στον ρόλο;

Όχι, δεν έχουν δει την ταινία (είσαι παλαβός;) – και ούτε ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να μας βλέπουν στην οθόνη. Έχουν μια υγιή απόσταση. Η μητρότητα όμως σε αλλάζει για πάντα. Υπάρχει ένα «πριν» και ένα «μετά». Παρ’ όλα αυτά, ήμουν πιο περίεργη για τη Λίντα ως μητέρα παρά για τον εαυτό μου. Ήθελα να καταλάβω ποια ήταν πριν γίνει μητέρα.

Η Λίντα μοιράζεται ένα όνειρο με τον θεραπευτή της, πιστεύοντας ότι είναι σημαντικό. Έχετε ζήσει κάτι αντίστοιχο; Και τι σας βοηθά να ηρεμείτε σε στιγμές κρίσης;

Ένα ποτήρι κρασί σίγουρα βοηθά – αν και μάλλον δεν το προτείνουν οι ειδικοί. Η σκηνή με το όνειρο είναι, για μένα, ξεκαρδιστική. Το χρησιμοποιεί απλώς για να τον κρατήσει εκεί. Είναι μια ειρωνική ματιά πάνω στη θεραπεία. Όσο για τα όνειρα… εύχομαι να είχα καλύτερα. Κάποτε ονειρευόμουν ότι πετούσα. Αυτά ήταν τα καλύτερα.

Η πορεία της Ρόουζ Μπερν προς τις φετινές βραβεύσεις δεν μοιάζει με «μια τυπική οσκαρική διαδρομή», άσε που ίσως αποτελέσει τη μεγάλη έκπληξη (αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο χάσει το αγαλματίδιο η Τζέσυ Μπάκλευ για το «Άμνετ»). Είναι το αποτέλεσμα μιας ριψοκίνδυνης, εκτεθειμένης και βαθιά προσωπικής ερμηνείας σε μια ταινία που δεν χαϊδεύει τον θεατή.

Κρατάμε αυτό που είπε στο τέλος της συζήτησης, ότι η ταινία δεν προσπαθεί να δώσει λύσεις: «Δεν παρέχει απαντήσεις· θέτει ερωτήματα». Και ίσως ακριβώς γι’ αυτό το «Αν είχα πόδια θα σε κλωτσούσα» έχει αγγίξει τόσο διαφορετικά και τόσο έντονα κοινά σε όλο τον κόσμο.

Διαβάστε ακόμα:

H Ρόουζ Μπερν βάζει μια χρυσή σφαίρα στην καρδιά των θεατών

Ρόουζ Μπερν: «Μπορείς να αγαπάς το παιδί σου και να ζεις μια κρίση… και αυτό είναι εντάξει»

Mary Bronstein: «Ήθελα να δείξω μια γυναίκα που δεν ξέρει πως να γλιτώσει, και κανείς δεν τη βοηθά»

(Σημείωση: η συνέντευξη που παραχώρησε στο διεθνή τύπο -και απάντησε σε 3 ερωτήσεις του ertnews.gr, έχει υποστεί επεξεργασία για καλύτερη απόδοση νοημάτων σε όσους δεν έχουν δει την ταινία -ακόμα-.)

www.ertnews.gr

Διαβάστε περισσότερα… Read More